Οι άνθρωποι αγαπούν το κανονικό,
-αυτό που λέμε νορμάλ-
με το πάθος της ανασφάλειας…
Νιώθουν άνετα με το μέτριο ύψος, τον ίσιο δρόμο,
με την αρτιμέλεια , με την γλώσσα τους,
με τους δικούς τους – ότι κι αν σημαίνει αυτό…
Κάθε πρωί ,
παίρνουν άλλη μια καινούργια μέρα
και την ανοίγουν μετά τον καφέ,
λιγοστεύουν μπροστά στον ανώτερο ,
τρώνε χρόνια ,
γεμίζουν και αδειάζουν σπίτια
και μια από κείνες τις ξεχωριστές μέρες ,
ενώνονται σε ανθισμένη κορνίζα
και μετά, όπως συνηθίζεται,
βαφτίζονται, σφραγίζονται και παίρνουν
αριθμό προτεραιότητας για την τράπεζα…….
Οι άνθρωποι κάθονται πολύ..
Στο γραφείο, στον καναπέ ..στο θρόνο τους,
ανοίγουν χάρτες και σχεδιάζουν το μέλλον,
για σιγουριά με τρία γεύματα προπληρωμένα …
Καμιά φορά, βέβαια, εκεί που παίρνουν τη στροφή,
τους χτυπάει μια κακιά κουβέντα,
μια μπόρα , ένα χαστούκι- και τότε
με αίμα πληρώνονται τα διόδια…
Όμως, αγάπη μου, αυτά είναι για τους άλλους..
Για το κοινό που χειροκροτεί, για το ανώνυμο πλήθος.
Εμείς οι δυο είμαστε διαφορετικοί ,
με δέρμα τρυπημένο απ’ τον πόθο
και μαλλιά στα χρώματα του ουράνιου τόξου…
Θα βλέπουμε τον ουρανό , όταν περπατάμε,
θα βάλουμε κερί στ’ αυτιά για τις Σειρήνες…
Αγκαλιασμένοι , κόντρα στο ρεύμα
κι όσο κρατήσει αυτό το δροσερό
που πίνουμε και μας ζαλίζει…
Δεν είναι γνήσιος έρωτας , ακριβός,
με ονομασία προέλευσης ονείρου ..
Το πήραμε από δω κοντά,
απ’ το περίπτερο,
με χρώματα στο μπουκάλι και πολύ ανθρακικό…
Αλλά , έχουμε καιρό..
Ώσπου να χαθούν όλες οι φυσαλίδες
κι ώσπου να ξεθυμάνει,
εμείς θα έχουμε μεταλάβει…..

("Ο μέσος όρος" της Σύλβα Γάλβα)