Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια: το ακορντεόν ποτέ δεν παύει να παίζει



Αγαπητοί,
 Σας γράφω για όλα όσα έχετε χάσει αυτό το διάστημα. Ο χρόνος όπως ξέρετε είναι ένα μεγάλο ακορντεόν. Δεν έχει  ποτέ σταθερό μήκος και πυκνότητα. Ανάλογα το πώς συμπιέζεται ή επιμηκύνεται βγάζει τον ανάλογο ήχο. Έτσι και ο χρόνος αντίστοιχα αλλάζει ταχύτητες και πυκνότητες, κυρίως εκεί που δεν το περιμένεις, και αφήνει διαφορετική γεύση στο στόμα. Θα λέγατε βέβαια, αν ήσασταν εδώ, ότι ακόμα και το ακορντεόν είναι μουσικό όργανο, και  ως γνωστό να μουσικά όργανα θέλουν και τον παίκτη τους για να μας χαρίσουν ήχους. Όμως , ας παραλείψουμε προς το παρόν αυτή την καθόλου δευτερεύουσα λεπτομέρεια.
Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Κι αν θέλει κι άλλο κόπο εγώ θα προσπαθώ:το ρολόι που ήθελε να δει τι γίνεται μετά.

Ένα μεγάλο παράθυρο  πάνω από το κρεβάτι. Δεν είχε πατζούρια και περίμενε κανείς ότι θα είναι εκεί για να γεμίζει το υπνοδωμάτιο  με φως. Όμως το δωμάτιο  δεν άνοιγε συχνά, και μια βαριά κουρτίνα είχε μπει μπροστά του και περιόριζε πολύ το φως.
Μπροστά από το παράθυρο, ήταν το κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι. Εκεί ένα ποτήρι με νερό, ξεχασμένο καιρό και δίπλα ένα σταματημένο ρολόι. Το κούρδιζαν μόνο κάθε απόγευμα. Ήταν ένα κουρδιστό ρολόι, από αυτά με τα γρανάζια, τα οποία, αν και είχαν περάσει χρόνια, συγχρονίζονταν τέλεια. Έτσι αυτό έστεκε καμαρωτό μιας και η ώρα που έδειχνε ήταν πάντα σωστή.