Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Τα κουτιά και το καπάκι: μια ιστορία υπομονής και απογοήτευσης



Τα κουτιά ως γνωστό χρησιμοποιούνται με πολλούς τρόπους. Ανάλογα το σχήμα τους μπορεί κανείς να τοποθετήσει σε αυτά, αντικείμενα μέχρι αυτά να γεμίσουν. Ανάλογα το μέγεθος, μπορεί κανείς να καθορίσει και το πόσα αντικείμενα χωρούν σε αυτά, αν και  όπως είπαμε, είναι πολλές φορές το είδος των αντικειμένων, καθώς και η υπομονή με την οποία κάποιος τα τοποθετεί μέσα, που καθορίζει την πραγματική χωρητικότητα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που έχει τη σημασία του, είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα, μιας και ειδικά στις περιπτώσεις που κάποιος τους συμπεριφέρεται  απρόσεκτα, είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά, αυτό συνήθως καθορίζει, ή φαίνεται να καθορίζει την ανθεκτικότητά τους. Όσο αφορά τέλος στην εξωτερική τους χρήση γενικότερα, όλα τα παραπάνω αξιολογούνται συνήθως, κυρίως σε δεύτερο στάδιο. Για παράδειγμα, κουτιά με ίδιο ή όμοιο σχήμα, είναι πιο βολικά και προτιμητέα για την τοποθέτησή τους σε διάφορα αδιάφορα μέρη, όπως ράφια, ντουλάπες, αποθήκες, γωνίες ώστε να καταλαμβάνουν το λιγότερο δυνατό χώρο, κυρίως όλο αυτό σε περιπτώσεις που αυτά και τα περιχόμενά τους είναι άγνωστο έως απίθανο αν ποτέ θα βγουν ξανά στο φως, σε αδιάφορες δηλαδή περιπτώσεις. Την ίδια στιγμή, κουτιά με απρόσμενα σχήματα, μεγέθη, υλικά καθώς και εκείνα τα κουτιά που έχουν αυτό που λέμε πιο προσεγμένη εμφάνιση, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, ανάλογα το υλικό τους, θεωρούνται συνήθως πιο σπάνια, πιο δυσλειτουργικά, ή πιο διακοσμητικά και για πολλούς πιο άχρηστα, μιας και δύσκολα μπορεί κανείς να τα χρησιμοποιήσει για πρακτικές χρήσεις, ενώ συνήθως κανείς θεωρεί ότι τέτοια κουτιά, επειδή ακριβώς είναι  πιο όμορφα και ντελικάτα, προορίζονται μόνο ως αμπαλάζ, ως περιτύλιγμα δηλαδή για αντίστοιχου τύπου αντικείμενα, που χάνουν το νόημα και την αξία τους μετά από αυτή τους τη χρήση.