Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα: δέκατρεις μικροί και μεγάλοι αποχωρισμοί



Μαθαίνεις να ζεις χωρίς εμένα. Κάποτε είχα περισσότερη όρεξη. Μάθαινες έτσι τα νέα μου. Τώρα για να κάτσω να γράψω πρέπει να φτάσω στο αμήν. Όπως σου έχω πει, κολυμπάω στα βαθιά νερά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις πια. Κάθομαι και ξαναδιαβάζω αυτά που σου γράφω και γελάω με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν θα ξαναγεφυρώσουμε την απόσταση μεταξύ μας, βλέπω ότι καλύπτεις με άλλα πράγματα το δικό μου κενό. Εδώ θα είμαστε.
Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα σωριασμένα αιφνίδια στο χθες.

Ένας άντρας περπατάει σε επαρχιακό δρόμο.
 Κανείς, πέρα από τα περαστικά αυτοκίνητα δεν είναι εκεί για να τον παρατηρήσει. Περπατάει μόνος του, έχει τσάντα στην πλάτη του. Τα ρούχα του δεν μας επιτρέπουν να καταλάβουμε την εποχή στην οποία βρισκόμαστε, ωστόσο ο καιρός είναι σχετικά αίθριος. Για την ακρίβεια ο ήλιος εμφανίζεται και εξαφανίζεται πίσω από σύννεφα που μετακινούνται στον ουρανό προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το γεγονός αυτό, σε συνδιασμό με το είδος του δρόμου, που έχει πολλές στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες και βρίσκεται ανάμεσα σε μικρούς λόφους, κρατά το ενδιαφέρον ενός πιθανού ανύπαρκτου θεατή αμείωτο. Ωστόσο θεατές δεν υπάρχουν και  ο άντρας περπατάει μόνος.