Ακροβάτης: Πολλοί καιροί με δέρνουνε μα οι κλώνοι μου δε σπούνε.

αφιερωμένο σε εκείνο το δέντρο στον κήπο

και σε εκείνον που μια ωραία μέρα, χρόνια πριν,

έφτυσε εκεί το κουκούτσι από το νεκταρίνι που έτρωγε...

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας κήπος.

Όπως όλοι οι κήποι, είχαν λουλούδια, φυτά, περίφραξη, διαδρόμους, πάνω από όλα παρτέρια, δηλαδή τμήματα γης που στο καθένα φυτεύονταν ή φύτρωναν διάφορα είδη φυτών, ανάλογα με το είδος και την ποικιλία. Αλλού λοιπόν ήταν τα κηπευτικά, αλλού βότανα, αλλού δέντρα, ενώ πάντα υπήρχαν μέρη του κήπου που έμεναν άδεια, για επόμενες χρήσεις.

Όλα λοιπόν ήταν τακτοποιημένα σε εκείνο τον κήπο, που φάνταζε έτσι πολύ οργανωμένος και όμορφος. Όμως, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, εκεί που υπάρχει η ομορφιά, υπάρχει και η ασχήμια, δεν είναι πάντα σαφή ωστόσο τα όρια ανάμεσά τους.

Μαζί με όλα τα φυτά του κήπου, ανάμεσα, γύρω, μέσα, αλλά κυρίως γύρω από αυτόν, φύτρωναν και άλλα, που με βάση την τακτοποίησή του, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ανεπιθύμητα. Το γενικό κριτήριο ήταν θα μπορούσε να πει κανείς το μάτι του ανθρώπου. Ότι δεν ανήκε στον κήπο, ότι δεν είχε φυτέψει ο ίδιος, θεωρούνταν ανεπιθύμητο και εξοντώνονταν, αργά ή γρήγορα. Μάλιστα, ό,τι δε θεωρούνταν μέρος του κήπου, συνηθιζόταν να ονομάζεται παράσιτο, εξ ου και όλες εκείνες οι μέθοδοι για την εξόντωσή του, τα παρασιτοκτόνα, και άλλα τέτοια.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, η πραγματικότητα απείχε πολύ από αυτό που το μάτι του ανθρώπου έβλεπε ή μπορούσε να δει. Τα όρια ανάμεσα σε εκείνα τα φυτά που βρίσκονταν από επιλογή στον κήπο και σε όλα τα υπόλοιπα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα.

Για παράδειγμα, υπήρχαν φυτά του κήπου, που αν και είχαν το δικό τους χώρο, την πρέπουσα φροντίδα και φάνταζαν περιποιημένα, βρίσκονταν εκεί γιατί ακριβώς ήταν ευάλωτα σε κάθε παρέμβαση, σε οποιονδήποτε προσπαθούσε να τους πάρει το χώρο, τον ήλιο, το νερό ή τον αέρα, και έπρεπε κάποιος με πολλή προσοχή να τους τα εξασφαλίσει, προκειμένου να μείνουν ανέπαφα, να μεγαλώσουν και να ανθίσουν και να ολοκληρώσουν τον κύκλο της ομορφιάς τους.

Υπήρχαν επίσης άλλα, από αυτά που βρίσκονταν μέσα στον κήπο, που το μόνο που ζητούσαν από τον άνθρωπο, ήταν να προετοιμαστεί σωστά και ευλαβικά η τοποθέτησή τους, ώστε να μπορέσουν τα ίδια να βρουν το δικό τους χώρο, να προσαρμοστούν στις συνθήκες, να μεγαλώσουν και να ανθίσουν, προκειμένου να ολοκληρώσουν τον κύκλο της ομορφιάς τους.

Υπήρχαν άλλα που συνδύαζαν τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων δύο, για να μεγαλώσουν, ήταν απαραίτητη τόσο η προηγούμενη προετοιμασία και τοποθέτηση, καθώς και η κατάλληλη φροντίδα στη συνέχεια, ώστε να συνεχίσουν να έχουν όσα χρειάζονται προκειμένου να ολοκληρώσουν τον κύκλο της ομορφιάς τους..

Υπήρχαν άλλα που δε χρειάζονταν καμία παρέμβαση ώστε να φυτρώσουν και να ευδοκιμήσουν, μιας και φύτρωναν μόνα τους, επέλεγαν τις συνθήκες και το μέρος, και το μόνο που μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος είναι να τα παρακολουθεί, να θαμπώνεται από την ομορφιά και τα αρώματά τους και να οριοθετεί το χώρο όπου αυτά φύτρωναν.

Υπήρχαν άλλα που η ομορφιά τους ήταν απαράμιλλη. Είχαν χρώματα, αρώματα και σχήματα πρωτόγνωρα και φάνταζαν σε όλο τους τον κύκλο ή σε ένα μεγάλο του μέρος, αυτό που θα μπορούσε να πει κανείς ως το κύριο θέαμα του κήπου. Όμως λίγοι παρατηρούσαν μια βασική λεπτομέρεια. Τα φυτά αυτά μεγάλωναν χρόνο το χρόνο, όχι σε ύψος ή μέγεθος, αλλά σε έκταση. Και μπροστά σε αυτή την ομορφιά που μεγάλωνε, λίγοι ήταν αυτοί που θυμούνταν πώς ήταν τα πράγματα γύρω τους πριν, πώς για να συμβεί αυτό, είχε καταληφθεί ο χώρος και η ενέργεια άλλων φυτών, ποιό ήταν στην πραγματικότητα το κόστος αυτής της ομορφιάς.

Υπήρχαν άλλα που χωρίς να είναι το ίδιο όμορφα, έκαναν το ίδιο με τα προηγούμενα. Ήταν μάλιστα φυτά που τόσο η ομορφιά τους, η ανθοφορία τους, όσο και η πιθανή καρποφορία, ήταν μέτριας κλίμακας και απόδοσης, το μόνο που έκαναν ξεκάθαρα και ο τρόπος που επιβίωναν, ήταν να πνίγουν, να αντλούν ενέργεια και ό,τι άλλο υπήρχε γύρω τους.

Υπήρχαν άλλα που έκρυβαν καλά την ομορφιά τους. Όσο και αν κανείς τους εξασφάλιζε χώρο, ήλιο, νερό, τροφή, τα πρόσεχε, τα προστάτευε από εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους, τα μεταφύτευε και τους άλλαζε θέσεις μέχρι να βρει τη σωστή, δεν έδειχναν εύκολα ή πολύ τακτικά τον κύκλο τους, και μόνο όταν αυτά αποφάσιζαν, για λόγους γνωστούς ή άγνωστους, ανθούσαν, ή και καρποφορούσαν, όχι σε μεγάλη κλίμακα, όχι κάνοντας πολύ εντύπωση από πριν, αλλά αυτό που γεννούσαν ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορούσε να συναντήσει κανείς στον κήπο.

Υπήρχαν επίσης άλλα, που φάνταζαν συνηθισμένα, ή τουλάχιστο όχι πολύ διαφορετικά από τα προηγούμενα. Από τη στιγμή που αυτός άρχιζε, είχαν έναν κύκλο που φάνταζε πολύ βολικός για τον άνθρωπο, μάλιστα έμοιαζαν κατά πολύ με κάποια άλλα, και πολλές φορές τους έδιναν λάθος ονόματα. Όμως, μόνο αυτά, που ήταν και πιο σπάνια, έδιναν τα πραγματικά δείγματα της ομορφιάς τους, σε σημεία του κύκλου λιγότερο προφανή, όπως καρπούς και άλλα τέτοια δώρα όταν ξεραίνονταν, και φαινομενικά φάνταζαν νεκρά.

Υπήρχαν άλλα που η ομορφιά τους διέφερε από αυτή των προηγούμενων. Ο κύκλος της ήταν μεγαλύτερος και επαναλαμβανόμενος, μιας και μεγάλωναν χρόνο το χρόνο, και περιλάμβανε εκτός από την ανθοφορία και την καρποφορία, δίνοντας στον άνθρωπο τροφή, στα κλαδιά ή τις ρίζες τους και γι αυτό οι άνθρωποι τα αγαπούσαν πολύ.

Υπήρχαν κάποια ανάμεσά τους, που δεν αρκούνταν ούτε σε αυτό μόνο. Η θέση τους στον κήπο ήταν τέτοια και η συμπεριφορά τους αντίστοιχη, ώστε όχι μόνο να βλέπει κανείς σε αυτά το δικό τους κύκλο, αλλά και άλλους κύκλους, που συχνά μπλέκονταν με αυτόν. Μπορούσε κανείς με τη δική τους εξέλιξη να δει κανείς σε αυτά φωλιές πουλιών, ή αναρριχητικά φυτά στον κορμό τους, ή άλλα, που προστατεύονταν γύρω τους, και ανθούσαν μαζί τους, δίνοντας μία ακόμα διάσταση της ομορφιάς και του μεγαλείου τους.
Υπήρχαν άλλα που φύτρωναν συνήθως εκτός του κήπου, αλλά πολλές φορές και εντός, μόνο που εκεί η ζωή τους ήταν σύντομη. Αυτά λοιπόν, όσο μεγάλωναν λιγόστευαν όλο και περισσότερο την ομορφιά τους. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν είχαν ούτε τόσα πολλά άνθη, ούτε καν τόσα πολλά φύλα πολλές φορές. Ήταν σαφές πάνω τους, ότι όλη τους η ύπαρξη στηριζόταν στην ανάγκη τους να επιβιώσουν, να απλωθούν και να κυριαρχήσουν, πνίγοντας ό,τι υπήρχε γύρω τους, και μάλιστα όχι μόνο αντλώντας ενέργεια και τροφή από τους γύρω τους, αλλά και με τη βία, απέναντι σε ό,τι τα πλησίαζε. Είχαν αγκάθια, πολλές φορές αιχμηρά, που προκαλούσαν προβλήματα στο τσίμπημά τους, που έκαναν δύσκολη τόσο την επιβίωση γύρω τους, όσο και την καταστροφή τους.

Υπήρχαν επίσης άλλα, που ακριβώς επειδή συνήθως βρίσκονταν έξω από τον κήπο ή γύρω από αυτόν, ήταν δύσκολο κανείς να δει τη χρησιμότητά τους και γι αυτό εξοντώνονταν. Η αλήθεια, η ουσία και η ομορφιά τους, βρίσκονταν πολύ μακριά από όσα μέχρι τώρα είχαν περιγραφεί, μιας και έμοιαζαν πολύ συνηθισμένα και το μόνο που πρόσεχε κανείς είναι ότι βρίσκονταν συνήθως όπου φύτρωναν σε μεγάλη κλίμακα. Επρόκειτο για φυτά που κάποτε ήταν στη θέση των παραπάνω. Οι άνθρωποι τα θαύμαζαν και τα χρησιμοποιούσαν με πολλούς τρόπους, τα έβραζαν, τα έπιναν και άλλα πολλά. Όμως αυτά ξεχάστηκαν και ακριβώς αυτές τους οι αρετές, τα οδήγησαν έξω από τον κήπο, ή σε δευτερεύουσα θέση, μιας και οι καθαριστικές και άλλες τους ιδιότητες, ήταν πολύ πιο χρήσιμες, για το καλό των ανθρώπων αλλά και του κήπου, εκεί. Έτσι γύρω από τον κήπο σε πεζοδρόμια, και σε μέρη δύσκολα, έβλεπε κανείς και φυτά που αναρωτιόταν πώς φύτρωσαν ήταν όμως εκεί και επιτελούσαν καλά το ρόλο τους, σε σχέση με την καθαρότητα του αέρα, του νερού, τη συγκράτηση του εδάφους με τις γερές τους ρίζες και γενικότερα την προστασία των υπόλοιπων, όπου και όσο χρειαζόταν. Και όσο και αν οι άνθρωποι τα εξόντωναν, επανέρχονταν εκεί ακριβώς για να επιτελέσουν αυτό το σκοπό.

Υπήρχαν τέλος και άλλα, μέσα ή έξω από τον κήπο, που δεν είχαν φυτρώσει ακόμα, δεν είχαν φυτευτεί από τους ανθρώπους, μόνο περίμεναν, κάτω ή πάνω στο έδαφος για να το κάνουν. Κανείς δεν τα πρόσεχε ποτέ, κανείς δεν ήξερε γι αυτά, και η αλήθεια είναι ότι πολλά από αυτά δε φύτρωσαν ποτέ. Άλλα πάλι φύτρωσαν και μόνο τότε όλοι αναρωτιόνταν πώς βρέθηκαν εκεί.

Πολλοί καιροί με δέρνουνε μα οι κλώνοι μου δε σπούνε.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου