Ψάχνω να με βρω

στο οικείο του εφήμερου

στις στιγμές που ονειρεύτηκα

σ’ ουρανούς που ξοδεύτηκα.

Λάφυρό μου ένα σύννεφο, μια σκιά ακολουθώ

της ψυχής το ανεκπλήρωτο

κακοτράχαλο πέρασμα, που οδηγεί σε γκρεμό.

Κοιτάζω στον καθρέφτη… μια άγνωστη εικόνα

θεέ μου πως άλλαξα, δεν είμαι εγώ.

Με ψάχνω στα μάτια σου, που μέσα τους στάλαξα

το νάμα, το δάκρυ μου, ότι είχα ιερό.

Γυρεύω την Άνοιξη, μου δίνεις Φθινόπωρο

τη δύση να πιω.

Βραδιάζει, φοβάμαι, σβηστό το φεγγάρι

σκοτάδι η λήθη, σκοτάδι πυκνό.

Πιστά σ’ ακολούθησα

κάθε σου λέξη, κάθε σου χτύπο

ξοπίσω κι εγώ.

Επώδυνη γέννα, αγάπη σε βάφτισα

ελπίδα, ζωή!

Στης καρδιάς μου το σάλπισμα

εκεί σε συνάντησα, αλήθεια αγνή.

Ξημέρωσαν θάλασσες, καραβάκι και σάλπαρες

για ταξίδια ρηχά

μα εγώ παρασύρθηκα, σε νερά πιο βαθιά

ναυαγός των ονείρων μου, οι ανάσες μου πνίγηκαν

σε λιμάνι αδιάβατο, σε σκαρί ακυβέρνητο

σε έναν άγριο βυθό.

Υποσχέσεις στον άνεμο… άμμος, τέφρα και σκόρπισαν

στου καινούριου την έλευση, σε ανάγκες απύθμενες

σε έναν άγνωστο, κόκκινο, ωκεανό.

 

("Ψάχνω να με βρω" της Χρυσάνθης Καραούλη)