Κάποιοι λένε ότι τα προβλήματα γεννιούνται μαζί με τους ανθρώπους, αν και είναι περισσότερα ομολογουμένως από αυτούς. Σε αντίθεση  με τους ανθρώπους βέβαια, που αργά ή γρήγορα τελειώνουν, τα προβλήματα φαντάζουν αθάνατα.  

 

Μια ζωή έχω την αίσθηση ότι δε μπορώ να ζήσω χωρίς προβλήματα. Ότι δε μπορώ παρά να έχω πάντα προβλήματα.  Συνηθίζω να τα ανέχομαι, να τα αφηγούμαι, να τα αντέχω. Παινεύω μάλιστα τον εαυτό μου όταν καταφέρνω να αντέχω. Δε σταματάω όμως εκεί. Δεν καταλαβαίνω, ή μάλλον δεν καταλάβαινα ότι με αυτή την οπτική, το μόνο που μπορούσα ή που επέλεγα να κάνω είναι ή να θεωρώ ότι τα προβλήματα είναι μόνο δικά μου, ότι είμαι μόνος μου, ότι κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει, ή να φτάνω στο εντελώς αντίθετο άκρο, να μεταθέτω τα προβλήματά μου στους άλλους (ειδικά δια μέσω της αφήγησης ή της ανάλυσης). Μια ζωή μετράω τη ζωή και το μπόι μου με τα προβλήματά μου για υποδεκάμετρο.

 

Υπήρξαν περίοδοι που είμαι και κυρίως φαινόμαι χαρούμενος. Είναι τότε που ξεχνάω τα προβλήματα, που ερωτευόμαι ή που ζω ανέμελα. Τότε που ομολογώ ότι είμαι ευτυχισμένος. Η χαρά του να ξεχνάς, ή να κάνεις ότι δεν έχεις προβλήματα, να ζεις πέρα και πάνω από αυτά. Για να πω την αλήθεια, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι είμαι άνθρωπος που σκέφτομαι πολύ και παίρνω τοις μετρητοίς και την παραμικρή λεπτομέρεια, αυτή η εκδοχή του εαυτού μου, του ανέμελου, ειδικά σε σχέση με τον προβληματισμένο που περιγράφω από πάνω,  αυτού που έδινε την εικόνα του μονίμως θλιμμένου και πολλές φορές σνομπ, ήταν και είναι πολύ πιο ευχάριστη, τόσο σε μένα όσο και στους γύρω μου. Υπάρχουν αρκετοί που συνήθιζουν να μου λένε ότι έτσι πρέπει να είμαι, φωτεινός και χαρούμενος.

 

Είναι μεγάλη αρετή να βλέπει κανείς τις εκδοχές του εαυτού του και να επιλέγει μία από αυτές. Είναι σπουδαίο να συνειδητοποιεί τη θέση του, να αποζητά στήριξη. Είναι σημαντικό, για να το πω πιο απλά το να μπορείς να λες πώς δε θες να είσαι, πώς θες να είσαι και να προσπαθείς να φτάσεις εκεί. Είναι σημαντικό να διακρίνεις τι είσαι, τι θα ήθελες να είσαι, τι δεν είσαι και να αποδέχεσαι ή να απορρίπτεις αυτό που ζεις προκειμένου να το αλλάξεις. Έχω δυσκολευτεί πολλές φορές να καταλάβω έγκαιρα κάτι ή όλα τα παραπάνω. 

 

Τελευταία, παρατηρώ πως δυσκολεύομαι όταν ακούω ότι κάποιος δεν είναι όπως θα ήθελε να είναι, ότι κάτι δεν του φτάνει, ότι κάτι αποζητά που δεν έχει, ειδικά όταν σχετίζεται αυτό μαζί μου. Και θα ήθελα να σταθώ λίγο σε αυτό. Μου είναι εύκολο, αν αναλογιστεί κανείς την οπτική που έχω, ή που μάλλον είχα για τα προβλήματα, είτε να πανικοβάλλομαι και να θεωρώ τον εαυτό μου ανεπαρκή και υπεύθυνο, είτε να θυμώνω μιας και δε βλέπω τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, είτε να απογοητεύομαι και τελικά να φεύγω καταδιωκόμενος και απορριπτέος, επιλογές που και οι τρεις σχετίζονται με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τα προβλήματα και που περιέγραψα παραπάνω. 

 

Κατά βάθος νιώθω αδικημένος κάθε φορά που συμβαίνει αυτό. Πασχίζω τότε και μόνο τότε και συνήθως εκ των υστέρων να υπερασπιστώ τον εαυτό και τις επιλογές μου.  Δραματοποιώ την κατάσταση. Κάνω άσχημες σκέψεις και αυτοθυματοποιούμαι.  Και το κυριότερο, όπως είναι φυσικό και υπό αυτό το πρίσμα,  έχω συνηθίσει να πασχίζω να  δίνω περισσότερα και όσο πιο μόνιμα γίνεται, λες και οι άλλοι μου κάνουν χάρη που μου δίνουν σημασία, λες και αυτό θα με σώσει από την επόμενη αντίστοιχη κατάσταση. Έχω, ή μάλλον είχα ξεχάσει πώς είναι να έχεις όρια,  μιας και αναιρώ στην πράξη αυτό που συνηθίζω να λέω στους άλλους υπερήφανα, ότι σημαντικό είναι αυτό που δίνουμε από μόνοι μας. Είμαι εγώ ο ίδιος που έχω συνηθίσει ταυτόχρονα να τα δίνω όλα εκ των προτέρων και άνευ όρων.

 

Κάπου εκεί λοιπόν έρχεται η αποκάλυψη. 

 

Κατάλαβα πως όσο και να προσπαθώ να αναζητώ τον καλύτερο από τους ήδη υπάρχοντες εαυτούς μου, κάνω κύκλους.  Για να το πω πιο απλά, αυτογνωσία δεν είναι να παρατηρώ τις προηγούμενες εκδοχές του εαυτού μου και να τις προβάλλω στο μέλλον ή μάλλον αυτό δε φτάνει, δε μου φτάνει πια. Δε μου αρκεί να επιλέγω ανάμεσα σε προηγούμενες εκδοχές μου, πόσο μάλλον να με υπερασπίζομαι εκ των υστέρων. Φτάνω συνεχώς και ανά διαστήματα στο ίδιο σημείο, ανεξαρτήτως των καταστάσεων γύρω μου.

 

Κάπου εκεί κατάλαβα και αυτό, το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου: 

 

Δεν υπάρχουν προβλήματα, ή μάλλον για να το πω καλύτερα, δεν είμαι τα προβλήματά μου.

 

Είμαι εγώ. Είμαι όλα τα κομμάτια του εαυτού μου, της ψυχής και του σώματός μου που θυσιάζω για να αντέχω τα προβλήματά μου. Είμαι όλα τα κομμάτια που υποτιμάω, που φοβάμαι να πω, που παρακάμπτω μπροστά στα προβλήματα, στις δυσκολίες ή στις ανάγκες των άλλων. Και δε φταίνε οι άλλοι γι αυτό. Ούτε εγώ.  Δε σταματάω όμως εκεί.

 

Αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Αφήνω τη ζωή να με εκπλήξει, να ανατρέψει την προηγούμενη μου εντύπωση.  Μαθαίνω. Είμαι όλα τα κομμάτια μου που με κάνουν να γεννάω, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να είμαι δημιουργικός. Είμαι ένας κήπος ανεξερεύνητος που ούτε τα λουλούδια του είναι τα προβλήματα ούτε η  κηπουρική του είναι η διαχείρισή τους. Ζω αυτόνομα από τα προβλήματά μου, αφήνω τα λουλούδια μου να ανθίσουν, έχω πολλά. Ποτίζω τον εαυτό μου, το όλο μου εγώ, για να μαζέψω τους καρπούς του.  Ακόμα και ο καλύτερος από τους προηγούμενους εαυτούς μου δε μου είναι αρκετός. Αλλάζω. Και μοιράζομαι, όχι γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς ή για να νιώσω κι εγώ κάποια στιγμή ασφαλής, αλλά γιατί μου περισσεύει  το οξυγόνο που εγώ στο μεταξύ παράγω και επιλέγω πότε και με ποιον να το μοιραστώ.