Στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένος. Κοίτα πόσο
μικρό ‘ναι, εκεί: το τελευταίο χωριό των λέξεων,
και πιο ψηλά, μα πόσο, επίσης, μικρό, ένα στερνό ακόμη
υποστατικό αισθήματος. Το διακρίνεις;
Στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένο. Πετρένιο
έδαφος, κάτω απ’ τα χέρια. Κάτι τι, βέβαια, ανθίζει
εδώ, μέσα από βουβό βάραθρο φυτρώνει,
τραγουδώντας, ανήξερο γρασίδι. Αλλά όποιος ξέρει;
Αχ, αυτός άρχισε να γνωρίζει και σωπαίνει
τώρα, στα βουνά της καρδιάς εκτεθειμένος.
Εκεί τριγυρίζει, βέβαια, με σώα συνείδηση, κάτι,
κάποιο, με σίγουρο πόδι, ζώο βουνίσιο,
αλλάζει θέση, κοντοστέκεται. Και το μεγάλο
προφυλαγμένο πουλί, κάνει κύκλους, γύρω
απ’ την αγνή άρνηση των λόφων.- Μα
απροφύλακτο εδώ, στα βουνά της καρδιάς επάνω…

 

(«Στα βουνά της καρδιάς», του Ράινερ Μαρία Ρίλκε)