Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, 

αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη), 

ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, 

ενώ εμείς δεν είχαμε, θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο, 

μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας, 

τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, 

αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει 

– είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. 

Αντίο, λοιπόν. 

Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μιας εποχής.

(από τη "Βροχή" του Τάσου Λειβαδίτη)