Η βασική υπόθεση.
  "Το σήμα πληροφορίας και ο θόρυβος δεν περιέχουν κοινές συχνότητες, δηλαδή πληροφορία και θόρυβος είναι πλήρως διαχωρίσιμα στο πεδίο των συχνοτήτων"

Αυτή ήταν η φράση διάβαζε και ξαναδιάβαζε για χρόνια ,αλλά δεν είχε δώσει σημασία. Ήταν στην αρχή του βιβλίου. Και από τα πιο κατανοητά σημεία του. Κάθε φορά που θυμόταν αυτή τη φράση γελούσε. Θυμόταν μια ταινία που προσπαθούσε να δει ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Το “the party” του M.Brooks όπου πάντα έμπαινε αργά το βράδυ όταν ξέμενε στο σπίτι. Και πάντα κατάφερνε να δει μόνο την πρώτη σκηνή. Πάντα ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Πάντα σκεφτόταν πόσο καλή ταινία ήταν. Πάντα η ίδια σκέψη. Και πάντα από τα πολλά γέλια και λόγω της ώρας, οι τίτλοι τέλους έπεφταν πιο γρήγορα, ερχόταν ο ύπνος. Ε, αυτή η φράση ήταν κάτι σαν την πρώτη και μόνη σκηνή μιας πολυπαιγμένης κωμωδίας. Μόνο που σε αντίθεση με το πρόωρο γκρέμισμα του σκηνικού από τον γκαφατζή πρωταγωνιστή που χάλαγε την καλοκαιρινή ραστώνη του σπιτιού από τα γέλια, η βασική υπόθεση για τα ψηφιακά σήματα περνούσε απαρατήρητη.
Απαρατήρητη μέχρι εκείνη τη μέρα .Καφές βιβλίο και τσιγάρο. Είχε πάλι μπροστά την ίδια φράση. Και τότε πίσω από τις λέξεις άρχισαν να φαίνονται νοήματα που μέχρι τότε ήταν κρυφά. Διάβαζε και ξαναδιάβαζε την ίδια φράση. Μετά σηκώθηκε. Πήγε προς το παράθυρο και κοίταξε έξω, σαν κάτι να έψαχνε. Μετά έκατσε πάλι, έψαξε λίγο τη μουσική στο λάπτοπ. Όλα έδειχναν συνηθισμένα. Ακούει μουσική. Ψάχνει.
Τραγούδι πρώτο:
Κάποιος που κανένας δεν του μίλησε. Για κάποιο τρένο που το έχασαν και οι τρεις. Ποιοί τρεις; Δεν είναι κανένας άλλος εκεί. Μικρό τραγούδι. Λίγα λόγια. Λίγες σκέψεις. Τελειώνουν γρήγορα. Η μπαλκονόπορτα είναι κλειστή. Είναι λες και κρύβεται κάποιος απ' έξω.
Τραγούδι δεύτερο:
Ανοίγει τη μπαλκονόπορτα. Το μόνο που μπαίνει από τη μπαλκονόπορτα είναι κρύο. Ούτε ήχοι, ούτε φως. Προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Κάθε τοίχος και μια ιστορία. Κάθε αντικείμενο μια ιστορία. Η μουσική αλλάζει."Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω". Χαμογελάει. Μετά βιάζεται. Αλλάζει γρήγορα κομμάτι. Σκέφτεται. Βρίσκει το επόμενο.
Τραγούδι τρίτο και τελευταίο:
Άρχισε πια να σουρουπώνει. Ακούει τα πρώτα χτυπήματα στο πιάνο. Ανασκουμπώνεται. Στρίβει ένα τσιγάρο. Η πρώτη του σκέψη ήταν ότι το τραγούδι αυτό ,ακουγόταν τέρμα στο αυτοκίνητο, σε παλιές βόλτες σε άλλες εποχές. Τόσο απλό και  τόσο σύνθετο ταυτόχρονα. Ρίχνει μια γερή τζούρα στο τσιγάρο.
Το μυαλό του φεύγει από το δωμάτιο ,βγαίνει σαν το μικρό πετούμενο στο απέναντι σύρμα και κοιτάει μέσα. Μέσα από τη μπαλκονόπορτα. Τι βλέπει;
  Ένα δωμάτιο κόκκινο. Ένα κουτί με άσπρο καπάκι. Ένας άνθρωπος κρύβεται μέσα. Άλλοτε διογκώνεται και άλλοτε συστέλλεται. Κρυμμένος σε μια γωνιά. Κολλημένος στο παράθυρο. Είναι το κουτί που κλείνει τον καθένα, σαν ένα σκίτσο που είχε κάνει παλιά, με μια σειρα μπουκάλια και έναν άνθρωπο μέσα στο καθένα, τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά ταυτόχρονα.
Και ποια ήταν η αλήθεια τώρα; Ποιά ήταν η λύση; Η τάση για μια γενική μελαγχολία; Να έκανε αυτό που ήξερε καλά; Να κλειστεί στο κουτί, δηλαδή στον εαυτό του;
Και τότε θυμήθηκε ξανά τη φράση που διάβασε το πρωί. Αυτή με την πληροφορία και το θόρυβο. Η πληροφορία δηλαδή η ταυτότητα του καθένα. Και ο θόρυβος. Άλλοι θα μιλούσαν για το θόρυβο των ημερών, για το θόρυβο των πόλεων, για το θόρυβο των άλλων. Δεν ήταν έτσι.
Η πληροφορία και ο θόρυβος δεν είναι αντίθετα πράγματα μεταξύ τους. Θα έλεγε κανείς ότι ο θόρυβος είναι το αναγκαίο κακό της  πληροφορίας. Δε μπορεί να μεταδοθεί  πληροφορία χρήσιμη χωρίς να υπάρξει θόρυβος, δηλαδή παράσιτα, που τη μολύνουν, την αλλοιώνουν και μένει σε εμάς να βρούμε τους τρόπους να την «απολυμάνουμε».
Όμως εκτός από την ηθικοπλαστική αυτή εκδοχή υπάρχει και αυτή που είναι βγαλμένη μέσα από τη ζωή. Η πληροφορία είναι το αναγκαίο "κακό" του θορύβου .Κάπου δηλαδή πίσω από το «θορυβώδες» σήμα υπάρχουν κομμάτια πληροφορίας, αλήθειας . Και αυτό σημαίνει  ότι πρέπει  να ξεκαθαριστούν  ώστε να  προκύψει  η πληροφορία. Σημαίνει όμως και κάτι άλλο, λιγότερο προφανές και περισσότερο σημαντικό. Η πληροφορία, και ο θόρυβος, είναι πάντα εκεί. Σε όποια αναλογία και αν είναι.  Είτε εμείς είμαστε εκεί είτε τα παρατήσαμε και φύγαμε.
Αυτή είναι μια άλλη ίσως η πραγματική αλήθεια της βασικής υπόθεσης. Δεν είναι μια προϋπόθεση  για περεταίρω πράξεις και μελέτη η οποία παρουσιάζεται θεωρητική και εξιδανικευμένη. Αυτό που κατάλαβε εκείνη τη μέρα είναι ότι ό,τι  βρισκόταν γύρω του, το κόκκινο κουτί, το άσπρο καπάκι, οι αναμνήσεις , τα αντικείμενα, ήταν 2 πράγματα: θόρυβος και πληροφορία.
Και  τότε κατάλαβε τι συνέβαινε. Είχε αρχίσει να νυχτώνει. Το μυαλό του μπήκε πάλι μέσα στο δωμάτιο. Είδε το καινούργιο φεγγάρι κάπου εκεί έξω. Και άκουσε τη βραχνή τραγουδίστρια να λέει τους τελευταίους στίχους.

«Κι όλο μου λες, πως η ζωή είναι χάρη
μέχρι που να 'ρθει ένα πρωί, να σβήσεις σαν φεγγάρι».