Ω Χαρά, στα λαμπερά, ιερά νερά
σκέψης νέας, αντιφέγγει τ’ όραμά Σου.
Να φυτρώσεις των ανθρώπων ετοιμάσου τα φτερά.

Όχι αγέρας, μήτε σύννεφο χρυσό
που τα μάτι’ αλληθωρίζουν να τοξεύουν.
Χέρια μπρούντζινα στο μπρούντζο Σε λαξεύουν κολοσσό.

Δεν προσέχεις του ζητιάνου το κερί
στα φαράγγια που δακρύων κυλούσε κρήνη
των θαυμάτων Σου θ’ ανθίσουν τώρα οι κρίνοι δροσεροί.

Τους πυλώνες που τους κράτησαν κλειστούς
– σκλάβα, Εσύ που με θεό Σ’ είχαν κοιμίσει –
τους γκρεμίζουν αλαλάζοντας τα μίση με λοστούς.

Στων ονείρων τους ναούς γονατιστοί
σε δεήσεις δεν σταυρώνουνε τα χέρια.
Έχεις όποιον τους λυγμούς κάνει μαχαίρια
εραστή. […]

Ω Χαρά, θα Σ’ αντικρίσουν οι θνητοί
με το βλέμμα της αγάπης, με το στόμα,
που φιλιέται και φιλά, του ηλίου τ’ όμμα
θ’ ανοιχτεί.

Ω Νιότη, ω Χαρά,

Σου σπέρνονται οι κάμποι
μ’ αστέρων σπορά,
και λιώνει την κάμπη
το φως του Βορρά. […]

Ο κόσμος ορθός
με στόματα χίλια
θα ψάλλει καθώς
μ’ ενός μόνο χείλια,
σαν ένας ανθός.

Θα γλείφει τη γη σαν κύμα η γαλήνη,
την κάθε πληγή με φως θα ξεπλύνει
κρυστάλλων πηγή.

Ω πρώτη Χαρά

(απόσπασμα από το "Ωδή στη Χαρά" του Γιάννη Ρίτσου)