Ένας συγκινησιακός σπινθήρας

πετάχτηκε απ’ τη φλόγα των ματιών μου,

στο νυχτερινό στερέωμα

που το σκοτάδι καταργούσε τη μέρα.

Με συμβατική γαλήνη

ως απρόσμενο δώρο

βάλσαμο του αποσπερίτη,

φύτευα σμαραγδένιες ελιές

κατευνάζοντας κάθε ιαχή

απ’ τις έρπουσες συμπεριφορές.

Ο αστροφώτιστος ουρανός

ψιθύριζε τους στίχους

που η κλεψύδρα έσταζε,

στης πετρωμένης μνήμης τ’ ακροδάχτυλα..

Φωνές των ανέμων

απωθούν τις νεράιδες

του στοιχειωμένου υφέρποντος μίσους.

Την καλοσύνη κουβαλούν

γυρίζοντας το ρολόι της μοίρας. Ώρα αρχής!

Αμέτρητα τα βάθη!

Στο βυθό του ονείρου πάλλονται τα πάθη.

 ("Στο βυθό του ονείρου" της Σοφίας Αγραπίδη)