Αρνιέμαι να μην υπολογίζομαι στα νούμερά σας, να θεωρείτε και να θεωρείται, ότι δεν υπάρχω, παρά μόνο αν βολεύω τα σχέδιά σας, τους σκοπούς σας, τις μεθοδεύσεις και τα οφέλη σας.

 

Αρνιέμαι να υπολογίζομαι ως ένα από τα νούμερά σας, ως φορολογικό μέγεθος, ως πηγή εσόδων και ως εκ τούτου, να μετριέμαι με δείκτες και συντελεστές απόδοσης, κατά το δοκούν και το βολεύειν.

 

Αρνιέμαι να μιλάτε εξ ονόματός μου, όταν επικαλείστε την κοινωνία, τη νεολαία, τους εργαζόμενους ή τους ανθρώπους γενικότερα, για να χαράξετε τις πολιτικές σας κομπίνες, που όλες γίνονται τάχα μου προς όφελός μου, εμού του αχάριστου.

 

Αρνιέμαι να μιλάτε εξ ονόματός μου, όταν δήθεν εγώ είμαι ο λόγος που τα πράγματα δεν πάνε καλά, συνήθως λόγω των πολιτικών, έτσι ώστε να πετάξετε το μπαλάκι και την όποια ευθύνη από πάνω σας, παίζοντας τα ρέστα σας, επιστρατεύοντας ότι πιο χυδαίο υπάρχει στη φαρέτρα σας, τους κοινωνικούς αυτοματισμούς.

 

Αρνιέμαι να με δουλεύετε, όταν τάχα μου θυμάστε αυτούς που αντιστέκονται,  να τους βάζετε απέναντι ή ακόμα χειρότερα να ανακατεύεστε μεταξύ τους και να μασκαρεύεστε τη μάσκα της δήθεν αντίστασης, θολώνοντας τα νερά και το μόνο με το οποίο με φλομώνετε είναι το δηλητήριο, η αμορφωσιά και ο σκοταδισμός σας.

 

Αρνιέμαι να ακούω λόγια και θεωρίες που φυτρώνουν εναγωνίως από την πολιτική σας κατάθλιψη, ή μάλλον την απουσία πολιτικής, μιας και τα πράγματα δυσκόλεψαν ξαφνικά, μιας και τέλειωσαν δήθεν οι απαντήσεις.

Αρνιέμαι να ακολουθήσω μέθοδες και λόγια μασημένα, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει γύρω, μιας και η πολιτική πράξη και η πράξη γενικότερα, απέκτησε ξαφνικά μια εσάνς αυτοϊκανοποίησης, ανεξαρτήτως παραλήπτη και σκοπού.

 

Αρνιέμαι την ίδια στιγμή να διαγράψω την εμπειρία που ήδη υπάρχει, συλλογική και ατομική και να επιλέξω ή να υποταχθώ στον αγνωστικισμό, στην αναζήτηση νέων ευρηματικών μεθόδων χωρίς παρελθόν, με αμφίβολο παρόν και συνήθως χωρίς μέλλον που δεν αφορούν κανέναν.

Αρνιέμαι να πιστεύετε ότι ξεμπερδέψατε με εμένα, μιας και έχετε, ή μάλλον αγοράσατε τον πλήρη έλεγχο. Όπως έλεγε και η γιαγιά μου, όλα εδώ πληρώνονται.

Αρνιέμαι να πέσω από τα σύννεφα, όταν η σαπίλα αναβλύζει από το έδαφος, όταν οι μπάτσοι δέρνουν, οι κλέφτες κλέβουν, οι ημέτεροι βολεύονται, λες και κανείς δεν το περίμενε.

Αρνιέμαι να σταματήσω να τραγουδάω, μόνο και μόνο γιατί οι τραγουδιστές, οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες, όπως και όσοι  από τους οποίους δεν έχετε να κερδίσετε, είναι για εσάς τρίχες στο ζυμάρι, μαύροι, ανύπαρκτοι και παράνομοι, όπως τολμάτε να ισχυρίζεστε.

 

Αρνιέμαι να αποδεχτώ πως σε  τούτη τη γη  υπάρχουν άνθρωποι λαθραίοι, άνθρωποι που θεωρούν τους άλλους λαθραίους και ακόμα περισσότερο να συνυπάρξω με τους δεύτερους.

 

Αρνιέμαι να σας χαρίσω, ούτε σπιθαμή από ότι δε σας ανήκει, από ότι χρόνια τώρα έχετε ληστέψει, από τον αέρα, τη γη, το νερό και κυρίως την αξιοπρέπειά μου.

Αρνιέμαι να μείνω μόνος μου, να αποδεχτώ την ατομική μου υπόσταση και ευθύνη όπως μας κουνάτε το δάχτυλο κι αυτό, όχι γιατί επιθυμώ να τσουβαλιαστώ κατά πώς σας βολεύει, παρά γιατί είμαστε περισσότεροι από εσάς.

Αρνιέμαι το ρεαλισμό σας και κάθε υποκινούμενο ρεαλισμό, όπως και κάθε δήθεν ατομική εκδοχή του που επιμελώς καλλιεργείτε.

Αρνιέμαι την αέναη αναζήτηση της ουτοπίας, ως μέσο διαχωρισμού και καθαρότητας, που ισορροπεί ανάμεσα στη ματαιότητα και το διαρκώς μέλλοντα χρόνο. Όσο και να σας βολεύει, ο μέλλοντας αργά ή γρήγορα θα γίνει ενεστώτας.

Αρνιέμαι  να ντρέπομαι που υπάρχω. Αρνιέμαι να χρησιμοποιώ έστω και μια λέξη από τα λόγια σας και γενικά να αποδεχτώ ότι μαζί πορευόμαστε, μαζί είμαστε ένοχοι, μαζί τα φάγαμε.

Αρνιέμαι τέλος να σταματήσω, να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό, ακόμα περισσότερο να αρνηθώ τη φύση και τη γονιμότητά μου, πνευματική και σωματική, ατομική και συλλογική.