Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ο ακροβάτης στον δεύτερο κύκλο:Ο ποιητής σταματάει να ανακατεύει την τράπουλα κι αρχίζει σιγά σιγά να μιλάει.


(Το παρακάτω κείμενο όπως και όλα τα κομμάτια του δεύτερου κύκλου είναι λόγια του ίδιου του  ακροβάτη που προσπαθεί να μιλήσει μόνος του πια)

Ο ακροβάτης που μόνος του  ισορροπεί μας κοιτάει από ψηλά.
Ακροβατεί. Όλοι τον κοιτούν παράξενα. Στις πλάτες του τα απομεινάρια μιας μέρας. Χρώμα μαύρο και κόκκινο. φτερά σπασμένα. Ανίκανα να πετάξουν. θυμίζουν μια προηγούμενη εποχή και μια επόμενη. Φθινόπωρο και φθινόπωρο. τότε που πέταγε ψηλά. Τον έστειλαν σε ένα πόλεμο που ποτέ δε βρήκε. πέταξε κόντρα. Ναι, κόντρα είναι η λέξη. Κόντρα στον εαυτό του. Κόντρα στον καιρό. Κόντρα στους άλλους.


Γύρισε πίσω. Τον πέτυχε βόλι. Βόλι θανατερό. Συνέχισε να πετάει. Ήταν μόνος. Είναι μόνος. Θα είναι μόνος. Κανείς δεν τον πρόσεξε. Κανείς δεν τον προσέχει. Όλοι θα τον θυμούνται. Ήρθε από μακριά σαν άλλος εξάγγελος.
Ο πρώτος ήταν ή ο τελευταίος;Τόσοι χάθηκαν άδικα πάνω στη δημιουργία. Και  ήταν και  λίγοι που έκοψαν τα σχοινιά απερριψαν δώρα και έμειναν για πάντα ψηλά...
Αυτός στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ από εδώ.

Και τώρα είναι πάλι εδώ.
Ο Ακροβάτης είμαι εσύ. Είσαι εγώ. Είναι εμείς. Είμαστε εσείς. Είσαστε εμείς. Όλοι βλέπουν εκεί ψηλά το είδωλό τους  σε ένα καθρέφτη. Ο ακροβάτης  σαν άλλος καιόμενος συγκλονίζει τα πλήθη.
Χωρίζει τον ποιητή στα δυο. Παίρνει τον ποιητή μαζί του.
Του δίνει τα σπασμένα του φτερά και πετάνε ξανά. Και οι δύο φεύγουν. Δεν έχουν τίποτα πίσω. Φοβούνται να γυρίσουν πίσω. Τίποτα δεν είναι ίδιο πια γι αυτούς εκεί κάτω. Καθώς πετάνε τα τραπουλόχαρτα πέφτουν από τις τσέπες του ποιητή. Σαν άλλη προμηθεακή φωτιά φτάνει από τους θεούς στους ανθρώπους. Τα κομμάτια της τράπουλας χάνουν το ένα το άλλο.
 Ο ποιητής σταματάει να ανακατεύει την τράπουλα.
Σταματάει να κρύβεται πίσω από το σπαθί του ρήγα, την καρδιά της ντάμας από αριθμούς και σύμβολα.
Εξόριστος πια, ο ποιητής μας λέει όχι αυτό που βλέπει στον αιώνα του, ο αιώνας του προηγούμενος δικός μας. Ο ποιητής σπάει τα είδωλα του καθρέφτη.Μιλάει απευθείας.Μας λέει την αλήθεια του.Αυτή που δεν πρόλαβε να πει. Αυτό που φοβήθηκε να πει κατάματα όσο ήταν εδώ. Αυτό που φοβηθήκαμε να πούμε από κοντά. Αυτό που σκεφτήκαμε χθες να κάνουμε και μετανιώσαμε γιατί δεν το  ζήσαμε.
Αυτό που θέλαμε να πούμε σε αυτούς που έφυγαν.Αυτό για το οποίο βοούσε η πραγματικότητα ενώ εμείς κλείναμε τα αυτιά μας.Και αυτό που περιμένουν τώρα είναι ένα σκοινί να σπάσει...

3 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάτι σχετικό (και απ' ότι φαίνεται, αφιερωμένο):

    http://koultourastointernet.blogspot.com/2011/07/blog-post_08.html

    Καλή συνέχεια, ή καλύτερα, αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή