Αγαπητοί,

 Σας γράφω για όλα όσα έχετε χάσει αυτό το διάστημα. Ο χρόνος όπως ξέρετε είναι ένα μεγάλο ακορντεόν. Δεν έχει  ποτέ σταθερό μήκος και πυκνότητα. Ανάλογα το πώς συμπιέζεται ή επιμηκύνεται βγάζει τον ανάλογο ήχο. Έτσι και ο χρόνος αντίστοιχα αλλάζει ταχύτητες και πυκνότητες, κυρίως εκεί που δεν το περιμένεις, και αφήνει διαφορετική γεύση στο στόμα. Θα λέγατε βέβαια, αν ήσασταν εδώ, ότι ακόμα και το ακορντεόν είναι μουσικό όργανο, και  ως γνωστό να μουσικά όργανα θέλουν και τον παίκτη τους για να μας χαρίσουν ήχους. Όμως , ας παραλείψουμε προς το παρόν αυτή την καθόλου δευτερεύουσα λεπτομέρεια.

Η τελευταία βδομάδα μπορώ να πω ότι ήταν πολύ διδακτική. Και επειδή άρχισα να μιλάω για μουσική, ας πούμε ότι είχε μια πανάρχαια τεχνική, αυτή που χρησιμοποιήθηκε στα δημοτικά και στα ρεμπέτικα τραγούδια και έκανε τις μελωδίες να μην είναι ούτε μινόρε, ούτε ματζόρε, μόνο έπαιζε ανάμεσα στα δύο είδη. Και για να εξηγούμαι, αυτό καμία σχέση δεν έχει με κυκλοθυμία ή με σκοτσέζικο ντουζ. Εδώ μιλάμε για τεχνική  και για σκηνοθετημένες αλλαγές στο πώς, πότε και γιατί θα γίνουν εναλλαγές στις κλίμακες.

Αλλά ας αφήσω για λίγο τις μελωδίες που πολύ μυστήριο και ερμηνείες κρύβουν και ας περιγράψω το στίχο και πυκνότητα. Είπαμε ότι η πυκνότητα είναι αυτή που αλλάζει τον ήχο και ο ήχος με τη σειρά του αλλάζει τη γεύση στο στόμα. Αυτό που γυρνάει στο μυαλό μου όσο γράφω αυτές τις λέξεις, είναι ένας στίχος, ή καλύτερα μια αίσθηση, αυτή που λέει ότι μέσα σε λίγες στιγμές ζήσαμε όσα δεν έγιναν σε τόσα χρόνια. Είναι σαν εκείνο το στίχο του Μύρη, "πόσα χρόνια δίσεκτα μέσα σε μια ώρα" αλλά όχι από την ανάποδη, απλά χωρίς το δίσεκτα. Τόσα χρόνια μέσα σε μια ώρα.

Άρα, ανακεφαλαιώνοντας ας κρατήσουμε δύο πράγματα: την αλλαγή ανάμεσα στις κλίμακες και τον συμπαγή χρόνο και στίχο.

Και επειδή θα πείτε ότι έχω ταλέντο στο να γίνομαι ακατανόητος, θα ανατρέψω και αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Αυτή τη βδομάδα λοιπόν ξαναβρήκα κάποιου είδους πρόγραμμα. Θα πείτε ότι το πρόγραμμα είναι κάτι που βολεύει τους πολλούς, ότι είναι από τη μία καλό να μπαίνει κάποιος σε σειρά, όμως είναι πολύ πεζό  και ίσως καταθλιπτικό να υποτάσσεσαι σε μια ρουτίνα. Όταν όμως οι ματζόρε και οι μινόρε κλίμακες δε σε αφήνουν σε ησυχία και ο χρόνος είναι τόσο πυκνός, δε μπορεί παρά και το πρόγραμμα να είναι ανάλογο. Και το πρόγραμμα περιλαμβάνει μουσικές, φωτογραφίες, ζωγραφιές, βόλτες και ανθρώπους. Κυρίως αυτούς. Θα μου πείτε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι κάτι καινούργιο στο πρόγραμμα ώστε να δικαιολογεί αυτά που έλεγα πριν.

Και τώρα ήρθε η στιγμή που θα σας επαναφέρω στο θέμα του οργανοπαίκτη. Είχατε δίκιο, το ακορντεόν , μπορεί να κάνει μια τόσο σύνθετη και θαυμαστή κίνηση και να παράγει τη θεία μελωδία του, όμως δε μπορεί να τα κάνει αυτά χωρίς τα δύο χέρια του οργανοπαίκτη. Είναι αυτός που τελικά, αν και όλοι χαζεύουν στο όργανο επιλέγει το πώς θα συμπτυχτεί ή θα απλώσει ο χρόνος...εεε το ακορντεόν ήθελα να πω.

Καταλαβαίνω λοιπόν ότι η προσοχή σας έχει μεταφερθεί στον ίδιο τον οργανοπαίκτη, θέλετε να τον ρωτήσετε ποιά μελωδία  ακολούθησε, θέλετε να του σκουντήξετε την πλάτη όσο παίζει ακόμα, αλλά ντρέπεστε μήπως και τον διακόψετε. Ελπίζετε ότι εκτός από το όργανο, τη μελωδία και το στίχο, θα είναι και το τραγούδι που  θα βγει σε λίγο από τα χείλη του, μήπως και σας βγάλει από τον κόπο.

Αυτή τη βδομάδα είπα πολλά. Είπα ότι ευτυχισμένες στιγμές είναι εκείνες που κάνεις τον χρόνο να σταματάει και δε σε νοιάζει τι θα γίνει μετά. Και ότι αυτές τις στιγμές τις ζεις συνήθως με τους δικούς σου ανθρώπους. Όμως έκανα λάθος. Η αλήθεια είναι ότι δικοί σου άνθρωποι είναι εκείνοι με τους οποίους ζεις στιγμές που ο χρόνος σταματάει. Απλά το ζήτημα είναι να μην καταλαβαίνεις πολύ αργά ότι οι στιγμές που έζησες είναι ευτυχισμένες.

Ένα άλλο  πράγμα που έμαθα αυτή τη βδομάδα είναι το να μην υποτιμάω τις στιγμές που ζει κανένας μόνος του. Άλλωστε, μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και μόνοι μας φεύγουμε. Οι στιγμές που ζει κανείς μόνος του λοιπόν, δεν είναι σε καμία περίπτωση χαμένος χρόνος. Ίσα ίσα , είναι και αυτές ένα κομμάτι του πάζλ. Και δεν είναι απλά εκείνες οι στιγμές που ο οργανοπαίκτης κουρδίζει και προβάρει, όπως θα λέγατε αν μπαίνατε στο σχήμα που χρησιμοποιώ. Είναι εκείνες οι στιγμές που ο παίχτης παίζει στο δρόμο και ακούει το πώς αντηχεί η  μελωδία στα πλαϊνά σπίτια. Λίγο πιο κάτω στην άκρη του δρόμου, βλέπει ένα σύνθημα στον τοίχο και προσαρμόζει την μελωδία και το τέμπο. Στέκεται λίγο και δε δίνει σημασία στα παιδιά που τον ακολουθούν. Διαβάζει το σύνθημα και σκέφτεται στιγμές από τη ζωή του. Κάνει διάφορους συνειρμούς και αυτό αλλάζει τη μελωδία. Κανείς δεν ξέρει αν αυτό που τον συγκίνησε είναι το "ξύπνα" ή το "λάθως".

Όταν ισχύουν τα δύο παραπάνω ταυτόχρονα, και το να εκτιμάς τις στιγμές που μένεις μόνος αλλά και το να είσαι ανοιχτός στο ποιοί άνθρωποι είναι δικοί σου, γίνεσαι καλός οργανοπαίχτης. Το ακορντεόν γίνεται μέρος του σώματός σου. 

Και μετά δε μπορείς παρά να ζεις τις συνέπειες.

Αποφασίζεις να μην ξαναμιλάς για τα ίδια. Πιάνεις τον εαυτό σου να αλλάζει θέματα. Να αυτοσχεδιάζει. Να πλέεις σε νέες μελωδίες και σε νέα κύματα. Να ανακαλύπτεις νέους ανθρώπους και μελωδίες. Να συνηθίζεις σε αλλαγές του χρόνου και του χώρου και να μην το σκέφτεσαι πολύ.

Αποφασίζεις να σηκώνεσαι το πρωί και να ανοίγεις τα παράθυρα. Γενικά  σου αρέσει να παίζεις μουσική σε ανοιχτά παράθυρα. Πολλές φορές στέκεσαι στο παράθυρο ακόμα και όταν έξω βρέχει και ξέρεις ότι θα βραχείς.

Ξέρεις ότι αυτή η αναταραχή δε θα κρατήσει για πάντα. Και ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα πέσεις. Το σύνθημα που θα δεις στον τοίχο δε θα είναι για καλό ή ο χρόνος θα κυλά πολύ αργά.

Όμως τότε, χωρίς καν να το σκεφτείς κάτι έρχεται. Και το θέμα δεν είναι αν είναι για καλό ή για κακό, όμως σου δίνει αφορμή για μια νέα μελωδία, ακόμα και αν αυτή είναι μινόρε.

Και τότε, όπως ανοιχτά είναι τα παράθυρα στα οποία παίζεις, ανοιχτός είσαι κι εσύ στους ανθρώπους. Φανταστείτε ότι ο οργανοπαίχτης παίζει στην άκρη του δρόμου και περαστικοί περνούν. Σε άλλους φαίνεται μοναχικός όταν παίζει κάτι ήσυχο και ήρεμο για να μην τους ενοχλήσει. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να μην τον ακούν καν. Άλλοι από αυτούς ενοχλούνται όταν τους παίρνει τα αυτιά για να τραβήξει την προσοχή.  Κάποιοι άλλοι  περνούν αδιάφορα. Ίσως και να του πετάξουν κάποιο κέρμα γιατί έτσι συνηθίζεται να κάνεις στους μουσικούς του δρόμου. Όμως αυτός δεν παίζει για τα λεφτά. Και δεν παίζει για να ευχαριστεί τους άλλους. Παίζει γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Παίζει γιατί περιμένει. Και υπάρχουν και κάποιοι που γοητεύονται και στέκονται. Κάθονται στην άλλη άκρη του δρόμου για να κάνουν ένα τσιγάρο. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι μόνοι τους. Αυτούς περιμένει ο οργανοπαίχτης και σπάνια σηκώνει το βλέμμα του.

Το ακορντεόν ποτέ δεν παύει να παίζει. Αυτά τα ολίγα είχα να σας πω και επίσης να μην ανησυχείτε για μένα.Ίσως τα ξαναπούμε.

                                                                                                    

                                                                                                                                            Σας φιλώ