μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει,
μπορεί να χαιδεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης.
Ακόμα καίνε οι παλάμες μου, που κάποτε σε κράτησαν
Μα δε μπορώ να γυρίσω.

Πώς να αρνηθώ το ξεροκόματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι;
Πώς να αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο;
Πώς να αρνηθώ το παιδί που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό;
Να μ αγαπάς.
Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω
βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου
θα καθήσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια
Δε σ΄ αρέσουν πια τα ροζιασμένα χέρια μου, θα πω.
Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
Ένα άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό 

Μπορεί και να κλάψω.

 

(από την "Απλή Κουβέντα" του Τάσου Λειβαδίτη)