Θέλω νά σού δείξω αυτά τά ρόδινα σύννεφα μέσα στή νύχτα.
Μά εσύ δέ βλέπεις. Είναι νύχτα—τί νά δείς;

Λοιπόν, μού μένει νά κοιτάξω μέ τά μάτια σου, είπε,
γιά νά μήν είμαι μόνος, νά μήν είσαι μόνος. Κι αλήθεια,
δέν είναι τίποτα πρός τά εκεί όπου σού έδειχνα.

Τ’ αστέρια μόνο στριμωγμένα μές στή νύχτα, κουρασμένα
σάν τούς εκδρομείς πού γυρνάνε μ’ ένα φορτηγό
μετανιωμένοι, νυσταγμένοι, δίχως νά τραγουδάνε,
μέ τ’ αγριολούλουδα μαραμένα στίς ιδρωμένες παλάμες τους.

Μά εγώ θά επιμείνω νά δώ καί νά σού δείξω, είπε,
γιατί άν δέ δείς κ’ εσύ θάναι σά νά μήν είδα—
θά επιμείνω τουλάχιστο νά μή βλέπω μέ τά μάτια σου—
κ’ ίσως μιά μέρα, απ’ άλλο δρόμο, νά συναντηθούμε.

 

(Γιάννης Ρίτσος, «Ίσως μια μέρα»)