Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Σαν είναι πέτρα την εσπώ, σίδερο το λυγίζω, μα την παντέρμη αμοναξιά δεν την ενταγιαντίζω...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια βασιλοπούλα. Δεν ήταν ούτε η σταχτοπούτα, ούτε η χιονάτη, ούτε η ωραία κοιμωμένη, αλλά ήταν όσο όμορφες ήταν και οι τρεις μαζί. Και ήταν η μόνη κόρη των γονιών της και η μόνη βασιλοπούλα, που ακόμα και οι πέτρες απ' άκρη σ'άκρη του βασιλείου την ήξεραν. Και η ομορφιά της, τόσο η ορατή όσο και η αόρατη, αυτή της ιδέας της και μόνο, ήταν τόσο μεγάλη, που μόνο με τον ήλιο που τα σκέπαζε όλα μπορούσε να συγκριθεί. Είχαν όλοι μάλιστα να το λένε για το τραγούδι της και κάθονταν γύρω από το μπαλκόνι της και την άκουγαν μαγεμένοι.