"...Ο ανθρώπινος χρόνος δε γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή. Γι αυτό και ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης...''


Αν προεκτείνει κανείς την παραπάνω φράση του Μ.Κ., ότι είναι η ευθεία εξέλιξη του χρόνου που εμποδίζει τους ανθρώπους να νιώθουν ευτυχισμένοι, μιας και αυτό προϋποθέτει την επανάληψη ή τη σύγκριση προηγούμενων στιγμών, θα μπορούσε να πει ότι, όταν έρχονται πάλι εποχές που η εξέλιξη του χρόνου γίνεται κυκλική ξανά έστω και για λίγο, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να το συνειδητοποιήσουν, έχουν συνηθίσει στη δυστυχία, με αποτέλεσμα να αφήνουν συνήθως την ευτυχία να περνά από μπροστά τους.



Ένα τέτοιο βράδυ, σε ένα γωνιακό χώρο, συναντήθηκαν δύο άνθρωποι κάτω από συνθήκες απρόσμενες.


Ο ένας έκανε πολύ δρόμο για να φτάσει εκεί, κατά δήλωσή του όμως όταν έφτασε, δε θα έχανε με τίποτα αυτή τη βραδιά. Όταν άρχισε, οι λίγοι παρευρισκόμενοι, διαφορετικοί μεταξύ τους, σταμάτησαν ό,τι έκαναν μέχρι τότε και μένοντας σιωπηλοί, έστρεψαν τα βλέμματα και την προσοχή τους πάνω του.

Αυτός, κρατώντας χαμηλά τα μάτια του, λες και αδιαφορούσε για όσα συνέβαιναν γύρω του, κυρίως δε λες και είχε βυθιστεί στον εαυτό του, σε μια προσωπική αναζήτηση, παρέμεινε πάντα χαμογελαστός και έδειξε από την πρώτη στιγμή, ότι είχε να πει πολλά πράγματα. Όταν σταμάτησε, λίγες στιγμές αμηχανίας γύρω του και έπειτα πολλά δυνατά χειροκροτήματα, που και αυτά με τη σειρά τους δεν κράτησαν πολύ, λες και δεν ήθελαν να τον διακόψουν, λες και ανυπομονούσαν για τη συνέχεια.


Κάπου εκεί ξανάρχισε. Το ίδιο έργο σε επανάληψη. Για να μην τα πολυλογούμε, ξανά και ξανά η ίδια εσωτερική περισυλλογή, η ίδια σιωπή και τα ίδια, ίσως και πιο δυνατά χειροκροτήματα, η ίδια αμηχανία στις διακοπές. Ακόμα και όσοι από τους γύρω είχαν ήδη συγκινηθεί από αυτό τον άνθρωπο, δεν είχαν αναρωτηθεί τι ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του και τι ακριβώς συνέβαινε μέχρι τότε εκείνο το βράδυ, μόνο ζούσαν αυτές τις στιγμές σαν επαναλαμβανόμενα ηλεκτροσόκ.


Κάπου εκεί η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο άλλος. Κάθισε δύο τραπέζια πιο πέρα, με το ίδιο χαμόγελο που είχε και ο πρώτος, αν και κανείς δεν το πρόσεξε. Χαιρέτησε τους παρευρισκόμενους χωρίς να κάνει πολύ θόρυβο, και χωρίς να παραλείψει κανέναν από όσους γνώριζε.


Κάπου εκεί ανάμεσα στα ηλεκτροσόκ, σηκώθηκε και πήγε δίπλα στον άλλο, διασταύρωσαν για λίγο τα χαμόγελά τους, και άρχισαν μαζί. Τα ηλεκτροσόκ έγιναν διπλά και πάλι επαναλαμβανόμενα.


Με ένα μυστήριο τρόπο, οι δυο αυτοί άνθρωποι, που δε γνωρίζονταν, βρέθηκαν σε δύο μονολόγους εσωτερικούς, σε έναν πρωτότυπο, απλό αλλά βαθύ διάλογο, με το ίδιο χαμόγελο, με το ίδιο μυστήριο για το τι συνέβαινε μέσα τους, ανταλλάσσοντας μόνο κλεφτές ματιές μεταξύ τους, προκαλώντας διπλή αμηχανία αλλά και ενθουσιασμό στους γύρω τους. Από το σημείο αυτό και μετά, λίγη σημασία έχει το τι συνέβαινε στο χώρο. Αυτοί οι δύο άνθρωποι συνέχισαν εκείνο το βράδυ, ώσπου η "συζήτησή" τους τέλειωσε λίγη ώρα μετά, ακριβώς όπως άρχισε, με δυο χαμόγελα μεταξύ τους.


Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία της συνάντησής τους.


Είναι σίγουρο ότι ο καθένας από τους παρευρισκόμενους, θα σας πει μια διαφορετική ιστορία για όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ. Για μία τυχαία ευχάριστη συνάντηση, για όσα είχαν προηγηθεί αυτής, για άλλα γεγονότα που συνέβησαν στο χώρο εκείνη τη βραδιά. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να μη θυμούνται τις λεπτομέρειες, κάποιοι άλλοι μπορεί να μην πρόσεξαν καν την ουσία τους.


Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά τι είναι αυτό που τους συνέδεσε σε αυτή τους τη συνάντηση.


Ανεξαρτήτως του πώς κυλά ο χρόνος, υπάρχει πάντα η προσωπική αναζήτηση του ανθρώπου προς την ευτυχία, όπως αναφέρθηκε στην αρχή. Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που, είτε το έχουν συνειδητοποιήσει είτε όχι, έχουν από τη φύση τους ανοιχτό, ή πιο ανοιχτό το δρόμο προς την ευτυχία. Αυτός ο δρόμος βέβαια, ούτε ορθάνοιχτος είναι, ούτε ίδιος για όλους, ούτε μονόδρομος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολλοί, ούτε φωνακλάδες, ούτε σπεύδουν να διακηρύξουν τον τρόπο με τον οποίο ανοίγει αυτός ο δρόμος. Μόνο περπατούν και στα βήματά τους χαρίζουν χωρίς να εξηγούν, χωρίς να προσέχουν και χωρίς να φοβούνται να περπατήσουν. Γι αυτό δεν αναζητούν το βλέμμα των άλλων όταν αρχίζουν και γι αυτό δε μιλούν πολύ. Γι αυτό δε διστάζουν να μιλήσουν χωρίς να αναγκάζουν τους άλλους να σιωπούν, μόνο τους κάνουν να ακούν σιωπηλοί από μόνοι τους. Γι αυτό εύκολα πολλές φορές ξεχνούν, για λίγο ευτυχώς τη φύση τους, μιας και όπως είπαμε ούτε γι αυτούς και κυρίως για όλους τους υπόλοιπους, ο δρόμος αυτός δεν είναι εύκολος.


Αυτοί οι άνθρωποι είναι σπάνιοι, είναι ωστόσο ανάμεσά μας, κι ας μη τους βλέπουμε. Είναι ακόμα πιο σπάνιο να συναντηθούν μεταξύ τους, ή μάλλον είναι ακόμα πιο δύσκολο όλοι εμείς να το συλλάβουμε.


Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος σε τέτοιες περιπτώσεις σταματά να εξελίσσεται, όπως και στην ιστορία μας, σε ευθεία γραμμή, μόνο γυρίζει σε κύκλους. Αυτός είναι ο λόγος που βρισκόμαστε πιο κοντά στην ευτυχία. Αυτός είναι και ο λόγος που αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε αυτό τον κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος τέλος που αξίζει κανείς να κάνει ό,τι μπορεί γι αυτούς, όταν χρειαστεί, αντί να προσπαθεί να τους προσγειώσει στη δική του πραγματικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι απλά μας κάνουν καλύτερους.


Ευχαριστούμε.