Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Tούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.Δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.





Tο χώμα τούτο που μοσκοβολούσε τα χαράματα
το χώμα που είτανε δικό τους και δικό μας - αίμα τους - πώς μύριζε το χώμα -
και τώρα πώς κλειδώσανε την πόρτα τους τ' αμπέλια μας
πώς λίγνεψε το φως στις στέγες και στα δέντρα
ποιος να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτου απ' το χώμα
κ' οι άλλοι μισοί στα σίδερα;
Mε τόσα φύλλα να σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα να λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μες στα σίδερα και κείνοι μες στο χώμα.
Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται,
περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.

(Γ.Ρίτσος,Ρωμιοσύνη)


(περισσότερες πληροφορίες στο http://antixyta.blogspot.com/)

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου