Ντρέπομαι.

Ντρέπομαι που προσπαθώ να είμαι ισχυρός. Που ανατρέφομαι να επιβάλλω τη δύναμή μου. Ντρέπομαι που ασκώ εξουσία στους δήθεν αδύναμους. Ντρέπομαι που έχω ανάγκη να ορίσω τους αδύναμους, προκειμένου να θεωρηθώ δυνατός. Ντρέπομαι που ανταγωνίζομαι, που ασκώ βία, σωματική, λεκτική και ψυχολογική. Ντρέπομαι που έχω συνηθίσει ένα περιβάλλον βίας, στο οποίο προσπαθώ να με τοποθετήσω. Ντρέπομαι που κρύβω επιμελώς πως κι εγώ κρέμομαι, εξαρτιέμαι, είμαι αδύναμος.   Ντρέπομαι που είμαι ένας κρίκος που αναπαράγει την εξουσία σαν αρετή και αξίωμα. 

Ντρέπομαι που προσπαθώ να έχω. Ντρέπομαι που κατακτώ, που αγωνιώ να αποκτώ όλο και περισσότερα. Ντρέπομαι που το θεωρώ αυτοσκοπό όλο αυτό. Ντρέπομαι που δε μου έμαθε κάποιος να σταματάω.  Ντρέπομαι που λυσσάω να αποδεικνύω πως ό,τι είναι γύρω μου μου ανήκει δικαιωματικά,  ότι μπορώ να το αποκτήσω ή ακόμα και να το αρπάξω. Ντρέπομαι που θεωρώ την απληστία μου πλεονέκτημα.

Ντρέπομαι που προσπαθώ να μην ξέρω. Που αντιμετωπίζω τη γνώση ή την παιδεία γενικότερα ή ως μια ευκαιρία να βγάλω φράγκα, να βρω δουλειά, ή ως κάτι εντελώς άχρηστο, πάντα για τον ίδιο σκοπό.  Και στις δύο περιπτώσεις, που προτιμώ να ποτίζω με τις γνώσεις το πορτοφόλι από την ψυχή μου. Ντρέπομαι που σνομπάρω το ενδεχόμενο να καλλιεργηθώ, να μορφωθώ, να μάθω. Ντρέπομαι που πιστεύω πως όσα πρέπει να ξέρω βρίσκονται στην οθόνη του κινητού μου. Ντρέπομαι που μιλάω συνεχώς, που έχω άποψη για όλα, μόνο και μόνο προκειμένου να κρύψω την άγνοια και την απαιδεψιά μου.

Ντρέπομαι που  προσπαθώ να μη νιώθω.  Που χτίζω τείχη γύρω μου. Ντρέπομαι που  φέρνω τους άλλους στα πόδια μου, στα μέτρα μου, που τους συγκρίνω με τον εαυτό μου. Ντρέπομαι που βλέπω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο, που το θεωρούν φυσιολογικό. Ντρέπομαι  που ζω αδιάφορα, που αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους προκειμένου να νιώσω ασφάλεια. Ντρέπομαι που  προκειμένου να μην αφήνω τους άλλους να με πληγώσουν, δε διστάζω να τους πληγώσω εγώ. Ντρέπομαι που αρνιέμαι να πω τι νιώθω, τι θέλω, έστω και στον εαυτό μου.

Ντρέπομαι που προσπαθώ να κρύψω το φόβο μου. Ντρέπομαι που κάνω τα πάντα για να μη χαλάω την εικόνα μου, που κάνω ότι δε βλέπω όσα διαψεύδουν τη θέση και το κύρος μου. Που πασχίζω να αποδείξω ότι είμαι επαρκής, ότι ξέρω πώς να φερθώ, ότι ξέρω πώς πρέπει να φέρομαι, πώς πρέπει και κυρίως πώς δεν πρέπει να νιώθω. Ντρέπομαι που πλασάρομαι ως γενναίος, σκληρός, που απεχθάνομαι να φανώ ευαίσθητος, που χλευάζω τους ευαίσθητους.

Ντρέπομαι που προσπαθώ να σωπαίνω. Ντρέπομαι που επιλέγω να υπηρετώ αντί να αντιστέκομαι. Που δε μιλάω. Που προσπαθώ να συρθώ πίσω από τα εκάστοτε κυρίαρχα συμφέροντα, να τα υπηρετήσω μήπως και σώσω το τομάρι μου. Ντρέπομαι που αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου μόνο ως ψηφοφόρο, οπαδό, πιστό. Που αναθέτω την ευθύνη στους άλλους. Ντρέπομαι που όσο και αν υποστηρίζω το αντίθετο, θεωρώ τον εαυτό μου περαστικό και αναλώσιμο. Ντρέπομαι που δεν καταλαβαίνω πως μόνο εγώ μπορώ να αλλάξω την κατάσταση μέσα και έξω μου.

Ντρέπομαι. Που δεν ντρέπομαι.