Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Πέταξαν απόψε πάνω από τη στέγη μου όλα


Μεγάλο Σάββατο

Εὐχὲς κροτίδες καὶ φιλήματα ἀνταλλάσσουν
οἱ ἅγιες μέρες μεταξύ τους
κι ἐγὼ χτυπῶ τὴν πόρτα σου
ὄχι γιὰ νὰ εἰσέλθω μολονότι
κατάλληλο εἶναι τὸ σῶμα ποὺ φορῶ
μὲ προϋπηρεσία ἔντιμη μακρὰ
ἔξωθεν τοῦ Νυμφῶνος.
Βγὲς ἄφοβα.
Ὄχι ἀνταπόκριση ἀπόκριση ζητῶ
τὸ φίλημα ἐκεῖνο ποὺ ἔριξες
ἀπὸ τὸ ὕψος εὐγενέστατης εὐχῆς
Καλὴ Ἀνάσταση
καὶ σφάχτηκε ὁ λαιμὸς μὲ τὸ γιακὰ μου
ἦταν ἀπὸ τὰ κέρματα ποὺ ρίχνουμε
στὸ δίσκο τοῦ ἐθίμου;
ἦταν στὸ τίμιο ξύλο μου αγκίδα
περιγελαστική;
ἦταν μιὰ γενναιόδωρη ἔμπνευση
πτωχῆς ἀδιαφορίας;
Σὲ ρωτῶ
γιατὶ δὲν εἶδα ταμπελίτσα
δὲν εἶδα νὰ αναγράφεται
τὸ μέγεθος καὶ ἡ σύνθεση τῆς θέρμης
οὔτε καὶ εἶδα τυπωμένη
τὴ μάρκα τῶν χειλιῶν σου πουθενά.
Ἀνώνυμο τελείως
λαθραῖο δηλαδὴ τὸ πῶς νὰ αἰσθανθῶ.



(Κική Δημουλά-Χλόη Θερμοκηπίου,2005)

2 σχόλια:

  1. Λίτσα23 Απριλίου 2011 στις 9:09 μ.μ.

    Πάσχα προς Σούνιο

    Η θάλασσα ψύχραιμη και ασύσπαστη,
    λες κι απ’ τις άκρες της σφιχτά
    την έπιασ’ η στεριά και την τεντώνει.
    Στην άκρη του γκρεμού,
    που συγκρατεί το θέαμα,
    ευωδιάζει ο ίλιγγος
    κατρακυλούν αυτοκτονίες…

    Αριστερά, η εποχή,
    σε μια ακατάσχετη επιφοίτηση χρωμάτων.
    Κι εκεί, προσκυνητάρι κατηφές,
    έναν Χριστό, μη αναστάντα προφανώς, εγκλείει.
    Γιατί στεφάνι εκ πλαστικού
    επάνω του ακόμη ξεχασμένο
    το πάθος της σταυρώσεως παρατείνει.
    Περί διαγενομένου του Σαββάτου,
    Μαγδαληνής, Σαλώμης, και αρωμάτων
    ιδέαν δεν έχει.
    Σύμπτωσις:
    Κι απ’ την καρδιά μου ο λίθος
    oυκ αποκεκύλισται·
    ήν γαρ μέγας σφόδρα.

    Κική Δημουλά,
    «επί τα ίχνη»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακροβάτης...23 Απριλίου 2011 στις 9:34 μ.μ.

    Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
    το φως να το σηκώσουν
    δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
    απ' την αλήθεια της σιωπής
    χίλιες φορές να γεννηθείς
    τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)