Τώρα που παντρεύεσαι, σου το λέω άλλη μια πως σ’ αγαπάω

κι όμως λέγω, στο καλό, γιατί είσαι μια γυναίκα της οδύνης

Δέκα χρόνια σ’ αγαπώ, τα καλύτερα της νιότης μου τα χρόνια

Γιατί τώρα που πονώ, είν’ που χτίκιασες και σένανε και μένα

Τώρα φεύγεις, μ’ άλλον πας, στο κρεβάτι κάθε βράδυ να πλαγιάζεις

Όμως γρήγορα θα δεις, τα δικά μου τα φιλιά θα νοσταλγήσεις

Στο ’χω πει πολλές φορές, ό,τι χάσαμε δεν θα το ξαναβρούμε

Τώρα ένα θα σού πω, στην καρδιά μου θα ’χω χώρο και για σένα