Έζησα πολλούς ανούσιους θανάτους φτάνοντας στον υπέρτατο εξαγνισμό τις νύχτες.

Και ειδικότερα εκείνη ακριβώς την ώρα όπου οι σκύλοι γίνονται λύκοι, λαμβάνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους σαν τάξεις. Γκρίζοι ή άσπροι.

Θα μπορούσε κανείς να πει αργότερα πως αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας μου ή ότι πληρώθηκα να τα γράψω με σκοτεινό και απώτερο σκοπό να τρομοκρατήσω τον αποχαυνωτικό εγωιστικό ύπνο των ανθρώπων, ιδίως κατά τας μεσημβρινάς ώρας Ιουνίου Ιουλίου Αυγούστου.

Όμως παρακαλώ, παρακαλώ πολύ να με πιστέψετε, γιατί δεν υπάρχει εξευτελιστικότερος θάνατος από το να μη σε πιστεύουνε αυτοί που εσύ πιστεύεις. 

(από το "Ξύλινο παλτό" της Κατερίνας Γώγου)