Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Σπουδή στη ζωή ενός μικρού κουρσάρου:"Αν ένας άνθρωπος είναι φτιαγμένος από κάτι, όσο και αν προσπαθεί να το ξεριζώσει από μέσα του, δεν τα καταφέρνει."




 Ήταν ξημέρωμα.Μετά από ώρες ύπνου σηκώθηκε από τη θέση του και βγήκε στο κατάστρωμα.Είχε χρόνια να πάει στο νησί ,να δει τα μέρη που πήγαινε μικρός,να θυμηθεί.Κι όμως ήξερε να περπατήσει στη σωστή μεριά του πλοίου όπου σε λίγο θα ξεφύτρωνε,λες και από το πουθενά, το νησί του.Και με το που ακούμπησε στο κάγκελο,κουμπώνοντας τη ζακέτα που φορούσε,ο ήλιος βγήκε σιγά σιγά και φώτισε το νησί,με τα βράχια στη μια πλευρά,και το μεγάλο φάρο που δέσποζε στο ακρωτήρι.Το καράβι, θα έκανε το γύρο του νησιού -πάντα του άρεσε που έβλεπε όλο το νησί πριν ακόμα φτάσει- και θα έφτανε στην άλλη πλευρά,που οι βράχοι έδιναν τη θέση τους στο φυσικό λιμάνι,παλιό στέκι πειρατών, ψαράδων και σφουγγαράδων,που ήταν η μοναδική ασφαλής πρόσβαση  από θάλασσα, ανάμεσα στα βράχια.Είχε φύγει από το νησί μικρό παιδί σχεδόν,κάθε καλοκαίρι πήγαινε εκεί, είχε σχεδόν ξεχάσει πώς ήταν.