Μην πασχίζετε άλλο. Σας άκουσα

Όλοι εσείς που με κοιτάτε με γνήσια λύπηση
Όλοι εσείς που φτύνετε πάνω μου τα γνωστικά και μετρημένα
λόγια σας
Όλοι εσείς που φλυαρείτε ασύδοτα στα κουρασμένα αφτιά μου

Σκεφτήκατε έστω για μια στιγμή
το μάταιο του πράγματος;

Νιώσατε έστω για ένα λεπτό
πόσο βαθιά ραμμένη κάτω απ’ το δέρμα σας
βουίζει η κοινή μοίρα;

Μην πασχίζετε άλλο.
Σας άκουσα.

Κι αν ντύνομαι φορές μανδύα αφέλειας
μέσα μου γελώ με την τύφλα σας.

Τροφή μου δίνετε για ποιήματα.

("Άτιτλο", της Ειρήνης Παραδεισανού)