(το παρόν κείμενο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου κειμένου "η μικρή ιστορία μου")

Σήμερα θα μιλήσω για τους φράχτες. 

Ο κήπος μου έχει αρχίσει να ανθίζει. 

Περπατώ μέσα του, ελέγχω τα όριά του, ανακαλύπτω κρυφές γωνίες, νέα λουλούδια, τον ποτίζω και μένω με τις ώρες εκεί. Έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να  τον κρατήσω καθαρό, έχω ακόμα πολλά να ξεφορτωθώ. Νιώθω ότι μπορώ να τον καταλάβω, να τον μυρίσω, να τον αισθανθώ, να με αισθανθώ να κερδίσω το χαμένο χρόνο. Βρίσκω νέα φυτά που μόλις φύτρωσαν, κλαδεύω τα υπάρχοντα για να δυναμώσουν, δίνω χώρο σε όλα, όσο περισσότερο αναλογεί στο καθένα. 

Περιμένω τις μέρες που έρχονται, τα όσα θα φυτρώσουν, περιμένω την έκπληξη. Διαπιστώνω φυσικά ότι έχω πολλή δουλειά ακόμα να κάνω. 

Ανακαλύπτω ταυτόχρονα ότι όσο πιο πολύ τα καταφέρνω, τόσο και όλο και πιο συχνά τα πράγματα δυσκολεύουν. Τα προβλήματά μου έρχονται και ξανάρχονται, αργούν να λυθούν, γεμίζουν την ψυχή μου με φόβο και με διάφορα ανάλογα συναισθήματα. Εγώ γυρίζω γύρω στον κήπο μου, τον καθαρίζω, χαζεύω τα λουλούδια του, προσπαθώ να μένω συγκεντρωμένος εκεί. Όσο κλεφτοπόλεμο και αν παίζω, κάνοντας ηρωικές εξόδους από τον κήπο, όσο και αν συμφιλιώνομαι μαζί τους, όσο και αν προσπαθώ να τα λύνω ένα ένα, αυτά παραμένουν εκεί ή έστω λιγοστεύουν με αργούς ρυθμούς. 

Δεν είμαι αχάριστος. Αισθάνομαι πως ο κήπος μου είναι το καταφύγιο μου. 

Είναι ένα ανάχωμα για να κρατήσω τα προβλήματά μου πιο μακριά. Είμαι εγώ που με είχα ξεχάσει.  Είναι ο χώρος που θα επουλώσω τις πληγές μου, που θα δυναμώσω. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το γεγονός αυτό είναι πολύτιμο και παρήγορο, μου δίνει ελπίδα για όσα έρχονται, ή μάλλον για όσα μπορούν να έρθουν.

Νιώθω ότι είμαι στο σωστό δρόμο.

Σκέφτομαι ωστόσο πως μένει κάτι ακόμα για να καταλάβω. Ξέρω ότι μπορώ να προσπαθώ να αντιμετωπίζω ή να αγνοώ τα προβλήματα που καραδοκούν απ' έξω, να τα εξαφανίζω ή να τα κρατάω μακριά και να κάνω τον κήπο μου όλο και πιο όμορφο.  Ξέρω πως μπορώ να χαίρομαι γι αυτόν, να απολαμβάνω την ομορφιά  και την θαλπωρή του. Όμως, όσο όμορφος και αν είναι ή αν γίνει ο κήπος μου, όσο σημαντική και αν είναι η ανακάλυψή  και επανάκτησή του, νιώθω ότι πάλι κάτι λείπει.

Θα πω την αλήθεια. Νιώθω πολιορκημένος. 

Νιώθω ότι, αντί να υπερασπίζομαι εμένα, τον κήπο, καταλήγω να υπερασπίζομαι το φράχτη. Νιώθω ότι πρέπει να αμύνομαι, να κρατάω σταθερά τα όριά του. Και όσο γοητευτική και αν φαντάζει η ιδέα της ασφάλειας που νιώθω όταν κρύβομαι μέσα του, όσο όμορφα και αν θα ένιωθα αν έμενα για πάντα εκεί, όση προστασία και αν αυτός μου παρέχει, όσο ανάγκη και αν την έχω,  δε μπορώ να ησυχάσω.

Αν με ρωτάτε, θέλω ο κήπος μου να μπορεί να απλωθεί, να ενωθεί  ή έστω να να συναντηθεί με άλλους κήπους που υπάρχουν εκεί έξω. 

Θέλω να νιώσω ελεύθερος. Αργά ή γρήγορα θα γκρεμίσω το φράχτη. 

Ίσως έτσι μπορέσω να αρχίσω κι εγώ τη μεγάλη μου ιστορία.