Έλα γλυκέ, κι αν φτάνει η νύχτα
και το σκοτάδι δε σ’ αρέσει,
αστέρινο θαμπό στεφάνι
η αγάπη μου θα σου φορέσει. Στο ταραγμένο μέτωπό σου
αργά τα δάχτυλα θα σύρω
κι’ ό,τι είναι πάθος στην καρδιά σου
θ’ ανθίσει δάκρυα και μύρο.

Θα σου καρφώσω ένα λουλούδι
τ’ όνειρο πάνω στην καρδιά σου,
θα πλέξω τα ξερά τα φύλλα
με τα κατάχλωρα μαλλιά σου.

Το δέσμιο πόθο μου θ’ αφήσω,
μια πεταλούδα ναρκωμένη,
κ’ έτσι στα χείλη σου θα νιώσεις
κάτι σαν γύρη να σου μένει.

Έλα γλυκέ κι ας φτάσει η νύχτα.
Θα φέγγει η νιότη σου με θλίψη
το σκοτεινό να υφαίνω πέπλο
που ηδονικά θα με καλύψει.

 

("Έλα γλυκέ", της Μαρίας Πολυδούρη)