Ο φόβος είναι μια διαταραγμένη σχέση με το χρόνο. 

Πιο συγκεκριμένα είναι η αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει, ή μάλλον η απόφασή μου να τον σταματήσω. Όταν το κάνω, και χωρίς να το καταλάβω φυσικά την ώρα που το κάνω, στην πραγματικότητα δαιμονοποιώ το μετά.Το αρνούμαι. Πιο συγκεκριμένα, είτε θεωρώ ότι το μετά θα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, χωρίς όμως να έχει συμβεί ακόμα, είτε θεωρώ ότι δε θα υπάρξει μετά, ότι ήρθε το τέλος, ακόμα και αν τίποτα δεν το έχει προκαθορίσει αυτό. Με βάση αυτό, που επαναλαμβάνω ότι δεν το συνειδητοποιώ την ώρα που συμβαίνει, φοβάμαι. 

Και σα να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, επενδύω σε αυτό.

Δε μπορώ να αποφασίσω τι από τα δυό συμβαίνει, αν ο χρόνος τέλειωσε ή θα συμβεί το χειρότερο δυνατό. Από ένα σημείο και μετά επιλέγω να μη με απασχολεί κι όλας. Ακινητοποιούμαι και βυθίζομαι.  Σταματάω να ενεργοποιούμαι, χάνω την εμπιστοσύνη σε αυτό που μέχρι τώρα έκανα. Χάνω τη χρονική συνέχεια. Καταλήγω να μη θυμάμαι γιατί φοβήθηκα αρχικά, πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Και δε μένω εκεί. Κάπου εκεί, παίρνοντας διαζύγιο από την πραγματικότητα και τον εαυτό μου, ερωτεύομαι τη μοναξιά ή μάλλον τη μοναχικότητά μου. Θεωρώ ότι κανείς δε με καταλαβαίνει, ότι κανείς δε θα με καταλάβει και το κυριότερο, δε ζητάω βοήθεια.

Και αυτό μου έχει γίνει πια μοτίβο.

Επειδή όλα τα παραπάνω δεν τα βιώνω για πρώτη φορά και κυρίως επειδή ζούμε σε καιρούς που είναι εύκολο να φοβάται κανείς, αντί να σπάσω τη σχέση μου με το φόβο ή μάλλον να διατηρήσω τη σχέση μου με το χρόνο, κάνω μία ακόμα επιλογή, που επίσης δε συνειδητοποιώ: επιλέγω αυτό το γνώριμο μοτίβο, επιχειρώντας όχι να σπάσω τον εγκλωβισμό μου, αλλά να αντέξω περισσότερο κάθε φορά, να τα πάω καλύτερα από την προηγούμενη. Αντί δηλαδή να αποφασίσω να σταματήσω το φόβο, να διατηρήσω την ακεραιότητά μου, απλά προσπαθώ να αντέξω, να υποδεχτώ την κατάσταση με περισσότερη αντοχή και υπομονή. Όσο και αν προσπαθώ, φυσικά δεν τα πάω καλά.  Φέρομαι άσχημα. Αρνούμαι τη βοήθεια. Εμποδίζω ό,τι και όποιον προσπαθεί να με βοηθήσει. Εμποδίζω ακόμα και τον εαυτό μου όταν προσπαθεί να βγει από όλο αυτό. Νιώθω τύψεις. Βυθίζομαι κι άλλο.

Κάπως έτσι ο φόβος είναι ένα σπάσιμο της σχέσης μου με τη χρονική αλυσίδα.

Όλα είναι ένας κύκλος που από κάπου ξεκινάει, όσες φορές και να επαναλαμβάνεται. Όλα αρχίζουν από τη σχέση μου με το χρόνο. Όλα αρχίζουν τη στιγμή που αυτή η σχέση σπάει. Φυσικά είναι ανθρώπινο να φοβάμαι,κυρίως υπάρχουν λόγοι για αυτό, γεγονότα, συμπεριφορές και συνθήκες για να χάνω το κουράγιο μου. Φυσικά υπάρχει εξήγηση και όλα αυτά, όλα από κάπου αρχίζουν. Δεν επιδιώκω να γίνω αναίσθητος ή ήρωας, κανένα από τα δύο δεν είναι η λύση.

Σε αντίθεση με το φόβο που κάπου σταματάει, ακόμα και για να ξαναρχίσει λίγο μετά, ο χρόνος δεν τελειώνει. 

Το μετά, που για λίγο ή για πολύ αρνιέμαι, που κάνω ότι δεν το βλέπω, ή που φαντάζομαι ότι δε θα υπάρξει, θα υπάρξει, όσο πολύ κι αν φοβάμαι, όσο πολύ κι αν βυθίζομαι. Το θέμα με το φόβο, δεν είναι ούτε η συμφιλίωσή μαζί του, ούτε η άρνησή του, είναι η επίγνωση και κυρίως η αποδοχή του μετά. Δε μπορώ να υποσχεθώ ότι δε θα φοβάμαι, ούτε ότι δε θα ξαναφοβηθώ. Μπορώ όμως να προσπαθώ να αποκαταστήσω τη σχέση μου με το μετά, να συμφιλιωθώ μαζί του, να το προκαλέσω όποιο και να είναι, να αποφασίσω ότι θα το διαμορφώσω, να το οραματίζομαι, να ανυπομονώ σε κάθε περίπτωση γι αυτό.