Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Έφυγε απ’ την καρδιά μου ο πανικός και γελαστός την πόρτα μου χτυπάει


Τρικυμία.

Την τρικυμία την προκαλεί ο άνεμος. Η γη θερμαίνεται. Τα μόρια του αέρα που βρίσκονται από πάνω της θερμαίνονται , και ανεβαίνουν ψηλά. Σπρώχνουν τα βαριά κρύα μόρια που βρίσκονται από πάνω τους. Αλλάζουν θέση. Ανεβαίνουν. Κινούνται. Αυτή η κίνηση είναι ο άνεμος.  Ο άνεμος προκαλεί την πρώτη κίνηση. Παρασέρνει τα πάντα, στο πέρασμά του. Προκαλεί κίνηση και στη θάλασσα. Α, ναι. Η θάλασσα.
Στη θάλασσα συμβαίνει ό,τι ακριβώς συμβαίνει από πάνω της. Οι θερμοκρασίες αλλάζουν. Τα θερμά σπρώχνουν τα βαριά. Κινούνται. Η θάλασσα απ'άκρη σ'άκρη κινείται. Τα πράγματα αλλάζουν θέση. Προκαλούνται ρεύματα. Η θάλασσα κινείται σε όλα της τα ύψη. Τα ρεύματα προκαλούν τη δεύτερη κίνηση.
Η τρίτη κίνηση είναι στα σύννεφα. Όχι η προφανής κίνηση του σύννεφου που το παρασέρνει ο άνεμος. Η πιο ουσιαστική κίνηση είναι το πώς φτάνουμε στο να έχουμε σύννεφα και τι είναι αυτό που τοποθετεί τα σύννεφα στο ίδιο περίπου ύψος. Εκεί είναι η ουσία. Η επιφάνεια της θάλασσας θερμαίνεται. Το νερό από υγρό γίνεται αέριο όταν θερμαίνεται. Αφήνει το υπόλοιπο νερό και πετάει στον αέρα. Σπρώχνει κι αυτό προς τα πάνω. Χιλιάδες μόρια νερού σε αέρια μορφή σπρώχνουν ό,τι βρουν μπροστά τους και ανεβαίνουν. Βρίσκουν το ένα το άλλο σιγά σιγά σε αυτή τους την κίνηση.


Τρεις κινήσεις λοιπόν από κάτω μέχρι πάνω με ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό, με τα θερμά να σπρώχνουν τα κρύα και να ανεβαίνουν προς τα πάνω. Και επειδή η φύση ως γνωστό απεχθάνεται το κενό, τα κρύα είναι αυτά που παίρνουν τη θέση τους. Ε, αυτή η κίνηση πάνω κάτω είναι περίπου η τρικυμία, με τον άνεμο, τα ρεύματα της θάλασσας και τα κύματα, και τα σύννεφα στα πρόθυρα της βροχής.


Τρικυμία μέσα μας. Τι συμβαίνει;
Κάποιοι λένε ότι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το αίμα θερμαίνεται, σπρώχνει το κρύο αίμα οπότε φτάνει όσο πιο ψηλά μπορεί να φτάσει και εξ ου και η τρικυμία. Όσο και αν αυτή η αντιστοιχία φαντάζει πειστική καμία σχέση δεν έχουν οι δύο καταστάσεις.
Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει κίνηση. Κίνηση σκέψεων, οι ζεστές(καλές) σκέψεις ανεβαίνουν, οι κρύες (κακές) κατεβαίνουν, κάπου εκεί συγκρούονται. Αυτή η εκδοχή φαίνεται πιο πειστική καθώς τα σύννεφα που σχηματίζονται κάπου στη μέση είναι αυτά που περιορίζουν την ορατότητα, δηλαδή τη διαύγεια του εγκεφάλου.
Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες.
 
Είπαμε η μία από τις τρεις κινήσεις είναι αυτή των σκέψεων. Αφού αυτή  είναι που παράγει σύννεφα, είναι η τρίτη από τις κινήσεις που είπαμε πριν. Ας ψάξουμε τις άλλες δύο.
Η δεύτερη κίνηση.  Αυτή της θάλασσας. Για να βρει κανείς τη θάλασσα μέσα του, πρέπει να την ψάξει όχι σε κατάσταση τρικυμίας, αλλά σε κατάσταση ηρεμίας. Η θάλασσα έχει επιφάνεια και βάθος. Αν κάποιος περπατήσει πάνω της θα βυθιστεί.  Αν βυθιστεί τότε δεν του μένει παρά να κολυμπήσει. Αν δεν κολυμπήσει, θα πνιγεί. Αν μείνει ακίνητος και απόλυτα ήρεμος, θα επιπλεύσει.
Που βρίσκεται κάτι τέτοιο μέσα μας;
Η αναπνοή. Για να δούμε.
Αναπνέεις γρήγορα, αργά, κανονικά.  Υπάρχει λοιπόν μία μέση.
Αν βρεθείς εκεί τότε βυθίζεσαι. Αναπνέεις κανονικά, δε ζεις εντάσεις, ζεις στην κανονικότητα και στην άγνοιά σου. Δε μαθαίνεις ποτέ το τι θα γίνει αν φτάσεις στην άκρη, σε κανένα άκρο. Βυθίζεσαι στην καθημερινότητα.
Όταν συμβεί αυτό νοσταλγείς δύο πράγματα: Ή αναζητάς αργότερους ρυθμους, απελπίζεσαι, δεν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που να έχει νόημα. Ή αναζητάς κάποια πιο  έντονη στιγμή, κάποια ένταση που θα σου δώσει κάποια πιο γρήγορη αναπνοή. Είναι περίπου το ίδιο.
 Όταν βρεθείς σε κάποια από τις δύο καταστάσεις, ή μάλλον,  μόνο όταν βρεθείς σε κάποια από τις δύο καταστάσεις, υπάρχει πιθανότητα, να ξαναγυρίσεις στο κανονικό της αναπνοής σου, χωρίς όμως να βυθίζεσαι σε καμία κανονικότητα, και τότε βρίσκεις την πραγματική ισορροπία, όπως όταν επιπλέεις απόλυτα ήρεμος στην επιφάνεια της θάλασσας.
Η αναπνοή λοιπόν είναι η θάλασσα μέσα μας, μιας και υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ τους. Όταν υπάρχει τρικυμία μέσα μας, είναι γιατί βρισκόμαστε σε μία από τις δύο στιγμές που είπαμε πριν, αυτή της πολύ γρήγορης ή της πολύ αργής αναπνοής. Και αυτή λοιπόν είναι η δεύτερη κίνηση.
Υπάρχει λοιπόν άλλη μία κίνηση για να ανακαλύψουμε.
Είπαμε ότι η πρώτη κίνηση είναι αυτή του ανέμου. Τι είναι αυτό που παρασέρνει τα πάντα μέσα μας;
Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι βρίσκονται με ένα αφηρημένο τρόπο γύρω μας. Υπάρχουν λογής λογής άνθρωποι. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται αφηρημένα γύρω μας, μας αγγίζουν, μας μιλάνε, τους ακούμε. Κάποιοι μας σκέφτονται ή τους σκεφτόμαστε. Κάποιοι άλλοι, υπάρχουν εκεί έξω, μπορεί να ταιριάζουμε, μπορεί να μην ταιριάζουμε και κυρίως μπορεί να μην τους γνωρίσουμε ποτέ.  Ωστόσο οι άνθρωποι υπάρχουν. Ζεστοί, κρύοι, παράλογοι, αχάριστοι, χαρισματικοί, εγωιστές, ταπεινοί ή φλύαροι, είναι όλοι εκεί έξω. Και κινούνται γύρω μας. Οι ζεστοί άνθρωποι συνήθως ανεβαίνουν στην εκτίμησή μας, στη σκέψη μας, ανεβαίνουν, ξεχωρίζουν και λάμπουν. Κινούνται. Και εδώ βρίσκεται το ζήτημα. Αυτή η κίνηση των ανθρώπων είναι που συνήθως προκαλεί την τρικυμία. Οι άνθρωποι είναι που σαρώνουν τα πάντα, που σαρώνουν τη σκέψη μας και προκαλούν όλη την τρικυμία. Αυτή είναι λοιπόν η τρίτη κίνηση.

Άνεμος, θάλασσα, σύννεφα, θαλάσσια ρεύματα και κίνηση από τη μία. Σκέψεις, αναπνοή, άνθρωποι από την άλλη. Πάντα τρία κύματα που πρέπει να ξεπεράσεις. Δεν έχει και πολλή διαφορά.







0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου