Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε 

 Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους Αλλάξαν και των προαστίων οι ονομασίες  

Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.

Ποιός περιμένει την επιστροφή σου;

Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σ’ ομοιώματα,  

Είσαι ένας άγνωστος μες στο άγνωστο εκκλησίασμα  

Κι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους  

Ρίχνουνε στους αλλόγλωσσους κατάρες. 

Εσύ στους σκοτεινούς διαδρόμους χώσου  

Στις δαιδαλώδεις κρύπτες που δεν προσεγγίζει 

Ούτε φωνή αγριμιού ή ήχος τυμπάνου· 

 Εκεί δε θα σε βρουν. 

Γιατί αν σ’ αφορίσουν 

Κάποιοι —αναπόφευκτα— στα χείλη τους θα σε προφέρουν 

 Οι σκέψεις σου θ’ αλλοιωθούν, θα σου αποδώσουν 

Ψιθυριστά προθέσεις, θα σε υμνήσουν. 

Με τέτοιες προσιτές επιτυχίες θα ηττηθείς. 

Τεντώσου απορρίπτοντας των λόγων σου την πανοπλία  

Κάθε εξωτερικό περίβλημά σου περιττό  

Και της Σιωπής το μέγα διάστημα, έτσι,  

Τεντώσου να πληρώσεις συμπαγής.

("Αυτοί δεν είναι  οι δρόμοι" του Μανώλη Αναγνωστάκη)