Το φως από μέσα, φως που θα λάμψει προς τα έξω
Τώρα η τέχνη σου ξεσηκώθηκε, και η μέρα σου ξεκίνησε.
Πώς ζαρώνουν οι σαβανωμένες αντάρες μπροστά απ’ το πρόσωπό σου,
Καθώς πετάγεσαι για τον καθημερινό σου αγώνα!
Πώς το σκοτάδι κυνηγά το σκοτάδι προς τη δύση,
Όπως οι σκιές του φωτός, δείχνουν το φως που υψώνεται ακτινωτά απ’ το κεφάλι σου!
Για σένα, μεγάλη πηγή δύναμης, έμβλημα της δύναμης,
Σε ώρες της πιο σκοτεινής κατήφειας δεν υπάρχει νύχτα.
Εσύ λαμπερέ, αν και τα σύννεφα σε κρύβουν από τη θέα,
Και μέσα από κάθε διάλειμμα διώχνεις το φως σου.
Ω, μεγαλύτερε δημιουργέ αυτού του μεγάλου Σου ήλιου,
Δώσε μου τη δύναμη αυτού του καθημερινού αγώνα για να τρέξω,
Γέμισέ με με φως, γέμισέ με μ’ αντοχή όπως του ήλιου,
Γέμισέ μου με χαρά να κλέψω το μάκρος της μέρας.
Το φως από μέσα, φως που θα λάμψει προς τα έξω,
Δύναμη για να κάνω δυνατή κάποια πιο αδύναμη καρδιά από τη δική μου,
Χαρά να κάνω ευτυχισμένη κάθε ψυχή που αισθάνεται το άγγιγμά του
Μεγάλε Πατέρα του ήλιου, ζητώ αυτό το πολύ.
("Προσευχή στην αυγή”, του Τζαίημς Ουέλντον Τζόνσον)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου