Και πολλά τα πουλιά μού προφήτεψαν. Κελαηδούσαν αυτά, ή πάλι παίρναν να λαλούν ανθρώπινη ομιλία όταν ωρίμαζε εντός τους θάνατος, κι η δεινή ακοή μου υφάρπαζε το λόγο του μέλλοντος. Και δεν είχα έτσι συχνή την ανάγκη, καθώς οι άλλοι εργάτες της μαντείας που ορέγονταν να γνωρίσουν τα τ’ εόντα τα τ’ εσσόμενα, προς τ’ εόντα, να μελετώ τις διοσημίες, των όρνιων το πέταγμα, της βροντής τον καίριο ήχο, του καπνού την αδέσποτη κίνηση που πρόσχαρα θυσιάζει του ανέμου τις μορφές που συνθέτει, των ονείρων τα έγκατα που πυκνά κατοικούνται, των σπλάχνων την αιμάτινη γεωγραφία, τον πηγασμό των υδάτων που ανεβάζουν τα υποχθόνια μυστικά. Γλώσσα ιερή αυτή που εισδύει για λίγο στο αίνιγμα της θείας βουλής το μυστικό να κλέψει το άρρητο και με άλυτη πείνα εξέρχεται πάντοτε· ιερή αυτή που ποθεί το άβατο και αρθρώνει το μοιραίο, αυτή που εκμαιεύει το μη γεγονός και φανερώνει τη χαμένη ερμηνεία του τετελεσμένου. Αλλά πιο ιερή, κι ας μη λέει η ψυχή μου κι η τέχνη μου να συναινέσει σε τούτο, η γλώσσα που θέτει τον άνθρωπο αντίκρυ στη μοίρα του κι όχι δούλο και μπαίγνιό της, η γλώσσα που ερωτεύεται και στον αλλότριο ουρανίσκο συλλαβίζει ασπαίρουσα τα φλέγοντα άστρα, η γλώσσα που μιλάει το απτό κι ό,τι χαίρεται την ύπαρξή του στο φως, ό,τι κοινωνεί, ό,τι παρέχει αισθήματα κι όχι το αναπότρεπτο νόημα που αλλού ετελέσθη και ασφυκτικό επιβάλλεται. Μα ας γυρίσω στην τέχνη μου, μη μου σβήσει και τη δεύτερη όραση η ηδονή να πολεμάς τους θεούς και για τα δώρα τους ακόμη.

(απόσπασμα από το "ο μάντης" του Παντελή Μπουκάλα)