Γεια σας.

Σας γράφω μετά από καιρό για να σας πω ότι βαρέθηκα.

Ο φόβος είναι ανθρώπινο συναίσθημα. Όταν οι άνθρωποι φοβούνται, είναι κατά πάσα πιθανότητα ευαίσθητοι. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι, βρίσκονται πιο κοντά στη ανθρωποσύνη τους, καταλαβαίνουν πιο εύκολα το ότι αυτή καταπατιέται. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι χρήσιμοι για όλους και ως εκ τούτου ευαισθητοποιημένοι σε ζητήματα που συχνά ξεχνιούνται. Προκαλούν κοινωνικές πιέσεις και αυτά έρχονται στην επιφάνεια, γίνονται κτήμα περισσότερων. Ο φόβος όμως δεν οδηγεί πάντα στην ευαισθησία, ούτε στην ευαισθητοποίηση. Είναι επίσης και συνήθεια. Ο φοβισμένος άνθρωπος, είναι συχνά χρήσιμος, όχι τόσο στην ανάδειξη της καταπίεσης, αλλά στη διαιώνισή της. Ο φοβισμένος, ειδικά όταν δε συνειδητοποιεί το φόβο του, αναπτύσσει επιχειρήματα για τη φυσιολογικότητα του φόβου του, προσπαθεί με άλλα λόγια να μας εξηγήσει το φόβο του, αλλά και να μας πείσει για το δικό μας, ακόμα και αν δε μας έχει κατακυριεύσει, ακόμα και αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτόν.

Η άγνοια είναι επίσης μία συνηθισμένη ανθρώπινη κατάσταση. Στους ανθρώπους αρέσει να μαθαίνουν, να βελτιώνονται, να αναπτύσσουν ικανότητες. Μεγάλο μέρος της ζωής τους, τους απασχολεί η κάλυψη αυτού του κενού, της άγνοιας και γενικά η απόκτηση της γνώσης, είτε για την προσωπική τους αυτοπραγμάτωση, είτε για σκοπούς σοβαρούς αλλά εφήμερους, όπως την εξειδικευμένη συνήθως επαγγελματική τους αποκατάσταση. Η άγνοια ωστόσο αποτελεί και δικαιολογία. Χρησιμοποιείται συχνά για να δικαιολογήσει την ανικανότητα, κυρίως την τεμπελιά του μυαλού, την παραίτηση, όχι μόνο από το να μαθαίνει ή να πληροφορείται και κατ επέκταση  να αυτοπραγματώνεται. Χρησιμοποιείται επίσης για να υποδηλώσει τη συνενοχή ή το άλλοθι, από τη γενικότερη κατάσταση, την καταπίεση που αναφέραμε προηγουμένως.

Ένα επίσης ανθρώπινο γνώρισμα είναι η κούραση. Η αυτοπραγμάτωση, η γνώση και η επιβίωση, προϋποθέτει τον κάματο, το να προσπαθήσεις για κάποιο σκοπό, να πετύχεις κάποιο στόχο. Η σωματική ή πνευματική προσπάθεια,  επιφέρει την κούραση, ως εκ τούτου αναγκαία κρίνεται η διακοπή, η ανάπαυλα και η ανάπαυση, αποτελεί σίγουρα δικαίωμα του καθενός, ειδικά όταν η καταπίεση τείνει να τη μηδενίσει, όταν οι ρυθμοί της ζωής είναι πολύ υψηλοί. Είναι πολλές φορές εποικοδομητική η διακοπή και ο επαναπροσδιορισμός των στόχων ή του τρόπου να τους πετύχεις. Οι άνθρωποι λοιπόν σταματάνε. Προσοχή όμως εδώ. Η εποικοδομητική συμβολή της διακοπής, δεν υπερσκελίζει την προσωρινότητα της. Συχνά η διακοπή έχει άγνωστο ίσως και μόνιμο τέλος. Ακούγεται μάλιστα πως η ιστορία τέλειωσε, ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο, ή ακόμα πως καλά είμαστε εδώ και καλό είναι να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Ένα βασικό μέσο αντίληψης και επαφής με την πραγματικότητα, είναι τα μάτια, η όραση. Πολλά από τα προηγούμενα γνωρίσματα, της γνώσης, της αντίληψης καθώς και της κούρασης, σχετίζεται με την αίσθηση της όρασης. Τα μάτια λοιπόν, επίσης κουράζονται ή συνδέονται με τη σωματική ή πνευματική κούραση ή και με την παραλαβή της γνώσης, επομένως είναι εύλογο να κλείνουν, να συμβάλλουν και αυτά στην ανάπαυση, στη διακοπή. Τα μάτια ωστόσο δεν αποτελούν το μόνο τρόπο για να δει κανείς. Μπορεί να είναι ανοιχτά, ωστόσο να μη βλέπουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, όσα συμβαίνουν γύρω μας.  Μπορεί τέλος, με κλειστά ή ανοιχτά μάτια, να αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα,  προκειμένου να μένουμε στη δική μας, ή μάλλον να επιμένουμε να δούμε τη δική μας, βγάζοντας περιορισμένα ή βολικά συμπεράσματα.

 

Πόσες φορές ακούμε το εξής: "Δε βαριέσαι". Η βαρεμάρα,  αποτελεί αν όχι γνώρισμα, σίγουρα ανθρώπινη εφεύρεση. Συνδέεται με τη σειρά της με όλα τα προηγούμενα γνωρίσματα, προβάλλει επικαλούμενη την ανάπαυση, την παραίτηση, την παύση, την περιορισμένη ή υπερβολικά αναπτυγμένη, έστω και στρεβλή αντίληψη, και μαζί με όλα τα παραπάνω, τροποποιεί, ή διαμορφώνει την κλίμακα του εφικτού, μιας και βαριέται κανείς να προσπαθήσει για κάτι μάταιο, δύσκολο ή περιττό. 

Η βιασύνη δεν αποτελεί έμφυτο ανθρώπινο γνώρισμα, αποτελεί ωστόσο υποχρέωση, στα πλαίσια των ρυθμών ζωής. Σε ένα κόσμο που μετριέται με συντελεστές απόδοσης και κυρίως με το χρόνο, το να βιάζεσαι  να προλάβεις, να τελειώσεις, να πας παρακάτω, να συμπεράνεις, να προηγηθείς, θεωρείται προτέρημα. Η βιασύνη ωστόσο συνειδητά και ασυνείδητα, διευκολύνει όλα τα προηγούμενα. Όταν βιάζεσαι, είναι πιο πιθανό ή πιο εύκολο, να βαριέσαι, να μη βλέπεις, να παραιτείσαι, να μην καταλαβαίνεις καθώς και να διατηρείς ή και να μεγαλώνεις τους φόβους σου.

Αν τα παραπάνω αποτελούν ένα εύλογο μέρος της πραγματικότητας, ή έστω μια ολοκληρωτικά ή σχετικά υποκειμενική εκδοχή της, θα ήθελα κάπου εδώ να με συγχωρήσετε .Η αλήθεια είναι πως η διάγνωση με πιθανούς αφορισμούς, είναι πολύ πολύ συνηθισμένη στις μέρες μας. Ίσως σας πίκρανα, ίσως βγάζετε το συμπέρασμα πως σκοπός των παραπάνω είναι να αναπαραχθεί το αδιέξοδο ή να αποποιηθώ των ευθυνών μου κάνοντας κριτική στους άλλους και μέχρι εκεί. Όμως δεν υπάρχει μεγαλύτερο ανθρώπινο γνώρισμα από την εμπιστοσύνη.  Η εμπιστοσύνη σε όσους βρίσκονται ή θα βρεθούν κοντά σου, αλλά και στον εαυτό σου, βοηθά στο να μη βαριέσαι, στο να σταματάς για να ξεκινήσεις ξανά, βοηθά στο να μη βιάζεσαι, ή να βιάζεσαι όταν πρέπει, βοηθά στο να μη σταματάς να θες να καταλαβαίνεις και ως εκ τούτου να καταλαβαίνεις, βοηθά επίσης στο να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Βοηθά πάνω από όλα στο να μην καταπιέζεσαι, ή έστω να προσπαθείς, να μη φοβάσαι μιας και δεν είσαι μόνος σου,  να λες, να πλησιάζεις και να βλέπεις την αλήθεια όσους είναι μαζί σου ή απέναντί σου, με άλλα λόγια να μην υποτάσσεσαι στην κλίμακα του εφικτού και του μη εφικτού. Αυτή λοιπόν είναι και η μεγαλύτερη βαρεμάρα, που δεν αφορά τους άλλους αλλά εμένα. Βαριέμαι να νιώθω συλλήβδην ένοχος ή ενοχικός. Βαριέμαι να εμπιστεύομαι όλο και λιγότερο. Βαριέμαι να περιμένω.