Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

πάρε μυρωδιά, το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι.

Εικοσιπέντε μολυβένιοι στρατιώτες, όλοι αδέρφια.Κατασκευάστηκαν κάποτε από το λιώσιμο μιας παλιάς κουτάλας.Είχανε όπλο στον ώμο, ήτανε στητοί και φορούσαν στολές γαλαζοκόκκινες πολύ χαρούμενες.Ένα παιδάκι είχε γενέθλια και αυτό ήταν το δώρο του!!
Τους έβγαλε όλους από το κουτί και τους έστησε πάνω στο τραπέζι.Πόσο μοιάζανε μεταξύ τους οι μολυβένιοι στρατιώτες!!Μόνο ένας ήταν διαφορετικός Είχε μόνο ένα πόδι γιατί ήταν ο τελευταίος και δεν είχε απομείνει πολύ μολύβι.Κι όμως στεκότανε στο ένα του πόδι το ίδιο σταθερά με τους άλλους που είχανε δύο.
Πάνω στο τραπέζι όπου τοποθετήθηκαν οι μολυβένιοι στρατιώτες υπήρχαν κι άλλα παιχνίδια.Ένα καταπληκτικό τραινάκι, δέντρα με πανέμορφα πουλιά, μια λίμνη φτιαγμένη από ένα κομμάτι καθρέφτη και ένα χάρτινο κάστρο.Όμως το ωραιότερο παιχνίδι ήταν μια δεσποινιδούλα στημένη στην ανοιχτή πόρτα του κάστρου. Χάρτινη κι αυτή αλλά φορούσε ένα υπέροχο φόρεμα από μουσελίνα και μια κορδέλα θαλασσιά στους ώμους σαν εσάρπα με χρυσοκλωστή στις άκρες.Το κορίτσι είχε τεντωμένα τα δυο του χέρια γιατί ήταν χορεύτρια και είχε το ένα πόδι σηκωμένο τόσο ψηλά στον αέρα που ο μολυβένιος στρατιώτης δεν το έβλεπε και νόμιζε πως ήταν σαν κι αυτόν.
Πόσο μου μοιάζει σκέφτηκε.Και είναι τόσο όμορφη!!Όμως η κοινωνική διαφορά μας είναι τόσο μεγάλη!!Εκείνη ζει σε ένα χάρτινο κάστρο ενώ εγώ σ'ενα κουτί.Αλλά δεν είναι κακό να την γνωρίσω.
Έτσι εγκαταστάθηκε πίσω από μία ταμπακιέρα που υπήρχε πάνω στο τραπέζι.Από εκεί παρατηρούσε άνετα την μικρή κυρία η οποία εξακολουθούσε να στέκεται στο ένα της πόδι χωρίς να χάνει την ισορροπία της.


-Πόσο θα θελα να με ερωτευτεί μια τόσο όμορφη κοπέλα!!
-Πόσο θα θελα να γίνει δική μου για πάντα!!!
Βράδιασε.....Όλοι οι άνθρωποι του σπιτιού πήγαν για ύπνο και τα παιδάκια στα κρεβάτια τους.Τώρα ήταν η σειρά των παιχνιδιών να παίξουν. Το τραινάκι έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα.Τα ανθρωπάκια κουνιόντουσαν στο λούνα παρκ και γελούσαν.Οι κύκνοι στην λίμνη πολεμούσαν με τα φτερά τους..Γινότανε τέτοιος σαματάς που το καναρίνι ξύπνησε κι αυτό κι άρχισε την φλυαρία.Οι μολυβένιοι στρατιώτες θορυβούσαν μέσα στο κουτί τους γιατί θέλανε κι αυτοί να παίξουν.Ανοίξτε μας!!Θέλουμε να χορέψουμε!!
Αλλά το κουτί δεν άνοιγε....
Οι μόνοι που δεν πήραν μέρος στην γιορτή ήταν ο μολυβένιος στρατιώτης και η μικρή χορεύτρια.
Αυτός στητός, στο ένα του πόδι, δεν πήρε ούτε μια στιγμή τα μάτια του από πάνω της.
Την άλλη μέρα το πρωί τα παιδιά σηκώθηκαν από το κρεβάτι τους και ο μολυβένιος στρατιώτης τοποθετήθηκε στο περβάζι του παραθύρου.Παραμένει άγνωστο αν υπαίτιος ήταν ο φασουλής ή ο αέρας αλλά σε λίγο το παράθυρο άνοιξε απότομα και ο μολυβένιος στρατιώτης έπεσε με το κεφάλι από το τρίτο πάτωμα στον δρόμο.
Τι φοβερή πτώση!!Το ένα του πόδι στριφογύρισε πολλές φορές στον αέρα
Στριφογύριζε! Στριφογύριζε! Στριφογύριζε!
Τέλος ο στρατιώτης προσγειώθηκε απάνω στο καπέλο του και η ξιφολόγχη του χώθηκε ανάμεσα σε δύο πλακάκια του δρόμου.Η καμαριέρα και το αγοράκι έτρεξαν αμέσως αλλά αν και παραλίγο να τον πατήσουν δεν μπόρεσαν να τον βρουν.Αν ο μολυβένιος στρατιώτης είχε φωνάξει "εδώ είμαι" θα τον έβρισκαν εύκολα όμως αυτός σκέφτηκε : Είναι ανάρμοστο για στρατιώτη με στολή να ζητάει βοήθεια!
Τότε άρχισε να βρέχει.Όλο και χόντραιναν οι σταγόνες και έπιασε μπόρα κανονική.
Όταν σταμάτησε πέρασαν δύο αγόρια.Το ένα είπε:
Κοίτα αυτό το μολυβένιο στρατιωτάκι!
Θα κάνει την πρώτη του βαρκάδα.
Φτιάξανε λοιπόν μια βάρκα από κομμάτι εφημερίδα, βάλανε μέσα τον στρατιώτη αφήσανε την βάρκα στα νερά του πεζοδρομίου και τρέχανε πίσω της χτυπώντας τα χέρια τους.Δες! Δες πως σκαμπανεβάζει η βαρκούλα!Τι γρήγορα που στριφογυρίζει θα ζαλιστεί ο στρατιώτης!!
Μπα!Δεν κουνάει ούτε βλέφαρο, κοιτάζει ίσια μπροστά του με το όπλο σφιγμένο στον ώμο του.
Ξαφνικά η βάρκα πέρασε μέσα από ένα μεγάλο λούκι.Ο στρατιώτης βρέθηκε στο σκοτάδι σαν να τον είχαν κλείσει πάλι στο κουτί με τους άλλους.
Αχ! Βοήθεια χάνομαι κατρακυλάω!!
Σίγουρα φάρσα του φασουλή είναι!!!
Μακάρι να ήταν εδώ στην βάρκα κι εκείνη!!
Δεν θα μ ένοιαζε όσο σκοτάδι κι αν είχε!!
Ακριβώς εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ένας αρουραίος που ζούσε στο λούκι.
Διαβατήριο έχεις;Του φώναξε.
Αλλά ο μολυβένιος στρατιώτης έμεινε σιωπηλός και έσφιξε το όπλο στον ώμο του.Η βάρκα συνέχισε την πορεία της και ο αρουραίος την ακολούθησε.Έξαλλος από θυμό έδειχνε τα δόντια του και φώναζε στα ξυλαράκια και τα άχυρα:
"Σταματήστε τον! Δεν πλήρωσε διόδια και δεν μου έδειξε το διαβατήριο του!
Αλλά το νερό γινότανε όλο και πιο ορμητικό.
Η βάρκα βυθιζόταν, το χαρτί μούλιαζε, το νερό κάλυψε το κεφάλι του στρατιώτη.Αυτός σκέφτηκε την όμορφη χορεύτρια που δεν θα την ξανά έβλεπε ποτέ...
Το χαρτί έλιωσε και ο μολυβένιος στρατιώτης άρχισε να βυθίζεται αλλά την ίδια στιγμή τον κατάπιε ένα μεγάλο ψάρι...Κάποιος ψαράς έπιασε το ψάρι, το πούλησε στην αγορά, κάποιος το αγόρασε και το έφερε στην κουζίνα του σπιτιού και τώρα η μαγείρισσα το καθάριζε με ένα μεγάλο μαχαίρι.
Α! Κοίτα τι έχει μέσα στην κοιλιά του αυτό το ψάρι;Έναν μολυβένιο στρατιώτη!
Τον έπλυναν λοιπόν, τον έβαλαν στο τραπέζι και- όπως όλα τ απίθανα συμβαίνουν σ'αυτον τον κόσμο- ο στρατιώτης διαπίστωσε ότι βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο όπου είχε ξεκινήσει.Είδε τα ίδια παιδιά, τα ίδια παιχνίδια στο τραπέζι και ανάμεσα τους το θαυμάσιο κάστρο με την πανέμορφη χορεύτρια, η οποία στεκόταν ακόμη στο ένα πόδι και το άλλο το είχε μετέωρο στον αέρα.Ήταν κι αυτή ακίνητη και απτόητη.Πόσο συγκινήθηκε ο μολυβένιος στρατιώτης!!Την κοίταξε, τον κοίταξε κι αυτή, σκέφτηκαν τόσα πολλά!!!Αλλά κανένας τους δεν είπε λέξη..Ξάφνου ένα από τα παιδάκια πήρε τον στρατιώτη και τον έριξε αδιάφορα στο τζάκι.
Ο μολυβένιος στρατιώτης στεκότανε τώρα μέσα στις φλόγες. Καιγότανε....
Δεν ήξερε όμως αν αυτή η κάψα ήταν αποτέλεσμα της πραγματική φωτιάς ή της φλόγας της αγάπης του.Είχε χάσει εντελώς το χρώμα του
Κοίταξε την κοπέλα με μάτια γεμάτα πόνο,τον κοίταξε κι αυτή.Τότε ο μολυβένιος στρατιώτης αισθάνθηκε να λιώνει.
Μια πόρτα κατά τύχει άνοιξε, ο αέρας παρέσυρε την χορεύτρια που έτσι αέρηνη και λεπτοκαμωμένη όπως ήταν πετάχτηκε μέσα στο τζάκι, δίπλα στον μολυβένιο στρατιώτη, πήρε φωτιά, καιγότανε τώρα κι εκείνη μαζί του....Τι παράξενο!!! Η μόνη στιγμή που ο μολυβένιος στρατιώτης στάθηκε κοντά στην αγαπημένη του χορεύτρια ήταν...μέσα στην φωτιά...Λιώσανε και οι δυο στις φλόγες της αγάπης!!!
Το άλλο πρωί, όταν η καμαριέρα μάζεψε τις στάχτες, βρήκε....μια μολυβένια καρδιά και ένα χρυσό δαχτυλίδι...

Πηγή το Λουλούδι της κανέλας