«Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα σε πλάθουν και θα δίνουν
νόημα στον πυρετό της ύπαρξής σου, μ’ ένα φως
φτεροκοπώντας γύρω σου τις στάχτες να σου πλύνουν
-Σήκω! Της ζωής δε σταματάει ποτέ ο τρικυμισμός.
Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα μοιράζουνε το βάρος
της αίσθησής σου ίσα στους πόρους του κορμιού,
θα σου χαρίζουν βλήματα σ’ ένα λιβάδι θάρρος,
δάχτυλα πιο συγγενικά στη χλόη του χαδιού
κι όνειρα γήινα, ταιριαστά στο ανθρώπινό μας σχήμα.
Χωρίς αγάπη ειν’ ο αγώνας πανοπλία κενή,
χωρία αγώνα κάθε αγάπη πεθαμένο κύμα,
αίμα χωρίς σφυγμό, καΐκι δίχως το πανί.
Χωρίς αγώνα κι ο Ποιητής λιμνάζει και σαπίζει
κι από το σώμα του μαδάει του κόσμου μας η αφή,
της αδικίας ο αίνος γύρω του σαλπίζει
και σαν σκουλήκια που πηδούν στη βρόμικη τροφή,
ευθύς αρχίζουν άνθρωποι- φενάκες από ανθρώπους-
να του κουφώνουν και ζωή και δόξα κι ομορφιά.
Όμως η Γη μισεί τους βαλτοτόπους
και ο Ήλιος σκληρός, εκδικητής, ανοίγει τα πανιά,
ξεραίνει όλους τους βάλτους και δε μένει
στάχτη της στάχτης, λησμονιά της λησμονιάς
κι ο συρφετός των σκουληκιών πεθαίνει ενώ βυζαίνει
την προσδοκία μιας αηδίας πιο πλατιάς.
Αγάπη πάντοτε κι αγώνας θα συμπτύσσουν
τους μελανούς ορίζοντες στο χάδι του υψωμού
κι αφού τη νέα ζωή σου αθλοθετήσουν,
θα σε συνέχουν πάντα στην πορεία του λυτρωμού.
Τι δύσκολο το βάδισμα! Κάθε βήμα και πάλη
κάθε βήμα κι ηφαίστειο που η λύπη καταρρέει
σε κάθε βήμα μια αίσθηση σ’ εγκαταλείπει κι άλλη
προσηλυτίζει την ψυχή σου ευθύς και γλυκολέει:

“Ζει ο άνθρωπος κι ένας σφυγμός αν μείνει ακόμη,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια πληγή,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια συγγνώμη,
ζει ο άνθρωπος κι αν μείνει μια κραυγή.”…»

("Γενική αίσθηση" του Βύρωνα Λεοντάρη)