Δρομάκηδες και δρόμοι, κι εσείς οι γεννημένοι

μιαν άγνωρη να ζείτε παρθενική ζωή,

κι εσείς που σα γυναίκες αδιάντροπες δοσμένοι,

με τα πατήματα όλων και μ’ όλων τη βοή,

δρομάκηδες και δρόμοι, παλάτια, περιβόλια,

και ω στράτες φαντασμένες και ω ντροπαλά στενά,

δρομάκηδες κρυψώνες και δρόμοι αραξοβόλια,

κι εσείς πλατιοί στρωμένοι σαν πέλαα γαληνά,

δρομάκηδες και δρόμοι της αγοράς που βουίζει

με τη ζωή την άξια, κι όσο άσκημη και ωμή,

του παιγνιδιού δρομάκια και του καβγά που αφρίζει

κι έχει σπαθί το ψέμα και μπαίγνιο την τιμή.

Δρομάκηδες και δρόμοι, τη ζωή μου,

τη βουλιασμένη, την αμαρτωλή,

μαυλιστές και μεσίτες και αδερφοί μου,

την έζησα μ’ εσάς. Φτωχό κελί,

σοφά βιβλία, μελέτη, ζεστό σπίτι,

φροντίδα της συντρόφισσας ιερή,

συρμένη από του γήλιου το μαγνήτη, 

ψυχή, σε καίει μιαν όρεξη πυρή.

Να τη δουλέψω γύρευα στους δρόμους

της γύφτισσας ψυχής μου την ορμή,

που το δέρνει με πόθους και με τρόμους

τ’ αδούλευτο ανυπόταχτο κορμί.

Κι ασυντρόφευτος και συντροφεμένος,

πάντα έρμος, μοναχός, διαβατικός,

και μέσα στους δικούς ήμουν ο ξένος,

ήμουνα στ’ άυλα μέσα ο σαρκικός.

Με ξέρετ’ εσείς, ρούγες,

θυμάστε, μονοπάτια,

το νου μου πώς υψώναν του Πήγασου οι φτερούγες,

πώς έβλεπα ολογύρα με της ψυχής τα μάτια!

Και θα κρατάτε ακόμα,

και σαν τα φυλαχτάρια,

ρούγες και μονοπάτια,στην πέτρα και στο χώμα,

κι από τα βήματά μου κακοσβησμένα αχνάρια.

Και θα κρατούν και κείνα,

μισοσβησμένα θράκια,

το δάρσιμο της σάρκας, της αμαρτίας την πείνα,

και ταραμούς και δίψες και πάθη και σαράκια.

Δρομάκηδες και δρόμοι… Στο σπίτι,στ’ αγνό σπίτι

να ζεις,και να παλεύεις με τ’ όνειρο ενός πλάνου,

και να σε σέρνει ιδέα το τρέξιμο του αλήτη,

κι ο λογισμός του γύφτου και η γύμνια του ζητιάνου…

("δρομάκηδες και δρόμοι" του Κωστή Παλαμά)