Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Στων χιλιομέτρων την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων

Δε λες κουβέντα,κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων

Ξέρω τ' όνομά σου την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή...

Περνούν οι νύχτες, τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή...

Στων χιλιομέτρων την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ' όνομά σου την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή...

Το παρακάτω ιστορικό σημείωμα είναι του Δήμου Μούτση και βρίσκεται στην ειδική έκδοση της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο "100 δίσκοι και η ιστορία τους " που κυκλοφόρησε στις 29-6-2003 καθώς και στο εσωτερικό σημείωμα του δίσκου. (δεν παρατίθεται ολόκληρο λόγω αδυναμίας του YT)

Έχουν περάσει σχεδόν 22 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το Φράγμα. Πολλά πράγματα δε θυμάμαι ούτε τη συνάντηση ούτε και τον τρόπο συνεργασίας με τον Κώστα Τριπολίτη.Κάποιο πρόβλημα που παρουσιάστηκε λίγο πριν από το στούντιο για το ποιός θα τραγουδούσε την Ερηνούλα και τις άλλες μπαλάντες, ξεπεράστηκε αμέσως, αφού και ο Κώστας και ο συγχωρεμένος ο Πατσιφάς επέμεναν να τις πω εγώ, έτσι απλά όπως τις λέγαμε σπίτι με την κιθάρα μου. Εκείνο όμως που, παρά τα τόσα χρόνια, μου' χει μείνει αξέχαστο, αφορά στο φαινόμενο Μπέλλου και ως τραγουδίστρια και ως άνθρωπο και κυρίως ως συνεργάτιδα.Βρίσκομαι, λοιπόν, στα στούντιο της Columbia, με ηχολήπτη τον Στέλιο Γιαννακόπουλο.Έχω τελειώσει την ηχογράφηση όλων των τραγουδιών κι έμεινε το "Δε λες κουβέντα" που επρόκειτο να τραγουδήσει η Μπέλλου.Σημειωτέον της είχα κάνει πρόβα μονάχα τα κουπλέ κι αυτό γιατί στο ρεφρέν το τραγούδι άλλαζε τελείως ύφος και η φωνή της και ο τρόπος που τραγουδούσε δεν θα βοηθούσε στο καλύτερο αποτέλεσμα.
Η Σωτηρία, βέβαια, αγνοούσε την ύπαρξη αυτού του ρεφρέν....
...Εν πάση περιπτώσει, ύστερα από -δεν ξέρω - πόσα μερόνυχτα, τέλος καλό όλα καλά.Τραγουδώντας μάλιστα - επιτέλους - σωστά και την τελευταία φράση του τραγουδιού, της έκανα νόημα ότι τελειώσαμε.Βγήκε από το καμαράκι, με αγκάλιασε, με φίλησε και μου' πε: Ήταν καλά; Τέλεια, της απάντησα. Κι αφού πήρε ένα αντίγραφο σε μια κασέτα, έφυγε.
Πέντε μέρες αργότερα χτυπάει ξαφνικά το κουδούνι του σπιτιού μου στα Ιλίσια - μέναμε πολύ κοντά.
Ποιός είναι;
Η Σωτηρία, ρε άνοιξε. Ανοίγω και μπαίνει μέσα μια Μπέλλου έξαλλη. Τι μ' έβαλες, ρε, να πω αυτό το κωλοτράγουδο; Τραγούδι είνει αυτό;Όλο όχι είναι. Δεν λες κουβέντα, δεν πας πουθενά, δεν κάνεις τίποτα.Τι διάολο δηλαδή, χάθηκε να λέει και κάπου: Παρ' όλα αυτά, σ' αγαπάω; Έστειλα εξώδικο στον Πατσιφά, να μην κυκλοφορήσει. Θα γίνω ρεζίλι.
Βρόντηξε την πόρτα κι έφυγε. Όταν όμως βγήκε το δείγμα και τ' άκουσε, μου τηλεφώνησε κι ήρθε με κάτι λουλουδάκια σπίτι, μ' αγκάλιασε συγκινημένη και μου' πε: Φχαριστώ ρε Δήμο, τελικά είμαι τυχερή.΄

Δήμος Μούτσης, Ιούνιος 2003