Αύριο την αυγή, όταν η εξοχή παίρνει χρώμα λευκό
Θα ξεκινήσω. Βλέπεις, το ξέρω πως με περιμένεις
Θα φύγω για το δάσος, θα περάσω στο βουνό
Άλλο μακριά δεν γίνεται να μένω και να μένεις

Θα περπατήσω με τα μάτια μου σε σκέψεις καρφωμένα
Χωρίς ν’ ακούω θορύβους, ούτε τίποτα να βλέπω πέρα
Μόνος και άγνωστος, σκυφτός, με χέρια σταυρωμένα
Θλιμμένος, και σαν νύχτα θα ‘ναι πια για μένα η μέρα

Της νύχτας το χρυσάφι θ’ αψηφήσω
Και στα καράβια του Αρφλέρ τα ιστία δεν θα δω
Μόνο όταν φτάσω, στο δικό σου μνήμα θ’ ακουμπήσω
Ένα μπουκέτο από γκι και αγριολούλουδων ανθό

 

("Αύριο την αυγή" του Β. Ουγκό)