Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Άναψαν φωτάκια σ' όλα τα χωριά



Ένα Βουνό για όλες τις Εποχές Η Άνοιξη έρχεται στο Πήλιο κάπως καθυστερημένη. Κι όταν φθάσει στους πρόποδες και στις ακτές, αρχίζει να σκαρφαλώνει προς τις κορυφές σιγά-σιγά. Πολλές φορές οι τριανταφυλλιές στα χαμηλά έχουν ανθίσει ενώ τα χιόνια δεν έχουν λιώσει ακόμα στα ψηλά. Συνήθως έρχεται μέσα του Απρίλη με αρχές του Μάη. Τότε επέρχεται μια έκρηξη αναγέννησης, ένας οργασμός δημιουργίας. Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι μπορεί κανείς κυριολεκτικά να παρακολουθεί τα μπουμπούκια να γίνονται ανθοί και οι ανθοί φύλλα και καρποί. Το βουνό ντύνεται πάλι στα πράσινα και στολίζεται με αμέτρητα λουλούδια.
Τα χωριά ξυπνούν από τον λήθαργο του χειμώνα. Τα σπίτια ανοίγουν διάπλατα στον αρωματισμένο αέρα και το ζωογόνο ηλιόφως. Κίνηση, δράση και ζωή παντού. Οι κάτοικοι φροντίζουν τους κήπους και τα περιβόλια τους και προετοιμάζονται για το Πάσχα, την μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, την γιορτή της αναγέννησης και της ζωής. Ντόπιοι κι επισκέπτες τρώγουν και πίνουν και γλεντούν, και το βουνό δονείται και αντιλαλεί από τον χορό και το τραγούδι.   
Το Πάσχα σηματοδοτεί και την έναρξη της τουριστικής περιόδου, παρά το γεγονός ότι το Πήλιο δέχεται επισκέπτες σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο. Τέλη Απριλίου, Μάιος, Ιούνιος [μαζί με τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο] είναι η καλύτερη εποχή ειδικά για τον περιπατητικό τουρισμό. Ο καιρός είναι ιδανικός για περίπατους και πορείες μικρής, μέσης και μακράς διαρκείας. Τα λιθόκτιστα καλντερίμια και τα αμέτρητα μονοπάτια του Πηλίου αποτελούν ζωντανούς πειρασμούς που υπόσχονται άσκηση, καλή φυσική κατάσταση, υγεία. Το βουνό και η θάλασσα με τις γνωστές και τις κρυφές ομορφιές τους είναι σειρήνες  ακαταμάχητες που στο κάλεσμά τους ανταποκρίνονται Έλληνες και ξένοι λάτρεις της φύσης, θιασώτες των ανοιξιάτικων διακοπών και φανατικοί πεζοπόροι, για τους οποίους το περπάτημα έχει γίνει τρόπος ζωής.
Το καλοκαίρι ο παράδεισος κατεβαίνει στο Πήλιο. Η Φύση σφύζει από ζωή και δημιουργία: ολούθε πυκνή βλάστηση κι όμορφα, ευωδιαστά αγριολούλουδα, φρούτα στα δένδρα, γιορτινοί κήποι, ατέλειωτοι χοροί μελισσών  στα αρωματικά βότανα και στο ανθισμένο αγιόκλημα, σερενάτες  αηδονιών στην πανσέληνο που ορθώνεται τεράστια και μυστηριακή από το πέλαγο. Βουνό και θάλασσα απλόχερα προσφέρουν τις χάρες και τα κάλλη τους  σε διαγωνισμό ομορφιάς με έπαθλο την προτίμηση των επισκεπτών, οι περισσότεροι των οποίων όμως μοιράζουν την εύνοιά τους δίκαια και στους δύο διαγωνιζομένους  με περίπατους στα μονοπάτια των σκιερών πλαγιών και βουτιές στα σμαραγδένια νερά των περικαλλών  ακρογιαλιών.
Για κείνους που επιθυμούν την οργανωμένη περιήγηση υπάρχουν πολλά προγράμματα μέσω των οποίων μπορούν ν’ ανακαλύψουν τις ξακουστές ομορφιές του Πηλίου. Μπορούν να συμμετάσχουν σε οργανωμένους περίπατους στα καλντερίμια και κρυφά μονοπάτια του, να επισκεφθούν το Κρυφό Σχολειό, ν’ απολαύσουν μια ημερήσια κρουαζιέρα στον Παγασητικό, να κάνουν τον γύρο του Πηλίου, να ιδούν παλιά μοναστήρια κι εκκλησιές, να πάνε βόλτα με τον παλιό σιδηρόδρομο, και να φτάσουν ακόμα παραπέρα στο μοναστηριακό βραχόδασος των Μετεώρων. Επίσης μπορούν να παραστούν  σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, λαϊκούς χορούς, μουσικές βραδιές, πανηγύρια και τοπικά φεστιβάλ.
Το βράδυ οι επισκέπτες μπορούν να συνεχίσουν την διασκέδασή τους σε ταβέρνες, εστιατόρια, καφετέριες, ντίσκο, να κάνουν ένα νωχελικό φεγγαριάτικο περίπατο στην παραλία ή απλά να κάτσουν  στο μπαλκόνι, στον κήπο ή στην βεράντα του ξενοδοχείου τους ν’ απολαύσουν την μαγευτική βραδιά  αφήνοντας τις αισθήσεις τους να μεθύσουν με την μουσική των γαρδενιών και του νυχτολούλουδου.
Η αρχή του φθινοπώρου έχει την δική της ομορφιά. Το φύλλωμα των δένδρων τραγουδά το κύκνειο άσμα του σε νότες πολύχρωμες κι αρμονικές. Το βουνό αλλάζει όψη  εγκαταλείποντας το πράσινο και φορώντας τα χρώματα του ουρανίου τόξου. Είναι η εποχή της καστανιάς και της καρυδιάς.. Κι αν κάποιος δεν το προσέξει αυτό, οι σκίουροι θα του το θυμίσουν καθώς γίνονται πολυάσχολοι στα δένδρα πάνω.
Για τους λάτρεις των μετακαλοκαιρινών  περιπατητικών διακοπών η περίοδος από τα μέσα Σεπτεμβρίου ως τα μέσα Οκτωβρίου είναι η καλύτερη εποχή καθώς η θερμοκρασία είναι ευχάριστη και η θάλασσα καθαρή και δροσερή. Σ’ ολόκληρο το Πήλιο επικρατεί μια πιο ειρηνική και χαλαρή ατμόσφαιρα χάρις στο γεγονός ότι οι περισσότεροι επισκέπτες ήδη έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους στ’ αστικά κέντρα, αφήνοντας το Πήλιο στους φθινοπωρινούς τουρίστες.
Ο καιρός στα τέλη Οκτωβρίου είναι συνήθως γλυκός και οι μέρες ηλιόλουστες και σαγηνευτικές. Ο Νοέμβριος  μερικές φορές είναι βροχερός και σχετικά κρύος, όμως αρκετά συχνά συναγωνίζεται τον Οκτώβριο σε ηλιοφάνεια και γλύκα. Έλληνες και ξένοι φανατικοί φίλοι του Πηλίου επιστρέφουν τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές για μια ακόμη συνεύρεση με την αγνότητα και αρχοντιά του βουνού και την ομορφιά της θάλασσας,  καθώς επίσης και για την προμήθεια μήλων, καρυδιών και κάστανων για τον επερχόμενο χειμώνα. Τα τζάκια είναι στις δόξες τους με τις μπριζόλες και τα κάστανα να σιγοψήνονται στη θράκα και τους φίλους τους καθισμένους τριγύρω να κάνουν σχέδια για χειμερινές διακοπές και σκι.
Ο χειμώνας είναι η εποχή που τα χωριά του Πηλίου βγαίνουν από τους πράσινους κρυψώνες τους και γίνονται ορατά --όμορφα και αγέρωχα και πάντα απτόητα από τις συχνά αντίξοες καιρικές συνθήκες, οι οποίες όμως ποικίλουν ανάλογα με το υψόμετρο και το εν γένει βαρομετρικό σύστημα στην ευρύτερη περιοχή. Υπάρχουν μακρές περίοδοι βροχών και χιονοπτώσεων αλλά υπάρχουν και συχνές περίοδοι ηλιοφάνειας και ήπιων για την εποχή θερμοκρασιών. Πολλές φορές καθώς ο επισκέπτης ταξιδεύει κατά μήκος της χερσονήσου ή αλλάζει υψομετρική ζώνη μπορεί να ευτυχήσει να έχει την μοναδική εμπειρία ταχείας αλλαγής καιρικών συνθηκών δεδομένου ότι στο Πήλιο δεν είναι ασύνηθες το φαινόμενο της ταυτόχρονης συνύπαρξης ηλιοφάνειας με βροχή, ομίχλη ακόμη και χαλάζι ή χιόνι.
Όμως ακόμα και με δύσκολες καιρικές συνθήκες ο επισκέπτης έχει πολλές επιλογές δραστηριοτήτων που θα κάνουν την διαμονή του ευχάριστη. Παραδείγματος χάριν, κατά την διάρκεια μιας βόλτας, εκδρομής, περίπατου στο βουνό ή ακόμη κι όταν κοιτάει από το παράθυρό του μπορεί να θαυμάσει θέες μοναδικές, όπως χιονισμένες πλαγιές και κορυφές, το απέραντο Αιγαίο με τ’ αφρισμένα κύματά του να καλπάζουν σαν τα ολόλευκα  άλογα του Ποσειδώνα, πυκνά σύννεφα ομίχλης να αναδύονται από βαθιές χαράδρες, κισσό κι αγιόκλημα να αγκαλιάζουν τα απογυμνωμένα δένδρα, χριστουγεννιάτικα ντυμένα λιόπουρνα γυαλιστερά στον ήλιο. Πραγματικά θέες εκπληκτικές που συχνά συνυπάρχουν ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο και χρόνο για να αφήσουν  μια ανεξίτηλη εικόνα στο είναι του επισκέπτη. 
Κι αν η έξοδος δεν είναι δυνατή είναι καιρός για τσίπουρο και κρασί με νόστιμους μεζέδες, κάστανα στην φωτιά, και καλή παρέα με φίλους και οικογένεια. Είναι η ώρα να απολαύσουμε  την συντροφιά ενός καλού βιβλίου, ευκαιρία να πούμε ιστορίες και παραμύθια στα παιδιά ή να εγκαταλειφθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα. Κι όταν το άρμα του Απόλλωνα αφήσει το Πήλιο πίσω του κι η ομίχλη με την νύχτα αρχίζουν να απλώνονται, ίσως μπορεί κανείς να διακρίνει στις σκιές μερικές Δρυάδες και στοιχειά να ετοιμάζονται ν’ αποσυρθούν στο δάσος για την νύχτα.
(Πηγή:εινοσίφυλλον)

η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας, χωρίς τη θέλησή μας,



Ο "Διάφανος" είναι εμπνευσμένος σύμφωνα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μετά από την ανάγνωση του ποιήματος "Poema para ser leído y cantado" που σημαίνει "Ποίημα για να διαβαστεί & να τραγουδηθεί" του César Abraham Vallejo Mendoza (Σέζαρ Βαλιέχο ).
Ο Σέζαρ Βαλιέχο γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1892 στο χωριό Σαντιάγο Ντε Τσούκο του Περού και πέθανε, ύστερα από έναν περιπετειώδη, στερημένο βίο, σε μια κλινική του Παρισιού τον Απρίλιο του 1938. Ηταν 46 χρόνων.
http://en.wikipedia.org/wiki/C%C3%A9s...

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη,
όλη της γης η σκόνη...
Ωωωω...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης
το ψέμα δεν το βλέπεις,
το ψέμα δεν το βλέπεις...
Ωωωω...

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος
τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος
τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο
άλλο αδερφό δεν έχω,
άλλο αδερφό δεν έχω...
Ωωωω...

Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά
η Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικά
η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,
χωρίς τη θέλησή μας,
χωρίς τη θέλησή μας...
Ωωωω....

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,
τα πόδια του τα ίδια...
Ωωωω...