Μέσα στη νύχτα προσδοκάς να έρθει μεσημέρι.

Να βγει ο ήλιος, να'ρθει φως, ξημέρωμα να φέρει.

Κι όσο το φως δεν έρχεται, κι όσο κι εσύ πασχίζεις,

τη νύχτα εσύ αναπολείς, σκοτίδι συνηθίζεις.

Κοίτα λοιπόν για να μπορείς το φως να καταλάβεις,

τα μάτια να ΄ναι ανοιχτά κι εσύ να μεταλάβεις.

Να καταλάβεις πως το φως δεν το γεννάει η μέρα

δεν είν΄ο ήλιος που φωτά το σκοτεινό αέρα.

Μον' είναι το στομάχι σου, τα σπλάχνα σου τα ίδια,

που φως γεννούν σαν τη φωτιά μέσα  στ'αποκαΐδια.

Κι εκεί που εσύ αναπολείς και είσαι στο σκοτάδι,

λάμπει θαρρείς το μέσα σου, παίρνει φωτιά το βράδυ.

Πρέπει λοιπόν εσύ να δεις. Να μάθεις. Να γεννήσεις.

Μονάχα εσύ 'σαι που μπορείς το φως να αναστήσεις.