Τα βράδυα μου τα έρμα εγώ τα 'χω διαλεγμένα

Του έρωτα ο δόλος κι όλου του κόσμου ο στόλος εμένα πια δεν με χωρά
μου φτάνει η βάρκα του ψαρά
με πάει και με φέρνει και τα μυαλά μου παίρνει με ταξιδεύει στ' ανοιχτά
νέοι ορίζοντες ξανά.
Τα βράδυα μου τα έρμα εγώ τα 'χω διαλεγμένα θέλει κομμάτι υπομονή
να περπατάς χωρίς ντροπή.

Πού 'σαι ρε μάγκα κι ό,τι λες
μου μοιάζουν να 'ναι υπερβολές,κλείνω τ' αυτιά μου.
Πού 'σαι ρε μάγκα να μου πεις
ό,τι δεν έμαθε κανείς στα όνειρά μου.

Πού 'σαι ρε μάγκα φίλε και από πίσω σκύλε
τα λόγια σου τα ψεύτικα βρε αρκετά τ' ανέχτηκα
που όλο βιτρίνα αλλάζεις ξέρεις, δε με τρομάζεις,
που όλο τα ρούχα αλλιώς φοράς να ξέρεις μάγκα, δε μετράς.

Υπάρχει κι άλλος τρόπος για να σωθεί ένας τόπος
παράτα τις υπεκφυγές και μη φοβάσαι τις ντροπές.

Πού 'σαι ρε μάγκα κι ό,τι λες
μου μοιάζουν να 'ναι υπερβολές, κλείνω τ' αυτιά μου.
Πού 'σαι ρε μάγκα να μου πεις
ό,τι δεν έμαθε κανείς στα όνειρά μου.

Υπάρχει κι άλλος τρόπος είν' της καρδιάς ο δρόμος
περπάτησέ τον και θα δεις, στο τέλος θα με θυμηθείς.

Πού 'σαι ρε μάγκα φουκαρά δε βρήκες ποτέ σου έναν ψαρά
να ταξιδέψεις.


(Στίχοι,Μουσική: Ευγένιος Δερμιτάσογλου,Πρώτη εκτέλεση: Κατερίνα Σιάπαντα)

Μήλα δεν ηύρα, μόν’ τον καημό που πήρα




Κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι, κόρην α, κόρην αγαπώ.

Κόρην αγαπώ, ξανθή και μαυρομάτα, δώδεκα, δώδεκα ετών.

Δώδεκα ετών, κι ο ήλιος δεν την είδε, μόν’ η μά, μόνο η μάνα της.

Μόν’ η μάνα της κανέλα τη φωνάζει, Κανελό, κανελόριζα.

Κανελόριζα και άνθο της κανέλας. Φούντα της, φούντα της μηλιάς.

Φούντα της μηλιάς, τα μήλα φορτωμένη, τ’ άκουσα, τ’ άκουσα κι εγώ.

Τ’ άκουσα κι εγώ, πάω να κόψω μήλα. Μήλα δεν, μήλα δεν ηύρα.

Μήλα δεν ηύρα, μόν’ τον καημό που πήρα. Πέφτω σ’ α, πέφτω σ’ αρρωστιά.

Πέφτω σ’ αρρωστιά, σε κίνδυνο μεγάλο. Φέρτε το, φέρτε το γιατρό.

Φέρτε το γιατρό, τον πόνο μου να γιάνει, που με λά, που με λάβωσε.

Που με λάβωσε μια κόρη ’πο την Κρήτη. Κόρη κρη, κόρη κρητικιά.

Κόρη κρητικιά, κόρη παπαδοπούλα, κόρη κρη, κόρη κρητικιά.
(παραδοσιακο)

πάντα με φόβιζε η σιωπή μετά την καληνύχτα......


Τα τραγούδια τα μεσάνυχτα στο ράδιο
της μορφής σου μου ταιριάζουν τα κομμάτια
μες απ’ τους κύκλους του καπνού απ’ τα τσιγάρα
κρυφοκοιτάζω στα κλεφτά τα δυο σου μάτια

Τα τραγούδια τα μεσάνυχτα στο ράδιο
το τσιγάρο, το πιοτό κι η μοναξιά μου
στα ταξίμια μπερδεμένη και στους δρόμους
μια σε φέρνουν – μια σε παίρνουν μακριά μου

Παίξε μαζί μου το τραγούδι της βροχής
παίξε να γίνει φίλη μας η νύχτα
παίξε πριν σβήσει τ’ όνειρο η αυγή
πάντα με φόβιζε η σιωπή μετά την καληνύχτα


Τα τραγούδια τα μεσάνυχτα στο ράδιο
στο κατάρτι μιας γαλέρας με προβάλλουν
με μαρκούτσι να σε βρίσκουν στ’ άγρια κύματα
και μες στ’ άσπρο τους και πάλι να σε χάνουν

Τα τραγούδια τα μεσάνυχτα στο ράδιο
σα φιγούρες του μπερντέ να με τυλίγουν
σαν ηχώ μέσα σε δρόμους που δεν πάτησα
σαν τα μάγια που οι μάγισσες δε λύνουν

Παίξε μαζί μου το τραγούδι της βροχής...