Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο. 

Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας, ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας. 

Θα δεχόσασταν τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας. 

Θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας. 

Πολλούς από τους πόνους τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που με αυτό, ο γιατρός που είναι μέσα σας, θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας…

 

(από το "ο κήπος του προφήτη", του Χαλίλ Γκιμπράν)