tag:blogger.com,1999:blog-56264290206568222024-11-15T03:02:35.278+03:00ΑκροβάτηςΕνα καλλιτεχνικό (με την καλή έννοια) blog...Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.comBlogger823125tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-40233813536035125592024-10-07T09:10:00.003+03:002024-10-07T10:02:26.300+03:00είναι κρίμα να 'σαι πάντα εσύ το θύμα<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" src="https://www.youtube.com/embed/xbMO4kXe6bs?si=eM8AAAqHB7pJN_e2" title="YouTube video player" width="560"></iframe><span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;">Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γειτονιά. Είχε αυτό που λέμε χαμηλή δόμηση, μιας και τα περισσότερα σπίτια είτε ήταν παλιά, είτε ήταν σε γενικές γραμμές μονοκατοικίες. Υπήρχαν επίσης και πολλά εγκαταλελειμμένα σπίτια, από αυτά που έλεγαν ότι "ήθελαν πολλά λεφτά για να φτιαχτούν", στα οποία κατοικούσαν μόνο γάτες και ποντίκια, κάνοντας την ησυχία της γειτονιάς ακόμα μεγαλύτερη.΄Οι περισσότεροι από τους κατοίκους έμεναν χρόνια πολλά σε αυτή τη γειτονιά, γεγονός που τους έκανε να γνωρίζονται καλά, ενώ αρκετοί από αυτούς είχαν γεράσει εκεί. Ήταν μια ήσυχη γειτονιά.<br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η γειτονιά ζωντάνευε σε γιορτές και αργίες, κυρίως τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες. Ήταν τότε που οι κάτοικοι δέχονταν επισκέψεις, είτε περιστασιακές, είτε για κάποιες μέρες. Οι οικογένειες δέχονταν τα παιδιά που γύριζαν από τις σπουδές τους, ενώ οι παππούδες φιλοξενούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τότε έβλεπες και κυρίως άκουγες παιδιά να παίζουν στο δρόμο, ανθρώπους να περπατάνε ή να μένουν στις αυλές μέχρι αργά, να μιλάνε και να γελάνε, μουσικές, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, ενώ η γειτονιά γέμιζε μυρωδιές από τα κυριακάτικα τραπέζια, τις τηγανητές πατάτες και τα γλυκά στο φούρνο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα τέτοιο καλοκαίρι είχε μόλις τελειώσει, οι επισκέπτες είχαν φύγει και η γειτονιά ετοιμαζόταν να μπει για τα καλά στην ησυχία της, με μια διάχυτη αίσθηση μελαγχολίας και αποχωρισμού. Κάπου εκεί ήρθε η σειρά ενός άλλου απρόσμενου επισκέπτη. Ένας σεισμός ταρακούνησε για τα καλά τη γειτονιά και την περιοχή ολόκληρη, να πούμε κάπου εδώ ότι σχεδόν ποτέ δε συνέβαιναν σεισμοί εκεί. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, η γειτονιά ζωντάνεψε απότομα. Οι κάτοικοι βγήκαν έξω πανικόβλητοι, αντικείμενα, γλάστρες, κεραμίδια και πέτρες ακούγονταν να πέφτουν, ενώ έκαναν πολλές ώρες για να μπουν ξανά στα σπίτια τους. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τις επόμενες μέρες η γειτονιά παρέμενε ζωντανή, αλλιώς όμως αυτή τη φορά. Ο σεισμός είχε αφήσει τα σημάδια του τόσο στα πιο παλιά σπίτια, όσο και στα πιο καινούργια, μιας και όπως είπαμε δε συνέβαιναν τέτοια φαινόμενα σε εκείνη την περιοχή. Με τα εγκαταλελειμμένα σπίτια δεν ασχολιόταν κανείς, φυσικά είχαν γίνει και εκεί καταστροφές. Συνεργεία πήγαιναν και έρχονταν στη γειτονιά, έλεγχαν τα σπίτια, σημειώνοντας την καταλληλότητά τους. Δεν είχαν γίνει σοβαρές ζημιές, οι άνθρωποι όσο να 'ταν ωστόσο είχαν αναστατωθεί.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι μήνες περνούσαν και τα συνεργεία ελέγχου έδωσαν τη θέση τους σε άλλα, κρατώντας τη ζωντάνια αλλά και την αναστάτωση της γειτονιάς αμείωτη. Άρχισαν τα μερεμέτια, άλλοι τα έκαναν μόνοι τους όπως μπορούσαν ενώ άλλοι είχαν φέρει μάστορες για μικροεπισκευές, λάσπες, πηλοφόρια και μυστριά. Κάποιοι, που είτε δεν είχαν λεφτά είτε είχαν τρομάξει τόσο, έκαναν μήνες να επιστρέψουν στα σπίτια τους. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">Η γειτονιά γινόταν όλο και πιο ήσυχη και έδειχνε να μπαίνει ξανά στους ρυθμούς της. Ο χειμώνας ερχόταν σιγά σιγά, οι αυλές είχαν καθαριστεί, τα μερεμέτια τελείωσαν, οι γάτες και τα ποντίκια έπαιζαν κυνηγητό στα ερείπια. Οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να κλείνονται στα σπίτια τους. Η ησυχία της γειτονιάς έδειχνε να είναι βαριά, είχαν αυξηθεί τα κλειστά σπίτια, δεν έδινε κανείς ωστόσο σημασία, μιας και ήταν σύνηθες φαινόμενο να αδειάζουν σπίτια, όταν κάποιος ηλικιωμένος έφευγε ή πήγαινε να περάσει καιρό με τα παιδιά του.<br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο χειμώνας πέρασε. Με τις πρώτες ηλιόλουστες μέρες, οι κήποι άνθιζαν σιγά σιγά και η γειτονιά έβαζε σιγά σιγά τα καλά της για να υποδεχτεί τις πρώτες επισκέψεις, να ζωντανέψει ξανά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;">Η γειτονιά ωστόσο είχε άλλους επισκέπτες.</div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κουστουμαρισμένοι
τύποι με ακριβά αμάξια, άρχισαν να επισκέπτονται τη γειτονιά.
Αυτοί δεν έφερναν καμία αναστάτωση, έρχονταν τα μεσημέρια
ήσυχα, σχεδόν κρυφά και κοιτούσαν τα σπίτια, το δρόμο, ακόμα και τα ερείπια, έβγαζαν
φωτογραφίες και μιλούσαν χαμηλόφωνα. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα νέα δεν άρχισαν να μαθευτούν. Κάποιος θα έκανε στη γειτονιά "επένδυση". Είχε αγοράσει τα ερείπια καθώς και όσα σπίτια ήταν ήδη κλειστά ή έκλεισαν λόγω του σεισμού, ενώ έκανε προτάσεις να αγοράσει και τα υπόλοιπα σπίτια.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">Χωρίς αμφιβολία, το παιχνίδι και η ζωντάνια είχε επιστρέψει στη γειτονιά, όπως κάθε καλοκαίρι. Μόνο που δεν ήταν τα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους, ούτε οι φοιτητές που επέστρεφαν. Κάποιος είχε αποφασίσει να κάνει τη γειτονιά μονόπολη. Να αγοράσει τα σπίτια του δρόμου και να χτίσει ξενοδοχείο...<br /></div></div></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-6745588561073676402024-09-25T12:00:00.012+03:002024-09-25T17:54:13.748+03:00ντρέπομαι που είμαι "άντρας"<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" src="https://www.youtube.com/embed/9SoIquRpMCw?si=_mb7qzd_WM2lwe0z" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div><span><a name='more'></a></span>
<p>Ντρέπομαι.</p><p style="text-align: justify;">Ντρέπομαι που προσπαθώ να είμαι ισχυρός. Που ανατρέφομαι να επιβάλλω τη δύναμή μου. Ντρέπομαι που ασκώ εξουσία στους δήθεν αδύναμους. Ντρέπομαι που έχω ανάγκη να ορίσω τους αδύναμους, προκειμένου να θεωρηθώ δυνατός. Ντρέπομαι που ανταγωνίζομαι, που ασκώ βία, σωματική, λεκτική και ψυχολογική. Ντρέπομαι που έχω συνηθίσει ένα περιβάλλον βίας, στο οποίο προσπαθώ να με τοποθετήσω. Ντρέπομαι που κρύβω επιμελώς πως κι εγώ κρέμομαι, εξαρτιέμαι, είμαι αδύναμος. Ντρέπομαι που είμαι ένας κρίκος που αναπαράγει την εξουσία σαν αρετή και αξίωμα. </p><p style="text-align: justify;">Ντρέπομαι που προσπαθώ να έχω. Ντρέπομαι που κατακτώ, που αγωνιώ να αποκτώ όλο και περισσότερα. Ντρέπομαι που το θεωρώ αυτοσκοπό όλο αυτό. Ντρέπομαι που δε μου έμαθε κάποιος να σταματάω. Ντρέπομαι που λυσσάω να αποδεικνύω πως ό,τι είναι γύρω μου μου ανήκει δικαιωματικά, ότι μπορώ να το αποκτήσω ή ακόμα και να το αρπάξω. Ντρέπομαι που θεωρώ την απληστία μου πλεονέκτημα.</p><p style="text-align: justify;">Ντρέπομαι που προσπαθώ να μην ξέρω. Που αντιμετωπίζω τη γνώση ή την παιδεία γενικότερα ή ως μια ευκαιρία να βγάλω φράγκα, να βρω δουλειά, ή ως κάτι εντελώς άχρηστο, πάντα για τον ίδιο σκοπό. Και στις δύο περιπτώσεις, που προτιμώ να ποτίζω με τις γνώσεις το πορτοφόλι από την ψυχή μου. Ντρέπομαι που σνομπάρω το ενδεχόμενο να καλλιεργηθώ, να μορφωθώ, να μάθω. Ντρέπομαι που πιστεύω πως όσα πρέπει να ξέρω βρίσκονται στην οθόνη του κινητού μου. Ντρέπομαι που μιλάω συνεχώς, που έχω άποψη για όλα, μόνο και μόνο προκειμένου να κρύψω την άγνοια και την απαιδεψιά μου. <br /></p><p style="text-align: justify;">Ντρέπομαι που προσπαθώ να μη νιώθω. Που χτίζω τείχη γύρω μου. Ντρέπομαι που φέρνω τους άλλους στα πόδια μου, στα μέτρα μου, που τους συγκρίνω με τον εαυτό μου. Ντρέπομαι που βλέπω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο, που το θεωρούν φυσιολογικό. Ντρέπομαι που ζω αδιάφορα, που αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους προκειμένου να νιώσω ασφάλεια. Ντρέπομαι που προκειμένου να μην αφήνω τους άλλους να με πληγώσουν, δε διστάζω να τους πληγώσω εγώ. Ντρέπομαι που αρνιέμαι να πω τι νιώθω, τι θέλω, έστω και στον εαυτό μου.<br /></p><p style="text-align: justify;">Ντρέπομαι που προσπαθώ να κρύψω το φόβο μου. Ντρέπομαι που κάνω τα πάντα για να μη χαλάω την εικόνα μου, που κάνω ότι δε βλέπω όσα διαψεύδουν τη θέση και το κύρος μου. Που πασχίζω να αποδείξω ότι είμαι επαρκής, ότι ξέρω πώς να φερθώ, ότι
ξέρω πώς πρέπει να φέρομαι, πώς πρέπει και κυρίως πώς δεν πρέπει να
νιώθω. Ντρέπομαι που πλασάρομαι ως γενναίος, σκληρός, που απεχθάνομαι να φανώ ευαίσθητος, που χλευάζω τους ευαίσθητους.<br /></p><div style="text-align: justify;">Ντρέπομαι που προσπαθώ να δικαιολογήσω τις πράξεις μου. Ντρέπομαι που αποδέχομαι ότι έχω το ακαταλόγιστο. Που παρουσιάζω τα πράγματα κατά πως με βολεύουν. Που ζητάω συγχώρεση για κάτι που πρόκειται να κάνω ξανά αμέσως μετά. Ντρέπομαι που ξεπερνάω τα όρια. Ντρέπομαι και για όσα λέω προκειμένου να διορθώσω τα λάθη μου. Που γίνομαι αδίστακτος προκειμένου να τη βγάλω καθαρή. Που απαρνιέμαι ή στην καλύτερη παρακάμπτω τις αξίες, την ηθική των πραγμάτων. Ντρέπομαι που που τα σύνδρομα εγκατάλειψης και τα κόμπλεξ μου δε με αφήνουν να δω τις συνέπειες των πράξεών μου, που δε βλέπω το τέλος που εγώ έχω προκαλέσει.<br /></div><p style="text-align: justify;">Ντρέπομαι που προσπαθώ να σωπαίνω. Ντρέπομαι που επιλέγω να υπηρετώ αντί να αντιστέκομαι. Που δε μιλάω. Που
προσπαθώ να συρθώ πίσω από τα εκάστοτε κυρίαρχα συμφέροντα, να τα
υπηρετήσω μήπως και σώσω το τομάρι μου. Ντρέπομαι που αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου μόνο ως ψηφοφόρο, οπαδό, πιστό. Που αναθέτω την ευθύνη στους άλλους. Ντρέπομαι που όσο και αν υποστηρίζω το αντίθετο, θεωρώ τον εαυτό μου περαστικό και αναλώσιμο. Ντρέπομαι που δεν καταλαβαίνω
πως μόνο εγώ μπορώ να αλλάξω την κατάσταση μέσα και έξω μου.<br /></p><p style="text-align: justify;">Ντρέπομαι. Που δεν ντρέπομαι.</p>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-35117848491325446292024-04-01T14:35:00.004+03:002024-04-01T14:35:39.986+03:00το νόημα που στον κόσμο δίνει <div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" src="https://www.youtube.com/embed/TAk7zeG0SyU?si=UJF1_QQvEst7MqLe" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div></div><div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div></div><div style="text-align: center;">Στην πέτρα της υπομονής <br />κάθισες προς το βράδυ <br />με του ματιού σου το μαυράδι <br />δείχνοντας πως πονείς· <br /><br />κι είχες στα χείλια τη γραμμή <br />που είναι γυμνή και τρέμει <br />σαν η ψυχή γίνεται ανέμη <br />και δέονται οι λυγμοί· <br /><br />κι είχες στο νου σου το σκοπό <br />που ξεκινά το δάκρυ <br />κι ήσουν κορμί που από την άκρη <br />γυρίζει στον καρπό· <br /><br />μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός <br />δε βόγκηξε κι εγίνη <br />το νόημα που στον κόσμο δίνει <br />έναστρος ουρανός.</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("η λυπημένη" του Γιώργου Σεφέρη) <br /></div> Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-59102465976655499212024-03-11T11:17:00.000+03:002024-03-11T11:17:22.275+03:00τώρα που βλέπεις καθαρά, που ξέρεις επιτέλους<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Vb_S-mZUcbU?si=0hl6oYAVF6jJYv7f" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"> <span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;">Καθώς μέσα στο χρόνο προχωρείς και βλέπεις<br />
μέρα τη μέρα να πληθαίνουνε τα ερείπια,<br />
να πέφτουν ένα ένα τ’ αγκωνάρια<br />
που απάνω τους είχες χτίσει τη ζωή σου,<br />
καταλαβαίνεις ολοένα πιο πολύ, διδάσκεσαι,<br />
πως μόνο εσύ τον ορίζεις το χώρο σου:<br />
είναι δικά σου τούτα τα ερείπια κι είσ’ εσύ<br />
που πρέπει να σηκωθείς, να πάρεις<br />
νερό και λάσπη, με τα ίδια<br />
υλικά να ξαναχτίσεις τους τοίχους σου.<br />
Τώρα που βλέπεις καθαρά, που ξέρεις επιτέλους<br />
πως από πουθενά βοήθεια δεν μπορείς να περιμένεις.</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("Καθώς μέσα στο χρόνο προχωρείς", του Ανέστη Ευαγγέλου) </div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-66327251231775775352024-03-01T13:16:00.001+03:002024-03-01T13:16:09.956+03:00ακούγοντας τις ρίζες να προχωρούν<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/ciNxZmbog-Q?si=L_K8WwEVpnsaejMf" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"> <span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;"><p>Επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου<br />φύτρωσε ένας κάκτος.<br />Πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες<br />που ονειρεύομαι γιασεμί.<br />Τα μαλλιά μου μύρισαν γιασεμί,<br />η φωνή μου είχε πάρει κάτι<br />από το λεπτό άρωμά του.<br />Τα ρούχα μου μύρισαν γιασεμί,<br />η ζωή μου είχε πάρει κάτι<br />από το λεπτό άρωμά του.</p>
<p>Όμως ο κάκτος δεν είναι κακός,<br />μονάχα δεν το ξέρει και φοβάται.<br />Κοιτάζω τον κάκτο μελαγχολικά.<br />Πότε πέρασαν κιόλας τόσοι αιώνες;<br />Θα ζήσω άλλους τόσους<br />ακούγοντας τις ρίζες να προχωρούν<br />μέσα στο ξερό χώμα της καρδιάς μου.</p><p>("Επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου" του Μίκη Θεοδωράκη) <br /></p></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-4333464376129161382024-02-24T20:34:00.003+03:002024-02-24T20:34:27.072+03:00Πώς γίνεται αυτό;<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Ge3D2NQVons?si=zG1pykDllpaoaBMH" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω<br />
<span style="color: white;"> ……</span>στο γυαλί της λάμπας.<br />
«Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό<br />
αφού μ’ αγαπούσες</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("Σε μια γυναίκα" του Τάσου Λειβαδίτη) <br /></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-88351530784374774472024-02-24T03:06:00.000+03:002024-02-24T03:06:01.064+03:00δεν ξαγρυπνάει πια κανείς<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/zqi2XeJN948?si=0KF4f4tWhWsyMXKG" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;">Και επιμένει η αυγή τα χρώματά της να προσφέρει<br />
στους κοιμισμένους<br />
απ’ το βουνό προβάλλοντας,<br />
και το αηδόνι το τρελό το τραγούδι του<br />
κι η θάλασσα που παφλάζει στα κανάλια,<br />
τον καημό της.<br />
Όμως,<br />
χέρι κανένα<br />
το παράθυρο ν’ ανοίξει δε σηκώνεται,<br />
καμιά ψυχή να κρεμαστεί,<br />
κανένα όνειρο<br />
μες στη δροσούλα να βουτήξει.<br />
Όλοι κοιμούνται.<br />
Δεν ξαγρυπνάει πια κανείς.</div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-42718022918121334672024-02-23T10:08:00.005+03:002024-02-23T10:19:20.389+03:00άν δέ δείς κ’ εσύ θάναι σά νά μήν είδα<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/awduT9-vVRo?si=HQTzLWSgUlqgkyLu" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span> </div><div style="text-align: center;">Θέλω νά σού δείξω αυτά τά ρόδινα σύννεφα μέσα στή νύχτα.<br />
Μά εσύ δέ βλέπεις. Είναι νύχτα—τί νά δείς;
<p>Λοιπόν, μού μένει νά κοιτάξω μέ τά μάτια σου, είπε,<br />
γιά νά μήν είμαι μόνος, νά μήν είσαι μόνος. Κι αλήθεια,<br />
δέν είναι τίποτα πρός τά εκεί όπου σού έδειχνα. </p>
<p>Τ’ αστέρια μόνο στριμωγμένα μές στή νύχτα, κουρασμένα<br />
σάν τούς εκδρομείς πού γυρνάνε μ’ ένα φορτηγό<br />
μετανιωμένοι, νυσταγμένοι, δίχως νά τραγουδάνε,<br />
μέ τ’ αγριολούλουδα μαραμένα στίς ιδρωμένες παλάμες τους. </p>
<p>Μά εγώ θά επιμείνω νά δώ καί νά σού δείξω, είπε,<br />
γιατί άν δέ δείς κ’ εσύ θάναι σά νά μήν είδα—<br />
θά επιμείνω τουλάχιστο νά μή βλέπω μέ τά μάτια σου—<br />
κ’ ίσως μιά μέρα, απ’ άλλο δρόμο, νά συναντηθούμε.</p><p> </p><p>(Γιάννης Ρίτσος, «Ίσως μια μέρα») </p></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-18759685214650704362024-02-19T12:32:00.002+03:002024-02-19T12:36:05.908+03:00ίσως και νά᾽τανε πολύ αυτό που σας ζητούσα<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/DtjhwNc85Kw?si=IZLzvQl8J2APRHaM" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;">Ένα λουλούδι εγύρεψα,<br />
μονάχα ένα λουλούδι μ᾽ολόγλυκη ευωδιά.<br />
Κι εγώ το αντάξιό του για σας θε νά ᾽λεγα τραγούδι<br />
να σας ευφράνω την καρδιά.
<div class="wordads-ad-wrapper" style="position: relative; visibility: visible;"><div class="wordads-ad wordads-ad-responsive"></div></div><p>Κανένας δε μου τό᾽φερε καθώς το λαχταρούσα,<br />
και με περίζωσε ο καημός.<br />
Μα ίσως και νά᾽τανε πολύ αυτό που σας ζητούσα,<br />
νά᾽ταν ανθέων ανθός.</p>
Και τώρα τρέμω μη βρεθεί το εξωτικό λουλούδι<br />
με τη γλυκιά ευωδιά,<br />
γιατί αν βαλθώ να σας το πω το αντάξιό του τραγούδι,<br />
θα σας ραγίσω την καρδιά!</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("ένα λουλούδι" της Μυρτιώτισσας) <br /></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-7295658854062285372024-02-12T15:21:00.001+03:002024-02-12T15:21:20.828+03:00το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής<div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/f4VpB67uaV0?si=F1d6IRfah7oSRLVL" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div></div><span><a name='more'></a></span><div style="text-align: center;">“Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, <br />όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, <br />όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, <br />όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. <br />Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του <br />Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, <br />όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης <br />αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια, <br />που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, <br />που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα. <br />Αργοπεθαίνει όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, <br />όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο, <br />όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, <br />όποιος δεν διαβάζει, <br />όποιος δεν ακούει μουσική, <br />όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του <br />Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, <br />όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν, <br />όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη <br />Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει, <br />όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει <br />Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με μια φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.”</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("Αργοπεθαίνει" της Martha Madeiros) </div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-3801370361465880602024-02-11T21:52:00.008+03:002024-02-11T21:52:51.395+03:00ο στεναγμός τον ήλιο τον πιο λαμπρό σκεπάζει<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/VRbyHmrAPZE?si=qotxKXlmwmpe_S0I" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;"><p>Δεν με πειράζει αν απλώνη<br />
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.<br />
Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή.<br />
Το γέλοιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη,<br />
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,<br />
του τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λυώνει.</p>
<p>Τι ωφελεί οπού φυτρώνει<br />
λουλούδια έξω η άνοιξις και σπέρνει πρασινάδα!<br />
Έχω χειμώνα μέσα μου σαν η καρδιά πονεί.<br />
Ο στεναγμός τον ήλιο τον πιο λαμπρό σκεπάζει,<br />
σαν έχεις λύπη ο Μάης με τον Δεκέμβρη μοιάζει,<br />
πιο κρύα είναι τα δάκρυα από το κρύο χιόνι.</p><p>("Καλός και κακός καιρός" του Κ.Π.Καβάφη) <br /></p></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-87979798315402543292024-02-11T15:32:00.006+03:002024-02-11T15:32:53.584+03:00Του λειψού φιλιού στα χείλη<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MnhKsMyZryo?si=xg1LvNTUHLGxqmLN" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span> </div><div style="text-align: center;">Να ταξιδεύεις θες<br />Ν’ αφήνεις πίσω τη ζωή σου<br />Να βρεις μιαν άλλη<br />Μα όπου και να πας πάλι θα φεύγεις<br />Θα φοράς το νυφικό της Οφηλίας<br />Και θα φεύγεις<br />Τάσεις φυγής σε δυναστεύουν…<br />Και γω χωρίς ποτέ να ‘χω ταξιδέψει<br />Έστω ναύτης<br />Σε τσακισμένο όνειρο<br />Σε μεθυσμένο τρεχαντήρι<br />Μένω εδώ…
<p>Σε μένα, βλέπεις, τα φεγγάρια<br />Δε μιλάνε για ταξίδια…<br />Σε βλέπω να φεύγεις<br />Με το λυγμό μου σου φωνάζω<br />Πού πας; Πού μ’ αφήνεις;<br />Αν μου φύγεις<br />Της ζωντάνιας σου το φέγγος<br />Θα μου λείψει<br />Κι άλλο αστέρι<br />Δεν έχω από σένα<br />Στάσου μια στιγμούλα<br />Στάσου…<br />Θα περπατήσω στα κύματα<br />Του αγέρα που είσαι<br />Και θα σε φτάσω<br />Να σου χαρίσω ένα λουλούδι θέλω<br />Ένα «μη με λησμόνει»<br />Κι ύστερα φεύγεις…</p>
<p>Και τώρα που μόνος μένω<br />Καθώς χάνεσαι οπτασία στα νέφη<br />Θέλω να σου πω<br />Πως στα ταξίδια σου<br />Μια θλίψη πάντα διακρίνω<br />-αυτή μην τάχα θες ν’ αφήνεις πίσω;-</p>
<div class="wordads-ad-wrapper" style="position: relative; visibility: visible;"><div data-adtags-width="538" id="atatags-26942-489738" style="display: block; height: 0px; margin: 0px auto; overflow: hidden; padding: 0px; width: 0px;"><div style="font: 10px 'Open Sans', Arial, sans-serif; height: 12px; margin: 0; padding: 0; text-align: left;">Advertisements</div><div class="ata-slot-container-wrapper" style="height: 250px; width: 300px;">
<div class="ata-slot-container" style="height: 100%; width: 100%;">
<div class="ata-frame-wrapper" style="height: 100%; margin: 0; overflow: hidden; padding: 0; position: relative; width: 100%;">
</div>
</div>
</div><div class="ata-controls" id="atatags-26942-489738__controls" style="height: 10px; line-height: 10px; margin: 0; padding: 0; text-align: right; width: 300px;"><span class="ata-controls__complain-btn" id="atatags-26942-489738__complain-btn" style="color: #c8c7cc; cursor: pointer; float: right; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 6px; letter-spacing: 0.3px; text-transform: uppercase; vertical-align: middle;">Report this ad</span><span class="ata-controls__privacy-btn" id="atatags-26942-489738__privacy-btn" style="color: #c8c7cc; cursor: pointer; float: left; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 6px; letter-spacing: 0.3px; text-transform: uppercase; vertical-align: middle;">Απόρρητο</span></div></div></div><p>Κ’ είναι η θλίψη σου<br />Στα μύχια σου χωμένη<br />Και σε τραβάει και χάνεσαι<br />Σ’ ονείρωνε δαιδάλους…<br />Αχ, του μυχού τα μυστικά σου δείξε μου<br />Να βυθιστώ στη δύνη τους και γω μαζί τους<br />Το ψέμα, την αλήθεια σου να δω<br />Και πάρε με μαζί σου…<br />Σε βλέπω πάλι να φεύγεις<br />Αέρινη, κρινόλευκη<br />Και το λυγμό μου<br />Στη γλώσσα του ανέμου ακουμπώ<br />Να σου τον πέμψει<br />Αν ποτέ γυρίσεις<br />Θα ‘μαι εδώ να περιμένω<br />Μόνος, καταμόναχος<br />Με τη θύμησή σου<br />Με τη γλυκόπικρη γεύση</p>
Του λειψού φιλιού στα χείλη<br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">("Σε βλέπω να φεύγεις...", του Γιάννη Π. Τζήκα)<br /></div><div style="text-align: center;"><strong><br /></strong></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-79676339604761352292024-02-04T14:30:00.003+03:002024-02-04T14:30:22.685+03:00είμαστε εμείς<div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/mGV2KPXxbCk?si=ioVRyhzsMCWPOdqB" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;"><p>Ολα, οπως ηρθανε, καλα.<br />
Eτουτο που μας ηρθε τωρα<br />
και γυρο βλεπουμε,<br />
ανθρωποι εμεις,<br />
ειναι το που μας βρηκε,<br />
σαν το λουλουδι που ειδαμε<br />
στο μονοπατι εδω<br />
που γερνει το χορταρι τσακισμενο,<br />
μην ταχα θαν το πουμε<br />
σαν να μην το ειδαμε με λιγην αισθηση;</p>
<p>Tουτο μας βρηκε…<br />
Ομως δεν εχουμε πλατια ψυχη<br />
και τα που η αισθηση μας δινει<br />
δεν τα ’χουμε τοσο δικα…</p>
<p>Eτουτο που μας βρηκε<br />
σαν του πιο ηδονικου η ψυχη δικο,<br />
πως θαν το πουμε;<br />
Ολα οπως ηρθανε καλα.<br />
Eιμαστε εμεις.</p><p>("Όλα όπως ήρθανε καλά" του Σωκράτη Σκαρτσή) </p></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-10849594214587858782024-01-29T17:51:00.002+03:002024-01-29T17:51:14.157+03:00Της αιώνιας ζωής πίστη αλάθητη κι όνειρο μυστικό.<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/VUFL1y4khe0?si=0JlqUKGXgbs2CVz8" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;"><span class="l">Μη θαρρείς αδερφή,<br /></span>
<span class="l">πως δε με πτοεί φόβος άστοργος<br /></span>
<span class="l">με παιδεύει.<br /></span>
<span class="aindent-1"></span>Όμως ποιά είναι<br />
<span class="l">που ακούω η συμβουλή και δε στέργει<br /></span>
<span class="l">στη σειρά να μ’ αφήσει που μένω,<br /></span>
<span class="l">στην υποταγή!<br /></span>
<span class="aindent-1"></span>Ω, πόσο φοβούμαι, αδερφή μου,<br />
<span class="l">τα βήματά μου. Δεν ξέρω<br /></span>
<span class="l">γιατί μ’ οδηγεί, απ’ τους άλλους η διαφορά μου,<br /></span>
<span class="l">αυτήν να ζητώ την επιμονή.<br /></span>
<br /><span class="l">Φοβούμαι<br /></span>
<span class="l">κι ανένδοτη με σπρώχνει ορμή.<br /></span>
<span class="l">Δύναμη της ψυχής ή ποιά αδυναμία,<br /></span>
<span class="l">λαχτάρα που τίποτα δε λησμονεί<br /></span>
<span class="l">απ’ της συμπάθειας τη θέληση και προσμονή,<br /></span>
<span class="l">τ’ είν’ η αγάπη;<br /></span>
<br /><span class="l">Όλοι λεν πως γνωρίζουν<br /></span>
<span class="l">σε τούτη τη σκληρήν εποχή,<br /></span>
<span class="l">τη θεϊκή προσταγή της.<br /></span>
<span class="aindent-1"></span>Το κάλεσμα<br />
<span class="l">μοίρα μυστική μένει, οδυνηρή<br /></span>
<span class="l">κι ας την ονομάσουν<br /></span>
<span class="l">όσοι από μας θά ’ρθουν κατόπιν<br /></span>
<span class="l">ηρωική θέληση.<br /></span>
<br /><span class="l">Την γνωρίζω δοκιμασία<br /></span>
<span class="l">και στο θάνατο μ’ οδηγεί.<br /></span>
<span class="l">Μα δεν μπορώ αλλιώς αδερφή μου,<br /></span>
<span class="l">να έχω τη ζωή μου,<br /></span>
<span class="l">άδικη τη νομίζω, αδικία<br /></span>
<span class="l">την κράζω σα λείπει η στοργή.<br /></span>
<span class="l">Τούτη που με κατέχει η θέληση<br /></span>
<span class="l">μ’ ανησυχεί. Απαντοχή, του Θεού<br /></span>
<span class="l">άγνωστη πάντα διδαχή, τόσο διαφορετική<br /></span>
<span class="l">απ’ των ανθρώπων τη ζωντανή διάθεση.<br /></span>
<br /><span class="l">Της αγάπης ολόκληρο τον ορισμό<br /></span>
<span class="l">ποιός εξηγεί και δεν τρομάζει η ψυχή του;<br /></span>
<span class="l">Αμφιβολία για τους άγραφους νόμους<br /></span>
<span class="l">όταν με τυραννεί, άσκοπες βλέπω<br /></span>
<span class="l">των θεών, φανταστικές τις προσταγές.<br /></span>
<span class="l">Πόσο μας σταματούν, οι ανθρώπινες<br /></span>
<span class="l">πραγματικές διαταγές,<br /></span>
<span class="l">οι ανθρώπινες, γνωστικές σκέψεις<br /></span>
<span class="l">κι εγώ πιστεύω πως ακούω άλλες φωνές,<br /></span>
<span class="l">βλέψεις αποχτώ άλλες, οδηγίες έχω κρυφές.<br /></span>
<br /><span class="l">Για τα νεκρά σώματα παρηγοριές<br /></span>
<span class="l">τοιμάζομαι να δώσω τον έρωτα<br /></span>
<span class="l">που ζωντανό φέρνω μέσα μου<br /></span>
<span class="l">κι εκείνον που αγαπώ αρνιέμαι,<br /></span>
<span class="l">που ζωντανά μ’ αγαπά,<br /></span>
<span class="l">τους πεθαμένους πονώντας,<br /></span>
<span class="l">του θανάτου αποζητώντας τη συμφορά.<br /></span>
<br /><span class="l">Για ν’ αγαπώ γεννήθηκα κι όχι για να μισώ.<br /></span>
<span class="l">Της αγάπης τη δύσκολη χάρη έχω οδηγό,<br /></span>
<span class="l">όπως όταν τον πατέρα οδηγούσα τυφλό<br /></span>
<span class="l">κι απ’ την αδυσώπητη δύναμη της ζωής<br /></span>
<span class="l">κατατρεγμένο, αδικημένο κι αμαρτωλό.<br /></span>
<br /><span class="l">Ποιό φέρνει η αγάπη μου μήνυμα πονεμένο;<br /></span>
<span class="l">Προχωρώ προς το θάνατο και τον αψηφώ.<br /></span>
<span class="l">Ποιό αίσθημα διπλό με κατέχει;<br /></span>
<span class="l"><span><!--more--></span>Της αιώνιας ζωής πίστη αλάθητη<br /></span>
<span class="l">κι όνειρο μυστικό.</span></div><div style="text-align: center;"><span class="l"> </span></div><div style="text-align: center;"><span class="l">("της Αντιγόνης προς την Ισμήνη" της Ζωής Καρέλλη) <br /></span></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-62062705773972138722024-01-27T11:52:00.002+03:002024-01-27T11:52:09.279+03:00ένα στερνό ακόμη υποστατικό αισθήματος<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/IQwtTWtaVDg?si=4DWCdFNVwzoVi2tt" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;">Στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένος. Κοίτα πόσο<br />
μικρό ‘ναι, εκεί: το τελευταίο χωριό των λέξεων,<br />
και πιο ψηλά, μα πόσο, επίσης, μικρό, ένα στερνό ακόμη<br />
υποστατικό αισθήματος. Το διακρίνεις;<br />
Στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένο. Πετρένιο<br />
έδαφος, κάτω απ’ τα χέρια. Κάτι τι, βέβαια, ανθίζει<br />
εδώ, μέσα από βουβό βάραθρο φυτρώνει,<br />
τραγουδώντας, ανήξερο γρασίδι. Αλλά όποιος ξέρει;<br />
Αχ, αυτός άρχισε να γνωρίζει και σωπαίνει<br />
τώρα, στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένος.<br />
Εκεί τριγυρίζει, βέβαια, με σώα συνείδηση, κάτι,<br />
κάποιο, με σίγουρο πόδι, ζώο βουνίσιο,<br />
αλλάζει θέση, κοντοστέκεται. Και το μεγάλο<br />
προφυλαγμένο πουλί, κάνει κύκλους, γύρω<br />
απ’ την αγνή άρνηση των λόφων.- Μα<br />
απροφύλακτο εδώ, στα βουνά της καρδιάς επάνω…</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">(«Στα βουνά της καρδιάς», του Ράινερ Μαρία Ρίλκε) </div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-72709654595763482832024-01-24T00:56:00.003+03:002024-01-24T00:56:50.344+03:00πες μας ειλικρινά ποιος είσαι<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Jdk1WGmy-_c?si=-SY60vusZOwhUgFf" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"> <span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;"><p>Υπάρχει ακόμα καιρός </p>
<p>να μαστιγώσεις την πόλη. </p>
<p></p>
<p>Τι θα μπορέσεις αν είσαι δω </p><p>ανάμεσα σε φλύαρα πλήθη. </p>
<p> Δεν είναι η υπόθεσή σου περίφημη </p>
<p>ανήκει στο παρελθόν </p>
<p>σε τείχη που πέσανε όπως φωλιά </p>
<p>κι έμεινες γυμνός από νύχτα </p>
<p> Πες μας λοιπόν ειλικρινά τι ζήτησες </p>
<p>πες μας ειλικρινά ποιος είσαι. </p>
<p> Αυτός δεν ότανε γκρεμός </p>
<p>ήταν ωραία πτήσις. </p><p>("Υπάρχει ακόμα καιρός" του Μιχάλη Κατσαρού)<br /></p></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-45216629181776404152024-01-22T23:35:00.002+03:002024-01-22T23:35:22.896+03:00 σαν λόγος , που ακόμη, στην σιωπή, ωριμάζει<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/dsXd58bRn4c?si=Wg2zyyWqjm4909Yz" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span> </div><div style="text-align: center;">Όποιος και να ‘σαι : Το βράδυ να βγεις έξω απ’ το δωμάτιο σου<br />
εκεί μέσα τα γνωρίζεις όλα<br />
σαν τον ουρανό, πριν από τον ορίζοντα, το σπίτι σου είναι<br />
Όποιος και να ‘σαι<br />
Με τα μάτια σου , τα κουρασμένα,<br />
μόλις λευτερωθούν από το φαγωμένο σου κατώφλι,<br />
Σιγά-σιγά σηκώνεις ένα δέντρο μαύρο και μπρος στον ουρανό το στήνεις<br />
λυγερό , μονάχο,<br />
Και τον κόσμο δημιούργησες,. Κι είναι μεγάλος<br />
Κι είναι σαν λόγος , που ακόμη, στην σιωπή, ωριμάζει.<br />
Κι όπως την έννοια του συλλαβαίνει η θέλησή σου,<br />
τρυφερά, τα μάτια σου, τον απολευτερώνουν.</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("Είσοδος" του Rainer Maria Rilke)</div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-55681801218428248892024-01-22T11:38:00.004+03:002024-01-22T11:38:45.166+03:00ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια κραυγή<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/9wtValnxIGw?si=_dcosIJjaKGYpr4x" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><span><a name='more'></a></span><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><p>«Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα σε πλάθουν και θα δίνουν<br />νόημα στον πυρετό της ύπαρξής σου, μ’ ένα φως<br />φτεροκοπώντας γύρω σου τις στάχτες να σου πλύνουν<br />-Σήκω! Της ζωής δε σταματάει ποτέ ο τρικυμισμός.<br />Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα μοιράζουνε το βάρος<br />της αίσθησής σου ίσα στους πόρους του κορμιού,<br />θα σου χαρίζουν βλήματα σ’ ένα λιβάδι θάρρος,<br />δάχτυλα πιο συγγενικά στη χλόη του χαδιού<br />κι όνειρα γήινα, ταιριαστά στο ανθρώπινό μας σχήμα.<br />Χωρίς αγάπη ειν’ ο αγώνας πανοπλία κενή,<br />χωρία αγώνα κάθε αγάπη πεθαμένο κύμα,<br />αίμα χωρίς σφυγμό, καΐκι δίχως το πανί.<br />Χωρίς αγώνα κι ο Ποιητής λιμνάζει και σαπίζει<br />κι από το σώμα του μαδάει του κόσμου μας η αφή,<br />της αδικίας ο αίνος γύρω του σαλπίζει<br />και σαν σκουλήκια που πηδούν στη βρόμικη τροφή,<br />ευθύς αρχίζουν άνθρωποι- φενάκες από ανθρώπους-<br />να του κουφώνουν και ζωή και δόξα κι ομορφιά.<br />Όμως η Γη μισεί τους βαλτοτόπους<br />και ο Ήλιος σκληρός, εκδικητής, ανοίγει τα πανιά,<br />ξεραίνει όλους τους βάλτους και δε μένει<br />στάχτη της στάχτης, λησμονιά της λησμονιάς<br />κι ο συρφετός των σκουληκιών πεθαίνει ενώ βυζαίνει<br />την προσδοκία μιας αηδίας πιο πλατιάς.<br />Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα συμπτύσσουν<br />τους μελανούς ορίζοντες στο χάδι του υψωμού<br />κι αφού τη νέα ζωή σου αθλοθετήσουν,<br />θα σε συνέχουν πάντα στην πορεία του λυτρωμού.<br />Τι δύσκολο το βάδισμα! Κάθε βήμα και πάλη<br />κάθε βήμα κι ηφαίστειο που η λύπη καταρρέει<br />σε κάθε βήμα μια αίσθηση σ’ εγκαταλείπει κι άλλη<br />προσηλυτίζει την ψυχή σου ευθύς και γλυκολέει:</p>
<p>“Ζει ο άνθρωπος κι ένας σφυγμός αν μείνει ακόμη,<br />ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια πληγή,<br />ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια συγγνώμη,<br />ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια κραυγή.”…»</p><p>("Γενική αίσθηση" του Βύρωνα Λεοντάρη) <br /></p></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-80233618331181857782024-01-22T02:57:00.001+03:002024-01-22T02:57:39.730+03:00η ομορφιά που κλείνω μέσα μου<p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/FMuOWv3UDdc?si=Nx3nl_uRWO5W1MlF" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </p><p style="text-align: center;"><span></span></p><a name='more'></a><p></p><p style="text-align: center;"></p>
<p style="text-align: center;">Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου<br />
κανείς δε θέλω να τη νιώσει.<br />
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε<br />
χωρίς γι’ αυτό να την πληγώσει. </p>
<p style="text-align: center;">Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο,<br />
χωρίς καμιά σκιά στην όψη.<br />
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε<br />
να το φιλήσει, να το κόψει. </p>
<p style="text-align: center;">Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται<br />
πάνω στην ίδια του τη φλόγα,<br />
κι είναι σα να ‘γινε ολοκαύτωμα<br />
και να σιωπούσε και να ευλόγα. </p>
<p style="text-align: center;">Μια μαργαρίτα που ‘ναι αμφίβολη,<br />
μόλο το Ναι που λέει η καρδιά της,<br />
μόνον αφήνει να λυγίζεται<br />
παθητικά την ομορφιά της. </p>
<p style="text-align: center;">Κι άλλα λουλούδια που ‘ναι σύμβολα<br />
κι άλλα, μονάχα που μεθούνε,<br />
μα τόσο είν’ όλα λεπτοκάμωτα∙<br />
φανταστικά μόνον ανθούνε. </p>
<p style="text-align: center;">Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου<br />
κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει.<br />
Κι αν την πληγώσει, θα ‘ναι ανίδεος<br />
κι ούτε γι’ αυτό θα μετανιώσει.</p><p style="text-align: center;"><br />
("Σεμνότης" της Μαρίας Πολυδούρη)</p><p style="text-align: center;"> </p>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-16718250363755854762023-12-31T23:15:00.004+03:002023-12-31T23:15:55.316+03:00άκου τον κόσμο πώς στενάζει<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/iuCWJDsQ4Ns?si=HXUkaFona4HfSR5z" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;">Συδαύλιζε μ’ ό,τι μπορείς<br />
της πίστης σου το πυροφάνι<br />
και μια χαρά να σού ‘μείνε<br />
κάψτην και κείνη.<br />
Μείνε φτωχός μείν’ άχαρος<br />
μείνε ό ,τι να ‘ναι, φτάνει<br />
στα σκοτεινά η ψυχή σου να μη μείνει.<br />
Άκου το σκλάβο πώς βογκά<br />
άκου τον κόσμο πώς στενάζει<br />
κάτι πεθαίνει μέσα του,<br />
κάτι γεννιέται, κάτι αλλάζει.</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("Μείνε φτωχός" του Φώτη Αγγουλέ) <br /></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-69453532802085460272023-12-07T23:11:00.003+03:002023-12-07T23:11:33.718+03:00πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του<div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/_tpiySqNWC4?si=uopxSOZ9jIYCIb1y" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><div style="text-align: center;"> <span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;"><p>Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα<br />
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι<br />
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει<br />
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα</p>
<p>πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.<br />
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,<br />
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει<br />
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.</p><p> (Che fece …. il gran rifiuto, του Κ.Π.Καβάφη) <br /></p></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-59484828695781261772023-11-29T20:53:00.001+03:002023-11-29T20:53:29.789+03:00γιατί δεν περιμένει ο ήλιος<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/hVreIlxklGo?si=99e0Yksz9z9HXmhY" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div><p> <span></span></p><a name='more'></a><p></p><p style="text-align: center;">Συντόμευσε το λόγο σου όσο μπορείς.</p>
<p style="text-align: center;">Βάζε τη λέξη ολόκληρη, βέβαια, μια που αλλιώς</p>
<p style="text-align: center;">δεν κατορθώνεται ο διαρκής λόγος. Αλλά,</p>
<p style="text-align: center;">πάντως, συντόμευε. Γιατί δεν περιμένει</p>
<p style="text-align: center;">ο ήλιος. Κι οι λίγες ώρες που σου μένουν</p>
<p style="text-align: center;">δε χωρούν πολλά ποιήματα.</p><p style="text-align: center;">("Εσωτερικός μονόλογος" του Νικηφόρου Βρεττάκου) <br /></p>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-33111646742674356032023-11-28T13:01:00.005+03:002023-11-28T13:06:30.043+03:00Έτσι από σένα περιμένω κι απαιτώ<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/qBUO1sKrUJk?si=-8inBuTUXmNs0TUf" title="YouTube video player" width="560"></iframe></div><p style="text-align: center;"><span></span></p><a name='more'></a><div style="text-align: center;"> Ο ηθοποιός που έφεραν για να τους διασκεδάσει <br />απήγγειλε και μερικά επιγράμματα εκλεκτά. <br /><br />
Η αίθουσα άνοιγε στον κήπο επάνω·
<br />κι είχε μιαν ελαφρά ευωδία ανθέων
<br />που ενώνονταν με τα μυρωδικά
<br />των πέντε αρωματισμένων Σιδωνίων νέων.
</div><p style="text-align: center;">
Διαβάσθηκαν Μελέαγρος, και Κριναγόρας, και Ριανός.
<br />Μα σαν απήγγειλεν ο ηθοποιός,
<br />«Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεύθει» <br />(τονίζοντας ίσως υπέρ το δέον
το «ἀλκὴν δ’ εὐδόκιμον», το «Μαραθώνιον ἄλσος»),
<br />πετάχθηκεν ευθύς ένα παιδί ζωηρό,
<br />φανατικό για γράμματα, και φώναξε·
</p><p style="text-align: center;">
«Α δεν μ’ αρέσει το τετράστιχον αυτό. <br />Εκφράσεις τοιούτου είδους μοιάζουν κάπως σαν λιποψυχίες.
<br />Δώσε -κηρύττω- στο έργον σου όλην την δύναμί σου,<br />
όλην την μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσου
μες στην δοκιμασίαν,<br /> ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.
Έτσι από σένα περιμένω κι απαιτώ. <br />Κι όχι απ’ τον νου σου ολότελα να βγάλεις
της Τραγωδίας τον Λόγο τον λαμπρό —
τί Αγαμέμνονα, τί Προμηθέα θαυμαστό,
τί Ορέστου, τί Κασσάνδρας παρουσίες,
τί Επτά επί Θήβας — και για μνήμη σου να βάλεις
μόνο που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό
πολέμησες και συ τον Δάτι και τον Αρταφέρνη».</p><p style="text-align: center;">("Νέοι της Σιδώνος (400 μ.Χ.)" του Κ.Π. Καβάφη)<br /></p>
Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-68664010992880548992023-11-16T21:34:00.004+03:002023-11-16T21:35:58.830+03:00φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.<div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/lGcks_uqXKk?si=I0DACt8SGQ6fgBTT" title="YouTube video player" width="560"></iframe> </div><br /></div><span><a name='more'></a></span><div style="text-align: center;">Φοβάμαι<br />τους ανθρώπους που εφτά χρόνια<br />έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι<br />και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–<br />βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας <br /><br />«Δώστε τη χούντα στο λαό». <br /><br />Φοβάμαι τους ανθρώπους<br />που με καταλερωμένη τη φωλιά <br /><br />πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. <br /><br />Φοβάμαι τους ανθρώπους <br />που σου 'κλειναν την πόρτα <br />μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια <br />και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο <br />να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν. <br /><br />Φοβάμαι τους ανθρώπους <br />που γέμιζαν τις ταβέρνες <br />και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια <br />κάθε βράδυ <br />και τώρα τα ξανασπάζουν <br />όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη <br />και έχουν και «απόψεις». <br /><br />Φοβάμαι τους ανθρώπους<br />που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν <br />και τώρα σε λοιδορούν <br />γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. <br />Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. <br /> </div><div style="text-align: center;">Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("φοβάμαι" του Μανώλη Αναγνωστάκη) <br /></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5626429020656822.post-86231502006627401732023-11-14T15:24:00.002+03:002023-11-14T15:24:21.557+03:00να λυτρωθώ από το βάρος σου που με συνθλίβει<div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/QM21yzSL5vc?si=UkK5QUTF6-1Y53mo" title="YouTube video player" width="560"></iframe><br /></div><span><a name='more'></a></span><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Χρόνια ολόκληρα γράφω για σένα και δεν έγραψα ποτέ το όνομά σου.<br />
Πολλοί θα πουν πως δεν τόλμησα να το προφέρω,</div><div style="text-align: center;"> άλλοι πως δεν χρειάστηκε
μια κι ήταν φως φανάρι πως έγραφα για σένα, </div><div style="text-align: center;">άλλοι πως το ’κανα για
λόγους τακτικής ή τεχνικής,</div><div style="text-align: center;"> για να μην έχουν μόνο μια ερμηνεία τα γραπτά
μου.<br />
Κανένας δεν θα φανταστεί ότι δεν ξέρω τ’ όνομά σου ούτε καν ποια είσαι…<br />
Το ότι για σένα γράφω τίποτα δεν αποδείχνει.<br />
Κάνω το ίδιο για τον εαυτό μου κι ούτε αυτό αποδείχνει κάτι…<br />
(Απλώς) είπα να σε γδυθώ να σε πετάξω από πάνω μου,</div><div style="text-align: center;"> να λυτρωθώ από το βάρος σου που με συνθλίβει.<br />
Όμως δεν είσαι ρούχο ούτε δέρμα ούτε σάρκα…<br />
Ένας πηχτός αέρας είσαι, μια πυκνή σιωπή, </div><div style="text-align: center;">τόσο πυκνή που ακόμα κι η πιο αιχμηρή κραυγή μου δεν σε κομματιάζει…</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">("Κτερίσματα" του Αργύρη Χιόνη) <br /></div>Ακροβάτης...http://www.blogger.com/profile/04526225390012097672noreply@blogger.com0