Φυσά. κανένα νέφαλο ο ουρανός δεν έχει.
Βρέχει μόνο για κείνονε  που τ' άστρα τα κατέχει.
Μα 'ναι βροχή αλλιώτικη  δε θέλει να γλιτώνει.
Δε θέλει η ώρα να περνά, ούτε να ξημερώνει.
Πετά ψηλά χωρίς φτερά, παλεύει με τα χέρια.
Πέφτει μαζί με τη βροχή, ανάμεσα στ' αστέρια.
Θέλει να γίνει ολόβρεχτος  στης νύχτας το σκοτάδι.
Να μη στεγνώσει απ' το φως που βρέχει μες στο βράδυ.  
Όταν φυσά είναι σωστό άνθρωπος να πετάει.
Πάει μακριά, φτάνει ψηλά, μα πίσω εδώ γυρνάει.
κι όποιος θαρρεί πως κάτεχε τ' αστέρια να μετρήσει
Σταγόνες πόσες η βροχή; ας μου το μαρτυρήσει.