Να ταξιδεύεις θες
Ν’ αφήνεις πίσω τη ζωή σου
Να βρεις μιαν άλλη
Μα όπου και να πας πάλι θα φεύγεις
Θα φοράς το νυφικό της Οφηλίας
Και θα φεύγεις
Τάσεις φυγής σε δυναστεύουν…
Και γω χωρίς ποτέ να ‘χω ταξιδέψει
Έστω ναύτης
Σε τσακισμένο όνειρο
Σε μεθυσμένο τρεχαντήρι
Μένω εδώ…

Σε μένα, βλέπεις, τα φεγγάρια
Δε μιλάνε για ταξίδια…
Σε βλέπω να φεύγεις
Με το λυγμό μου σου φωνάζω
Πού πας; Πού μ’ αφήνεις;
Αν μου φύγεις
Της ζωντάνιας σου το φέγγος
Θα μου λείψει
Κι άλλο αστέρι
Δεν έχω από σένα
Στάσου μια στιγμούλα
Στάσου…
Θα περπατήσω στα κύματα
Του αγέρα που είσαι
Και θα σε φτάσω
Να σου χαρίσω ένα λουλούδι θέλω
Ένα «μη με λησμόνει»
Κι ύστερα φεύγεις…

Και τώρα που μόνος μένω
Καθώς χάνεσαι οπτασία στα νέφη
Θέλω να σου πω
Πως στα ταξίδια σου
Μια θλίψη πάντα διακρίνω
-αυτή μην τάχα θες ν’ αφήνεις πίσω;-

Κ’ είναι η θλίψη σου
Στα μύχια σου χωμένη
Και σε τραβάει και χάνεσαι
Σ’ ονείρωνε δαιδάλους…
Αχ, του μυχού τα μυστικά σου δείξε μου
Να βυθιστώ στη δύνη τους και γω μαζί τους
Το ψέμα, την αλήθεια σου να δω
Και πάρε με μαζί σου…
Σε βλέπω πάλι να φεύγεις
Αέρινη, κρινόλευκη
Και το λυγμό μου
Στη γλώσσα του ανέμου ακουμπώ
Να σου τον πέμψει
Αν ποτέ γυρίσεις
Θα ‘μαι εδώ να περιμένω
Μόνος, καταμόναχος
Με τη θύμησή σου
Με τη γλυκόπικρη γεύση

Του λειψού φιλιού στα χείλη

("Σε βλέπω να φεύγεις...", του Γιάννη Π. Τζήκα)