Η αγάπη χόρτο δεν είναι για να βγει
με τόση ευκολία,
είναι δεντρί βαθύρριζο μα θες για να το βγάλεις
πριχού μονάχο μαραθεί σ’ οργώνει τη καρδιά σου,
βγαίνει μαζί με τη καρδιά.

Ειν’ η αγάπη βάτος,
που αν τύχει και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
δε ξεμπερδεύεις εύκολα,
θα φύγεις λαβωμένος.

Είναι η αγάπη θάλασσα,
που γλυκοκυματίζει,
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου,
δεν είναι μάνα βολετό πίσω για να γυρίσεις
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρια θε να βγεις αλλιώτικα εχάθης.

Είναι η αγάπη φονικό
που ζωντανό σ’ αφήνει.

Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
μα κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω.

Είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
μ’ από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν.

Είναι η αγάπη χείμαρρος
χυμά και σε συντρίβει.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει.

Αγάπη είναι η η μοναξιά που πρέπει στον καθένα.
Αγάπη είναι να κοιτάς τη πόρτα ολοένα.
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα,
στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα,
στους τοίχους,
στα ταβάνια.

 

( στίχοι της Λένας Κιτσοπούλου, από τη "Γκόλφω" σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου)