Όταν σε αδικήσουνε κι εσύ αγωνίζεσαι
ελπίζοντας να βρεις το δίκιο σου,
αυτοί που σε αδίκησαν σου βάζουν την ιδέα
πως η ελπίδα τάχατες πεθαίνει τελευταία.

Ρήση, εφεύρημα επιτήδειων και εκμεταλλευτών,
να σε αποχαυνώνουνε κι εσύ άπραγος να μένεις,
να ψάχνεις όνειρα χαμένα, άμοιρε,
κι αδίκως να προσμένεις κι αρρωσταίνεις.

Και για να μην ξεσηκωθείς το δίκιο να ζητήσεις,
ο επιτήδειος στον εκμεταλλευτή
σκύβει ψιθυριστά, του λέει στο αυτί του:
«Δώσε παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του».

Και για παρηγοριά σου λένε αν δεν δικαιωθείς
γι αυτά που εσύ προσμένεις, από ελπίδα φρούδα,
μαζί σου δήθεν θα θρηνήσουνε
με κροκοδείλια δάκρυα και με φιλί Ιούδα.

Και το εφεύρημα, η ρήση τους, κατάληξη έχει μοιραία.
Και πριν ο άμοιρος δικαιωθεί, πρώτα πεθαίνει αυτός
Και «η Ελπίδα μετά από αυτόν, πεθαίνει τελευταία».

("η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" του Στέλιου Δημόγλου)