και θα μ' έβρει το πρωί πάνω σ' ένα σκαλοπάτι να ονειρεύομαι τη νύχτα αυτή.



Βαρέθηκα τους ίδιους δρόμους,εμπούχτησα τα σκοτεινά στενά.
Τους θυελλώδεις τροχονόμους με τα κράνη τα λευκά.

Το γυαλιστερό αυτοκίνητό μου, το σιχαμένο το εγώ μου,
βράδυ κι όλα κινούνται απειλητικά.

Οι δρόμοι ίδιοι κι απροσπέραστοι,8 η ώρα και νεκρός μέσα στην κίνηση,
στη λεωφόρο τη σπαρμένη με σιδερένια κλουβιά και στα φανάρια δύο-δύο τα ξυπόλυτα παιδιά.

Φωκίονος Νέγρη Ελευσίνα, στην άσφαλτο ολόκληρη Αθήνα
και στον αέρα απάνω disco μουσική σταλμένη πάντα από την Αμερική.

Θα κλειστώ μέσα μου να μελαγχολήσω, μια που δεν μπορώ να κάνω πίσω
και θα μ' έβρει το πρωί πάνω σ' ένα σκαλοπάτι να ονειρεύομαι τη νύχτα αυτή.