Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Είμαστε εκείνο που έχουμε να δώσουμε



Αφιερωμένο από καρδιάς σε όσους και όσα  γεννιούνται και ξαναγεννιούνται, κόντρα σε όλες τι προβλέψεις, καθώς και σε όσα έρχονται.

 Οι άνθρωποι  είναι εκείνο που έχουν να δώσουν. Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα άλλοι τρόποι για να τους ορίσεις. Δεν υπάρχει επίσης κανένας άλλος στέρεος τρόπος για να εξηγήσεις τις σχέσεις μεταξύ τους, ή τουλάχιστο κανείς από όσους μπορεί να σκεφτεί κανείς, ή έχουμε διαβάσει κατά καιρούς, δεν ξεπροβάλλει μπροστά μας χωρίς να εμπεριέχει πίσω του κάποιο όφελος, ή κίνητρο, ακόμα και αν αυτό προκύπτει από τις καλύτερες προθέσεις. 

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που εξηγούν τα παραπάνω:
Οι άνθρωποι δεν είναι τα χρήματα που έχουν. Τα χρήματα ήρθαν σε αυτό τον κόσμο για να αντικαταστήσουν τα ανταλλάγματα, άλλαξαν πολλές μορφές και υλικά, έγιναν κατά καιρούς ξύλινα, ατσαλένια, τσίγκινα, χάλκινα,χρυσά, ακόμα και σπόρινα, ή πλαστικά, πάντα όμως για να συγκεντρώνονται σε όλο και λιγότερα χέρια, μιας και δε φυτρώνουν γύρω τριγύρω και κυρίως για να χωρίσουν τους ανθρώπους στα δύο, αν και οι μεν είναι πολύ λιγότεροι από τους δε, σε φτωχούς και πλούσιους. Ε λοιπόν, ο άνθρωπος είναι πολλά περισσότερα από φτωχός ή πλούσιος και ο μόνος λόγος για να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο είναι η ανάγκη των πλουσίων ΄(σε χρήματα), να εξουσιάσουν από θέση ισχύος τους φτωχούς.
Οι άνθρωποι δεν είναι τα όσα μπορούν να αποκτήσουν. Κυρίως με τις ευλογίες της όλης θεωρίας και εφαρμογής του χρηματικού συστήματος, όχι όμως μόνο με αυτές, προκύπτει η περιβόητη θεωρία, ότι στη φύση του ανθρώπου είναι να αποκτά, με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο, συνεχώς, από την αρχή μέχρι το τέλος και από το πρωί μέχρι το βράδυ, ό,τι είναι  είναι δυνατό να αποκτήσει, ανεξαρτήτως αν το έχει ανάγκη ή όχι, ανεξαρτήτως αν είναι διαθέσιμο γι αυτόν ή όχι και κυρίως, ανεξάρτητα αν αυτό ανήκει ήδη σε κάποιον άλλον. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση και στα πιο πρόσφατα επεισόδια της ιστορίας μας, έχουν χρησιμοποιηθεί τόνοι μελανιού, σάλιου και ακτινοβολίας, προκειμένου να πειστούν και οι πλέον δύσπιστοι, αλλά και να κρατηθεί σε αυτόν το μάταιο κατά τα άλλα κόσμο εδώ και κάμποσους αιώνες, ένα σύστημα που όχι μόνο σύμφυτο με τον άνθρωπο δεν είναι, αλλά που με μαθηματική ακρίβεια δημοτικού και κάτω, διένυσε μια βέβαιη πορεία, που προκειμένου να συντηρηθεί, μέχρι και σήμερα, τρώει από τις ίδιες του τις σάρκες, γατζωμένο πάνω στην ίδια του την πρώτη ύλη προς καύση, δηλαδή τον ίδιο τον άνθρωπο.
Οι άνθρωποι δεν είναι τα όσα μπορούν να δώσουν. Εδώ προσοχή. Με μια εύκολη ανάγνωση, θα έλεγε κανείς ότι το παραπάνω και ο αρχικός ισχυρισμός ταυτίζονται και επομένως προκύπτει μια αντίφαση. Όμως η διαφορά είναι φαινομενικά μικρή αλλά σοβαρή. Είπαμε στην αρχή και θα εξηγήσουμε πιο μετά , ότι ο άνθρωπος είναι εκείνο που έχει να δώσει, χωρίς να εξηγείται ή να προκαθορίζεται το τι είναι αυτό, το αν  υπάρχει κάτι για να δοθεί, κυρίως όμως και σε καμία περίπτωση δε μίλησε κανείς για ποσότητα. Εδώ εύκολα, δικαιολογημένα μάλιστα, κάποιοι μπερδεύονται ή βολεύονται κι όλας μάλιστα, για να μπερδέψουν και να εκμεταλλευτούν. Για παράδειγμα, δείτε όσους υποστηρίζουν την άποψη, ότι το να δίνεις όσα περισσότερα μπορείς, είναι αυτό που σε κάνει άνθρωπο. Χωρίς ποτέ να ισοπεδώνει κανείς τις πράξεις των άλλων ή την έννοια της αλληλεγγύης, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί, ότι στην κατηγορία αυτή ανήκουν πολλές αξιοσημείωτες περιπτώσεις, εκείνες στις οποίες θα αναφερθούμε, είναι πλούσιοι (σε χρήματα), φιλάνθρωποι, τηλεαστέρες κάθε είδους, άνθρωποι με χρυσοποίκιλτα καλυμμαύκια και αξεσουάρ, επιδοτούμενες οργανώσεις με διευθυντικά στελέχη και τμήμα marketing και  γενικώς μεταπράτες του χρηματικού πλούτου, όπως επίσης υπερσύγχρονα ιπτάμενα κατασκευάσματα, που πετούν τη βοήθεια από ψηλά σε πακέτα, από εκείνη την πόρτα ή έστω από τη διπλανή αυτής, που λίγα λεπτά πριν. είχε απελευθερωθεί  μία βόμβα. Με άλλα λόγια κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι σε αρκετές περιπτώσει ή τουλάχιστο σε εκείνες που φροντίζουν να κάνουν πολύ θόρυβο, εκείνοι που μας υπενθυμίζουν το πόσο "άνθρωποι" είναι, δίνοντας πολλά, είναι και όσοι έχουν προηγουμένως φροντίσει να αποκτήσουν περισσότερα, να πάρουν πολλά από κάποιους που τα χάνουν ή από άλλους που όσα είχαν καταστράφηκαν. Ισοπέδωση θα πείτε. Το ζήτημα και η ουσία του ωστόσο δεν είναι η πράξη, ούτε το αν οι έχοντες  δίνουν στους υπόλοιπους. Υπάρχει ακόμα ζωντανή η έννοια της αλληλεγγύης. Υπάρχουν εκατομμύρια απλών ανθρώπων που δίνουν και ας μην έχουν, άλλοι που έμπρακτα αποδεικνύουν ότι η βοήθεια των πολλών στους λίγους, ή για να το πούμε καλύτερα πολλές μικρές βοήθειες μαζί, είναι όχι μόνο αποτελεσματικές, αλλά κάνουν θαύματα.Όμως σε όποια  και από τις παραπάνω κατηγορίες και αν ανήκει κανείς, τίποτα δε μπορεί να αποδείξει ότι η πράξη αυτή τον καθιστά περισσότερο άνθρωπο. Όπως είναι κατανοητό, η παραπάνω συλλογιστική, οδηγεί σε συμπεράσματα οξύμωρα. Αν η επίσημη "φιλανθρωπία" σχετίζεται με τη φύση του ανθρώπου, αυτό, όπως θα μπορούσε κάποιος αφελής να ισχυριστεί, δημιουργεί τουλάχιστο ερωτηματικά, ως προς την ανθρωποσύνη, είτε όσων βοηθούν, είτε όσων χρειάζονται βοήθεια.
Οι άνθρωποι δεν είναι οι φόβοι και οι προηγούμενες εμπειρίες τους. Η παραπάνω φράση, μπορεί να φανεί αντιδημοφιλής και επίσης ισοπεδωτική, είναι ωστόσο πέρα για πέρα αληθής, στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Έρχονται πολλοί για να μας πείσουν για το αντίθετο, τρίβοντας τα χέρια τους. Είναι άλλωστε μεγάλη η υπεραξία του φόβου και των λοιπών "κατώτερων" συναισθημάτων. Ο φόβος πουλιέται και αγοράζεται, παζαρεύεται, ποτίζει το χώμα και το μυαλό, καθορίζει αυτά που τρώμε ή μάλλον αυτά που δεν τρώμε, κάνει "τρελά" τα ζωντανά και λογικά τα πεθαμένα. Ο φόβος κρατιέται χέρι χέρι με την ανασφάλεια και την εξουσία και γενικώς φυλάει όντως τα έρημα. Ο φόβος βουτάει στις ψυχές μας γεννώντας μια ολόκληρη βιομηχανία φαρμάκων, ειδικών και πολλών μα πάρα πολλών ασθενών. Όσο αφορά στις προηγούμενες εμπειρίες, εδώ υπάρχει μια ακόμα μεγαλύτερη συζήτηση, αλλά τα συμπεράσματα είναι παρόμοια. Οι προηγούμενες εμπειρίες αποτελούν ένα δημοφιλές αντικείμενο συζήτησης, ειδικά, ανάμεσα σε ανθρώπους που προσπαθούν να εξηγήσουν τα πράγματα ταξινομώντας τους εαυτούς τους σε ηλικίες. Πιο συγκεκριμένα, για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους μεγαλύτερους, είναι οι προηγούμενες εμπειρίες εκείνες που τους κάνουν μεγαλύτερους και είναι οι ίδιες που οι επόμενοι πρέπει να αποκτήσουν, ή καλύτερα που δε θα αποκτήσουν ποτέ, ώστε να καλύψουν το κενό μεταξύ τους. Όσο και αν αυτό εμπεριέχει μια δόση αλήθειας, και μάλιστα πολύ σοβαρή, τέτοια που να μην επιτρέπει να καταλήξει κανείς στο αντίθετο, ότι δηλαδή οι εμπειρίες δεν έχουν καμία σημασία και ότι όλοι είμαστε ίσα και όμοια, δε μπορεί να επεκταθεί σε μία θεωρία πως ο άνθρωπος και η φύση του ταυτίζονται με τις εμπειρίες του, μιας και για όσους τις αξιολογούν, δεν ενυπάρχουν από πριν, ούτε είναι σίγουρο ότι αποκτούνται με τα χρόνια, παρά συνδέονται περισσότερο με την επιλογή κάποιου να τις αποκτήσει, να τις χωνέψει και να αντιταχθεί σε όσους και όσα τον εμποδίζουν να το κάνει, με άλλα λόγια να ζήσει.. Με άλλα λόγια τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από μια ανάλογη σχέση μεταξύ των εμπειριών και της ηλικίας. Υπάρχουν άνθρωποι που παρά τα χρόνια τους, δεν απέκτησαν ποτέ ή δεν αξιολόγησαν σωστά εκείνες τις εμπειρίες που τους διαμόρφωσαν, υπάρχουν άλλοι που το έκαναν αλλά μέχρι ένα σημείο, κυρίως δε υπάρχουν άλλοι που χωρίς να τις χωνέψουν, ή να συνεχίσουν να τις εισπράττουν, μετέφεραν ή σύγκριναν τις δικές τους με αυτές των παιδιών, ή των παιδιών των παιδιών τους, είτε ευνουχίζοντάς τα, είτε απαξιώνοντας τα όσα το διαρκές ξετύλιγμα του κουβαριού της ζωής, δίνει  σε όλους,  ανεξαρτήτως των χρόνων της ζωής τους.
Πλησιάζοντας προς το τέλος, πλησιάζει κανείς και στην ουσία σιγά σιγά. Οι άνθρωποι δεν είναι τα προβλήματά τους. Ο παραπάνω ισχυρισμός σηκώνει πολλές΄, ίσως τις περισσότερες αναγνώσεις και ίσως έρχεται να αγγίξει πιο πολύ από τους παραπάνω, την κοινή αντίληψη για τον άνθρωπο σήμερα, για τις σχέσεις του με τους άλλους καθώς και για τον τρόπο που οργανώνει τη ζωή του. Για τα προβλήματα ισχύει ότι και με το φόβο καθώς και τις προηγούμενες εμπειρίες, καθώς υπάρχει εδώ μια σχέση αμφίδρομη. Για να γίνει αυτό κατανοητό, τα προβλήματα γεννούν φόβο και προηγούμενες εμπειρίες, διαμορφώνοντας ανθρώπους τόσο ως προς τα παρόντα αλλά και μελλοντικά ανακλαστικά τους.  Ταυτόχρονα, ο φόβος αυτός καθώς και οι προηγούμενες εμπειρίες, έρχονται με τη σειρά τους να γεννήσουν νέα προβλήματα, όταν κανείς συναντά κάτι πέρα από τα όρια των προσδοκιών ή της αντίληψής του.  Για τα προβλήματα ισχύει το αντίθετο από ότι με τα χρήματα. Θεωρείται φυσιολογικό το να έχουν όλοι από αυτά, και μάλιστα  όσο γίνεται περισσότερα. Κάπως έτσι ο κόσμος έχει γεμίσει ανθρώπους με προβλήματα, που ούτε γνωρίζουν κατά πόσο είναι σοβαρά, κατά πόσο μπορούν να ξεπεραστούν, από που ήρθαν, και κυρίως, που δε γνωρίζουν τι να τα κάνουν και όλα τα παραπάνω, σε τέτοιο βαθμό, που το να συναντήσεις κάποιον χωρίς προβλήματα θεωρείται απίθανο. Όλες οι παραπάνω κατηγορίες, συμφωνούν σε ένα πράγμα: η διαχείριση των προβλημάτων είναι επιτακτική (προσοχή στις λέξεις, διαχείριση  και επιτακτική), και συζητούν ακατάπαυστα γι αυτά, με τον ίδιο περίπου τρόπο που συζητούν για την επιτακτική ανάγκη της διαχείρισης των απορριμάτων (τυχαίο;). Τα προβλήματα λοιπόν, που όλοι έχουν από αυτά, χρίζουν άμεσης διαχείρισης, και μέχρι η ανθρωπότητα να συμφωνήσει πώς θα γίνει αυτό, γίνεται συνήθως κάτι ανάλογο με τα σκουπίδια. Βρίσκονται συχνά δηλαδή προσωρινές χωματερές, όπου τα προβλήματα θάβονται ή παραμερίζονται "κάτω από το χαλί". Τα προβλήματα τσουβαλιάζονται σε πλαστικές όμοιες σακούλες και αφήνονται έξω από την πόρτα, ή πετάγονται από παράθυρα και μπαλκόνια. Τα προβλήματα επίσης πετάγονται κατάμουτρα από τον έναν στον άλλον, με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι πετούν τα σκουπίδια από το παράθυρο του αυτοκινήτου, αρκεί να μην αποτελούν βάρος. Επίσης πολλές φορές τα προβλήματα ανακυκλώνονται, όχι για να τελειώσουμε με αυτά, αλλά για να τα μετατρέψουμε σε  άλλα, είτε αυτά αφορούν τους εαυτούς μας, είτε τους άλλους, είτε όπως είναι ακόμα πιο συνηθισμένο τις επόμενες γενιές. Τα προβλήματα τέλος, πολλές φορές γίνονται  πηγή κέρδους, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που φιλονικούν, για να αναλάβουν τη διαχείρισή τους, με το αζημίωτο φυσικά.  Το θέμα τόσο με τα σκουπίδια όσο και με τα προβλήματα, είναι ότι, όσο και αν φαίνεται να έχουν συνδεθεί με τη μοίρα του ανθρώπου, από τη στιγμή που έρχεται σε αυτό τον κόσμο, μέχρι τη στιγμή που τον αφήνει, υπάρχει πάντα μια πηγή προέλευσης από την οποία έρχονται, με την οποία κανείς δεν ασχολείται, παρά μόνο αρκεί σε όλους να τα ξεφορτώνονται, είτε κάνοντας ότι δεν τα βλέπουν, είτε πετώντας τα στους άλλους, δημιουργώντας τοξικά περιβάλλοντα, περισσότερο ή λιγότερο φανερά.

 Αν δεν είμαστε όλα τα παραπάνω λοιπόν, γιατί είμαστε εκείνο που έχουμε να δώσουμε;

Εδώ πρέπει να διυκρινιστεί το εξής. Για να οριστούμε, δηλαδή για να προσδιοριστούμε καλύτερα, όσο και αν μπορεί κανείς να πει πολλά για το τι πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να αλλάξουμε, τι είναι αυτό που έχουν οι πραγματικοί άνθρωποι στις μέρες μας και τι πρέπει να κάνουμε για να τους βρούμε, όλα αυτά δεν αρκούν, ή απλώς διευκολύνουν την προσωπική αναζήτηση και βολή του καθένα και δεν είναι στις προθέσεις αυτού του κειμένου. Όποια και αν είναι η αντίληψη για τον άνθρωπο σήμερα, η αλήθεια είναι ότι όλοι μας παραμένουμε άνθρωποι. Οφείλουμε λοιπόν να παραδεχτούμε  ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που αυτό που έχουν να δώσουν είναι χρήματα, άλλοι που πασχίζουν να αποκτήσουν όλο και περισσότερα από τους άλλους και καμαρώνουν γι αυτό, άλλοι που ΄πιστεύουν ότι οφείλουν να δώσουν όσα περισσότερα μπορούν, άλλοι που δεν έχουν να δώσουν τίποτα παραπάνω από φόβους και προσωπικές εμπειρίες η που δεν έχουν να δώσουν τίποτα και που περιμένουν και από τους άλλους το ίδιο, ενώ άλλοι,, ζουν, δίνουν και πασχίζουν μάλιστα να ξεφορτωθούν τα προβλήματά τους πάνω μας.  Η αλήθεια είναι ότι είναι οι περισσότεροι, ίσως και εμείς να βρεθήκαμε κατά καιρούς στη θέση τους ή και αντιμέτωποι με αυτούς, ίσως και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι δεν είναι οι μόνοι. Υπάρχουν και άνθρωποι που είτε συστηματικά, είτε υπό όρους, είτε διαρκώς, είτε σε κάποια περίοδο της ζωής τους, εκείνο που έχουν να δώσουν είναι ομορφιά, και δυσκολεύονται να το πιστέψουν ή τους είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουν να το κάνουν, ή να εκτιμήσουν την αξία της, μιας σε τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με τα όσα θεωρούνται σημαντικά σήμερα, χρήματα, φόβους, προβλήματα, απληστία, προσωπικές εμπειρίες.
Σε κάθε περίπτωση πάντως όλοι οι άνθρωποι είναι εκείνο που έχουν να δώσουν.


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου